„Age of Excuse” autorstwa polskiego zespołu blackmetalowego Mgła to głęboko pesymistyczna i cyniczna refleksja nad kondycją ludzkości we współczesnym świecie. Utwór, podobnie jak cały album o tym samym tytule, stanowi kontynuację filozoficznych poszukiwań zespołu, zwłaszcza po wydanym w 2015 roku „Exercises in Futility”. O ile poprzednie dzieło skupiało się na nihilizmie egzystencji samej w sobie, o tyle „Age of Excuse” bada nicość koncepcji, lojalności i obiektów wiary, które człowiek tworzy, aby wypełnić pustkę. Tekst piosenki jest mroczną podróżą przez upadek ludzkości i różne formy rozkładu, ukazując, jak ludzie nieustannie szukają wymówek i fałszywych dróg odkupienia, prowadzących jedynie do niekończącego się cyklu nieszczęścia bez nadziei.

Pierwsze strofy, „Forever uphill atop the remains / Of missed chances, of hope and innocence / The withered bones of those who failed / But more so of those who didn't even try”, malują obraz świata zbudowanego na szczątkach utraconych możliwości, nadziei i niewinności. Jest to krajobraz zdominowany przez tych, którzy ponieśli porażkę, ale jeszcze bardziej przez tych, którzy nawet nie podjęli próby. Ten początek natychmiast wprowadza słuchacza w atmosferę rozczarowania i beznadziei, która jest charakterystyczna dla twórczości Mgły. Zespół, założony w 2000 roku przez Mikołaja Żentarę (M.) i perkusistę Macieja Kowalskiego (Darkside), słynie z tekstów, które odbiegają od typowych dla black metalu motywów satanistycznych, skupiając się zamiast tego na życiu, śmierci i często bezcelowości ludzkiego istnienia, przyjmując perspektywę nihilistyczną.

W miarę rozwoju utworu, tekst przecina się przez „barbed thickets / Sharp with guilt, deceit and shame”, aby dotrzeć do „petty truths buried underneath / Layers and layers of drivel and mud”. To symbolizuje trud i ból towarzyszący próbie odkrycia prawdy w świecie, który jest zaśmiecony poczuciem winy, oszustwem i wstydem, a fundamentalne, trywialne prawdy są ukryte pod warstwami bezsensownego bełkotu i brudu. Refren „In this day and age” wielokrotnie powracający w utworze, podkreśla uniwersalność i ponadczasowość tych spostrzeżeń, odnosząc je bezpośrednio do współczesności.

Kolejna zwrotka uderza w hipokryzję współczesnych wartości: „The litanies of overskurkens moral / Are the only prayers to be heard these days”. Sugeruje to, że moralność stała się pustym rytuałem, a jedynymi słyszalnymi „modlitwami” są te, które pochodzą od „ponad-łajdaków” – ludzi o zawyżonym poczuciu własnej moralności, która w rzeczywistości jest skażona. Co więcej, ci, którzy marzyli o „True Revolution”, zostali rozproszeni przez wzajemne ranienie się, co podkreśla autodestrukcyjną naturę ludzkości. To prowadzi do fatalistycznego wniosku: „What has to be done, has to be done / The human nature is what it is”. Jest to akceptacja nieodłącznych wad ludzkiej natury i jej tendencji do autodestrukcji. W akcie wezwania do broni, ludzie zakrywają oczy i „turn one edge toward ourselves”, co symbolizuje wewnętrzny konflikt i skłonność do samookaleczenia, motyw ten jest także wizualizowany na okładce albumu, gdzie postać na koniu dzierży obosieczny miecz.

Następnie piosenka opisuje „futile strife”, w której „cards are marked and odds are little to none”, co potęguje poczucie beznadziei i niemożności ucieczki od przeznaczenia „worse than death”. Jest to obraz nieustannego niezadowolenia i daremnej walki. Centralny moment utworu to stwierdzenie, że „Empires get wrecked / Principles get crushed / Saviours get crucified”, a „History fucking gets over it all”. To brutalne i dosadne stwierdzenie podkreśla obojętność historii na ludzkie wysiłki, triumfy i cierpienia. Historia, w ujęciu Mgły, jest bezlitosnym cyklem zniszczenia, który nie zważa na jednostki ani ich aspiracje. To zdanie, wykrzyczane z bezkompromisowym przekonaniem, jest jednym z najbardziej uderzających momentów albumu.

Ostatnie strofy wprowadzają postacie „assassins in rose tinted glasses” i „practitioners of paramount scorn”, którzy wolą „rig moral compass rather than bridges”. Są to cyniczni manipulatorzy, którzy aktywnie przyczyniają się do moralnego rozkładu, przekręcając etyczne zasady dla własnych korzyści, zamiast budować coś konstruktywnego. W obliczu tego wszystkiego, jedyną reakcją, do której zachęca utwór, jest akt pogardy: „Behold the world and spit on it / The noble and the scum of the earth / Just out of some basic damned dignity / In this day and age of excuse”. To wezwanie do wyplucia na świat, zarówno na „szlachetnych”, jak i na „szumowiny”, z poczucia podstawowej, potępionej godności w „wieku wymówek”. Tytułowy „wiek wymówek” odnosi się do epoki, w której ludzie unikają odpowiedzialności i usprawiedliwiają swoje działania, przyczyniając się do ogólnego upadku.

Ogólnie rzecz biorąc, teksty Mgły są często opisywane jako nihilistyczne i misantropijne, co jest główną filozofią członków zespołu. Age of Excuse to potwierdzenie ich już mocnej postawy i stanowi współczesną dawkę intelektualnie wymagającej prozy, osadzonej na muzyce, która jest logiczną kontynuacją i rozwinięciem ich poprzednich dzieł, zwłaszcza Exercises in Futility. Zespół świadomie podtrzymuje swój charakterystyczny, mroczny i melodyjny black metal, nie dążąc do drastycznych zmian, a zamiast tego wzmacniając ustalone schematy i prezentując najlepszą wersję swojej twórczości. W efekcie, „Age of Excuse” to mocny komentarz do współczesnej kondycji ludzkiej, wyrażający płaską złość, a nie frustrację czy rozpacz, z dumną i stoicką pogardą dla bezczelności współczesnego społeczeństwa.