Utwór „Jolly Roger” zespołu Mietek Folk to jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł polskiej sceny szantowej, które nie tylko oddaje ducha pirackiego życia, ale również personifikuje samą banderę śmierci, czyniąc ją aktywnym uczestnikiem i komentatorem okrutnego losu. Zespół Mietek Folk, założony na przełomie 1988/1989 roku w Bartoszycach, słynie z energetycznego połączenia pieśni morskich, folku, country, a nawet rocka, tworząc autorskie teksty w morskich klimatach, często oparte na autentycznych wydarzeniach z historii nowożytnego piractwa, z dużą dawką humoru i literackiego przewrotu. To właśnie cykl piosenek o piratach, zatytułowany „Jolly Roger”, powstał na samym początku działalności zespołu, stanowiąc fundament jego artystycznej drogi.

Piosenka otwiera się niemalże w formie dialogu między piratem a flagą – tytułowym Jolly Rogerem. „Śmiejesz się do mnie draniu, gdy brew wznoszę swą do góry” sugeruje intymną, choć toksyczną relację. Bandera, symboliczna reprezentacja życia pirata, zdaje się wyśmiewać jego trudny los, pełen krwi na pokładzie i upokorzeń. Obrazy takie jak „nagiel-zupa szkodzi mi i batem grzbiet pocięty” boleśnie ukazują brutalność i niewygody życia na morzu, gdzie kary fizyczne i niedostatek są codziennością. Jolly Roger, flaga z czaszka i piszczelami na czarnym tle, która stała się powszechnym symbolem piractwa w XVIII wieku, „przedrzeźnia” wykrzywioną bólem i trudem twarz pirata, zawieszona „na płótnie rozciągnięty”. Ta personifikacja flagi jako istoty drwiącej i wszechwiedzącej nadaje utworowi unikalny, głęboki wymiar.

Refren, powtarzany z niemal mantryczną siłą, jest gorzką konkluzją i ostrzeżeniem: „Jolly Roger zmarnował życie mi, Jolly Roger w hiszpańskiej tonie krwi, Jolly Roger otuli was na dnie, Jolly Roger, Roger, ukryjcie lepiej się!” To wyznanie pirata, że to właśnie ten symbol wolności i zuchwałości kosztował go wszystko. „Hiszpańska tonia krwi” to bezpośrednie nawiązanie do brutalnych walk z hiszpańskimi galeonami, często pełnymi skarbów, ale też zacięcie bronionymi. Jolly Roger jawi się tutaj nie tylko jako bandera, ale jako przeznaczenie, które sprowadza śmierć i zatonięcie, ostrzegając jednocześnie innych przed podobnym losem.

Druga zwrotka maluje obraz bezwzględności pirackiego rzemiosła. Pirat, „czerwony wkłada płaszcz na chude swe piszczele”, co może symbolizować zarówno krwawe zapowiedzi, jak i paradoksalną dumę z brutalności. „Nikt jeńców dziś nie będzie brał, ech, co tu gadać wiele” – to wyraz bezkompromisowości, ideologii „bez litości”, która historycznie bywała sygnalizowana przez wywieszenie krwistoczerwonej flagi zamiast czarnej, oznaczającej brak litości dla zdobytych załóg. Jedyną szansą na przeżycie jest szybkie poddanie się wobec Jolly'ego, który „w czarnych szatach lśni na szczycie w blasku ognia”. To potężny obraz dominacji flagi, która na szczycie masztu, oświetlona blaskiem ognia bitwy lub zachodzącego słońca, staje się niezwyciężonym bóstwem chaosu.

Ostatnia zwrotka podkreśla nieuchronność i trwałość pirackiego symbolu. „Nad moją głową wisi wciąż ta niepokorna flaga” – świadectwo nieustającej presji i tożsamości. Pod nią toczy się codzienna walka: „krew i łzy, tchórzostwo i odwaga” – cała gama ludzkich emocji i doświadczeń, nierozerwalnie związana z życiem pod czarną banderą. Mimo dramatycznych scen, których pirat widział „już nieraz okryty okręt chmurą” (obraz burzy lub zniszczenia), z Jolly'm zawsze się śmieje, bo „Jolly zawsze górą”. To paradoksalne zwycięstwo, akceptacja losu, a nawet pewien rodzaj dumy z przynależności do tej niebezpiecznej, ale wolnej społeczności. Tekst piosenki, której autorami są K. Lebionko i Z. Sieniawski (słowa) oraz K. Mikiciuk i W. Krasowski (muzyka), doskonale oddaje tę wewnętrzną sprzeczność. Nagrania do albumu „Jolly Roger, czyli życie i śmierć pod piracką banderą” zrealizowano w Polskim Radiu w Olsztynie w marcu 1992 roku, a piosenki na nim zawarte powstawały przez pierwsze pięć lat istnienia zespołu, co świadczy o tym, jak centralny był ten temat dla ich twórczości. Piosenka „Jolly Roger” nie jest jedynie opowieścią o piratach; to głęboka refleksja nad ceną wolności, naturą buntu i symbolicznym losem, który spaja człowieka z jego wyborem, nawet jeśli ten wybór prowadzi do zniszczenia.