Interpretacja I feel like walking in the rain - Millie Jackson

Millie Jackson, ikona soulu i R&B, znana z bezkompromisowej szczerości i unikalnego stylu, w którym śpiew często przeplata się z długimi, mówionymi monologami, stworzyła w 1983 roku utwór "I Feel Like Walking in the Rain". Piosenka ta, pochodząca z albumu "E.S.P. (Extra Sexual Persuasion)", jest doskonałym przykładem jej zdolności do przekazywania głębokich emocji i skomplikowanych relacji międzyludzkich. Album ten, oprócz charakterystycznych dla Millie Jackson soulowych brzmień, zawierał również elementy Hi-NRG i funku, popularne w tamtym czasie.

Tekst "I Feel Like Walking in the Rain" to bolesny portret rozpadu związku, naznaczonego brakiem komunikacji i narastającym poczuciem desperacji. Już pierwsze wersy – "Started with tragedy / It’s this love affair" – sugerują, że ten romans od samego początku naznaczony był nieszczęściem lub napotkał znaczące przeszkody. Narratorka czuje, że zbliża się do punktu krytycznego, wyrażając obawę: "Maybe your thinking of taking a dive / Feel like I’ll never get out of this love alive". To poczucie uwięzienia w toksycznej dynamice i ekstremalny ból emocjonalny są niemal namacalne.

Kluczowym, powracającym motywem jest frustracja wynikająca z milczenia partnera: "And your not talking / I feel like walking in the rain". Deszcz w poezji często symbolizuje smutek, łzy, oczyszczenie lub chęć ukrycia bólu. W tym kontekście, chodzenie w deszczu może być metaforą szukania samotności, by wylać łzy i przetworzyć cierpienie, z dala od osądzającego spojrzenia. Brak rozmowy jest głównym źródłem jej bólu, czyniąc deszcz jedynym świadkiem jej wewnętrznego monologu.

W kolejnych strofach Millie Jackson z niezwykłą wrażliwością ukazuje swoje próby ratowania związku. "So many times I told you / That I needed you around / I only want to hold you / But not hold you down" to wyraz jej wrażliwości, potrzeby bliskości, ale bez posiadania. Ona goni za partnerem, próbując wyjaśnić, co się dzieje, lecz wysiłki te są daremne: "But we’re getting nowhere with all of this pain". Ta jednostronna pogoń i bezowocność jej prób budowania mostów sprawiają, że cierpienie tylko się pogłębia.

Piosenka nabiera jeszcze większej głębi, gdy narratorka zastanawia się nad naturą miłości i winy: "The hearts always changing / It’s never the same / It’s gotta be one of us / But who do I blame". Jest to moment introspekcji, w którym Millie Jackson przyznaje, że miłość jest zmienna, a ustalenie, kto ponosi odpowiedzialność za rozpad, jest złożone i trudne. To pytanie, które zostaje bez odpowiedzi, podkreśla poczucie zagubienia w obliczu skomplikowanych relacji.

W kulminacyjnym momencie utworu, pierwotne pragnienie chodzenia w deszczu, by ukoić ból, przekształca się w błaganie: "Oh baby don’t let me go walking in the rain / It’s cold outside / Talk to me baby". Deszcz przestaje być azylem, a staje się groźną konsekwencją milczenia partnera. "It’s cold outside" podkreśla jej bezbronność i surową rzeczywistość samotnego mierzenia się z bólem. Ostatnie wersy "I don’t want to get pneumonia baby / I don’t want my babies to see me crying" dodają warstwę brutalnej, osobistej wrażliwości. Obawa przed "pneumonią" staje się nie tylko literalną chorobą, ale także metaforą choroby jej serca, symbolizującą fizyczne i emocjonalne wyczerpanie. Wzmianka o jej dzieciach ("my babies") ujawnia głębszy aspekt jej tożsamości – matki, która próbuje zachować siłę i chronić swoje pociechy przed własnym cierpieniem. Ten realizm potęguje stawkę emocjonalną i sprawia, że jej prośba staje się jeszcze bardziej rozpaczliwa i ludzka.

Millie Jackson jest artystką, która przez całą swoją karierę, często samodzielnie zarządzając swoimi sprawami, torowała drogę dla innych. Jej piosenki z lat 70. i 80. XX wieku, pełne narracji społeczno-seksualnych i rapowanych fragmentów, wywarły wpływ na kolejne pokolenia artystek soulowych i rapowych, co czyni ją prawdziwą pionierką w świecie muzyki. Jej unikalna umiejętność łączenia potężnego śpiewu z mówionymi, szczerymi wstawkami sprawiła, że jej utwory, takie jak "I Feel Like Walking in the Rain", pozostają istotne i poruszające do dziś. Piosenka ta, wydana na singlu w 1984 roku, jest świadectwem jej niezwykłej zdolności do wyrażania złożoności ludzkich emocji w sposób, który jest zarówno surowy, jak i głęboko empatyczny.