Utwór „Męstwo” zespołu Me And That Man, wydany jako singiel zapowiadający album „New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 1” w styczniu 2020 roku, to kompozycja o niezwykłym znaczeniu w dorobku projektu Adama „Nergala” Darskiego. Jest to jedyna piosenka na tej płycie, w której lider Behemotha śpiewa w całości po polsku, co czyni ją wyjątkowo intymną i osobistą. Nergal określił ją jako „prostą piosenkę i prosto napisaną, ale całkowicie szczerą i autentyczną”. Jak sam przyznał, kiedy perkusista Łukasz Kumański (autor muzyki do utworu) wysłał mu demo, od razu go poruszyło. Słowa, napisane przez Piotra Gibnera, doskonale oddają mroczną, bluesową estetykę Me And That Man, jednocześnie rezonując z filozofią samego Darskiego.

Tytułowe „Męstwo” według Nergala, w świecie osądów, uprzedzeń i ciągłych zmagań, oznacza „pozostanie na obranym przez siebie kursie, utrzymanie motywacji i podążanie za własną intuicją”. Interpretacja tekstu piosenki ujawnia właśnie taką, bezkompromisową postawę. Początkowe wersy – „Nie umiem Nie mogę / Serca nie zdobią mi te dwie / Drewna bele co na krzyż” – stanowią bezpośrednie i jednoznaczne odrzucenie symboliki chrześcijańskiej. Podmiot liryczny dystansuje się od wartości i dogmatów religijnych, które często utożsamiane są z cierpieniem („Drewna bele co na krzyż”), nie widząc w nich ozdoby ani drogi dla swojego serca. To silny manifest niezależności duchowej, charakterystyczny dla Nergala jako zdeklarowanego antychrześcijanina.

Kolejna zwrotka maluje obraz pierwotnego, pogańskiego pochodzenia: „To piorun mój ojciec / A matką suka wilka / Wyj ze mną kiedy grzmi / Dośpiewa nam echo lasu ten nocny tren nasz”. To poetyckie zakorzenienie w dzikiej, nieokiełznanej naturze, gdzie piorun symbolizuje siłę i boskość natury, a wilcza suka instynkt i wolność. Wzywanie do wspólnego wycia, gdy grzmi, wraz z echem lasu, które dośpiewa „nocny tren” (żałobną pieśń lub lament), tworzy atmosferę melancholii i jedności z pierwotnymi, dionizyjskimi siłami świata. To kontrast wobec uduchowionego, uporządkowanego nieba, na rzecz zmysłowej, brutalnej i prawdziwej egzystencji na ziemi.

Refren „Lewą dłoń / układam w broń / Celuję w ziemię / Bo nie ma dla mnie miejsca w niebie” jest kluczowy. Lewa dłoń, w wielu kulturach kojarzona z niekonwencjonalnością, innością, a czasem z tym, co „złe” lub diabelskie, staje się narzędziem walki lub obrony. Celowanie w ziemię zamiast w niebo to nie tylko akt rezygnacji, ale przede wszystkim świadomy wybór przynależności. To deklaracja, że podmiot liryczny nie szuka zbawienia ani miejsca w raju, akceptując swoje wygnanie i wybierając drogę, która jest autentyczna dla niego, choć może być stygmatyzowana. Nergal w kontekście singla zaznaczył, że piosenka ukazuje, iż „nawet diabeł czasem dopadany jest przez uczucia zwątpienia i melancholii”, co dodaje głębi do tej „żałobnej podróży”.

Druga część utworu wzmacnia motyw buntu i wierności sobie: „Nie padnę Nie klęknę / Przed tobą co miłość w ból / Męstwo w tępą siłę / Nie stanę Nie spocznę / Nie będę kajał się bo wiem / Wiem czym grozi takie kłamstwo / Ja wiem czym jestem i czym nie będę”. Te słowa są potężnym odrzuceniem wszelkich zewnętrznych autorytetów, które fałszują pojęcia miłości i męstwa, zamieniając je w cierpienie i ślepą, bezmyślną agresję. Odmowa kajania się wynika z głębokiej samoświadomości i zrozumienia konsekwencji „kłamstwa” – prawdopodobnie hipokryzji i konformizmu. Podmiot liryczny zna swoją tożsamość, wie, kim jest i kim nigdy nie będzie, co jest esencją prawdziwego męstwa – bycia wiernym sobie, niezależnie od presji czy obietnic niebiańskich nagród.

„Męstwo” jest zatem nie tylko osobistym wyznaniem, ale i hymnem dla wszystkich, którzy odrzucają narzucone schematy, poszukując własnej ścieżki i definicji odwagi. Jest to jeden z najbardziej osobistych utworów Nergala, co potwierdza jego rola jako „kochanki artystycznej”, pozwalającej na eksplorację innych, bardziej swobodnych muzycznie i emocjonalnie obszarów, niż w jego głównym zespole, Behemoth. W tej prostej, a zarazem głębokiej piosence Me And That Man, melancholia spotyka się z niezłomnością, a odrzucenie jednego świata prowadzi do autentycznego zakorzenienia w innym.