Interpretacja Stoney End - Maryla Rodowicz

Piosenka „Stoney End”, znana z brawurowego wykonania Barbrzy Streisand i napisana przez utalentowaną Laurę Nyro, znalazła swoje miejsce również w repertuarze polskiej ikony estrady, Maryli Rodowicz. Choć utwór nie jest jej autorstwa, Rodowicz nagrała go w 1972 roku na albumie zatytułowanym „Maryla Rodowiczová”, wydanym w Czechosłowacji przez Supraphon. Włączenie tej anglojęzycznej kompozycji do jej wczesnego dorobku świadczy o międzynarodowych aspiracjach artystki i jej otwartości na ówczesne trendy folk-rockowe. Płyta ta zawierała także inne anglojęzyczne covery, takie jak „Something” czy „My Sweet Lord”, co pokazuje, że Rodowicz w początkach kariery chętnie sięgała po zagraniczne hity, prezentując swoją wszechstronność wokalną.

Tekst „Stoney End” to głęboka i przejmująca opowieść o utracie niewinności, duchowym przebudzeniu i poszukiwaniu prawdy w obliczu życiowych doświadczeń. Narratorka rozpoczyna od wspomnień o swoim pochodzeniu: „I was born from love / And my poor mother worked the mines / I was raised on the Good Book Jesus / Till I read between the lines”. Te początkowe wersy malują obraz surowego, pracowitego dzieciństwa, w którym miłość splatała się z trudem ciężkiej pracy matki w kopalni. Religijne wychowanie, zakorzenione w „Dobrej Księdze Jezusa”, zderza się z osobistym odkryciem i kwestionowaniem – momentem, gdy narratorka zaczyna „czytać między wierszami”. To krytyczne spojrzenie na wpajane wartości prowadzi do wniosku: „Now I don't believe / I want to see the whole morning”. Oznacza to odrzucenie ślepej wiary na rzecz pragnienia pełnego, jasnego widzenia rzeczywistości, nawet jeśli jest ona bolesna. To wołanie o autentyczność i prawdę, wolną od dogmatów.

Refren, powracający z intensywną siłą, wyraża centralny dylemat utworu: „Going down the stoney end / I never wanted to go / Down the stoney end / Mama let me start all over / Cradle me, Mama, cradle me again”. „Stoney end” to metafora trudnej, kamienistej drogi życia, często niechcianej, naznaczonej cierpieniem i rozczarowaniami. Powtarzające się „I never wanted to go” podkreśla poczucie przymusu i braku kontroli nad własnym losem. Jednocześnie, desperacka prośba do matki – „Mama let me start all over / Cradle me, Mama, cradle me again” – symbolizuje głęboką tęsknotę za utraconą niewinnością, bezpieczeństwem i bezwarunkową miłością dzieciństwa. To pragnienie powrotu do punktu wyjścia, by móc na nowo ukształtować swoją ścieżkę, wolną od błędów i rozczarowań, które doprowadziły do „kamienistego końca”.

Druga zwrotka kontynuuje ten wątek utraty, tym razem w kontekście relacji: „I can still remember him / With love light in his eyes / But the light flickered out / And parted / As the sun began to rise”. To wspomnienie o minionej miłości, której blask zgasł, ustępując miejsca mroku lub bolesnemu rozstaniu. Obraz „światła gasnącego” wraz ze wschodem słońca jest potężną metaforą gorzkiego przebudzenia, gdy idealistyczne wizje pryskają w obliczu rzeczywistości. Ponownie pojawia się deklaracja „Now I don't believe / I want to see the morning”, co wzmacnia motyw pragnienia klarowności i stawiania czoła prawdzie, bez złudzeń.

Mostek piosenki wprowadza element buntu i rezygnacji, a jednocześnie siły: „Never mind the forecast / Cause the sky has lost control / Cause the fury and the broken thunders / Come to match my ragin' soul”. Narratorka zdaje się porzucać wszelkie nadzieje na lepszą przyszłość, ponieważ świat wokół niej (reprezentowany przez „niebo”) stracił kontrolę. Wewnętrzna burza, „rozszalała dusza”, znajduje odzwierciedlenie w zewnętrznym chaosie „furii i złamanych gromów”. To moment akceptacji własnego gniewu, bólu i intensywności emocji, które są tak potężne, że mogą równać się z siłami natury. Mimo tego wewnętrznego wzburzenia, powtórzone „And I want... I want... I want to see the whole morning” jest niczym mantra – niezłomne dążenie do pełnej świadomości i zrozumienia, bez względu na koszty.

W wykonaniu Maryli Rodowicz, „Stoney End” nabiera dodatkowego wymiaru, pokazując jej zdolność do interpretowania uniwersalnych emocji, które przekraczają bariery językowe i kulturowe. Jej ekspresywny wokal z pewnością dodał dramatyzmu tej opowieści o zmaganiach z życiem, utracie złudzeń i niegasnącej nadziei na odrodzenie. Utwór ten, choć nie jest flagowym przebojem artystki w Polsce, stanowi interesujący fragment jej dyskografii, świadcząc o wczesnych eksperymentach z muzyką spoza krajowego nurtu i o jej wszechstronnym talencie.