Piosenka „Pójdziemy na dno” autorstwa zespołu Majtki Bosmana to klasyczny przykład szanty, która z humorem i dystansem opowiada o perypetiach żeglarskiej (lub bardziej ogólnie – turystycznej) wyprawy. Utwór, podobnie jak wiele innych w dorobku Majtków Bosmana, cechuje się optymistycznym podejściem do życiowych trudności, przekuwając pech w okazję do dobrej zabawy i nauki. Zespół Majtki Bosmana, choć pochodzi z Wałcza, około 100 km od morza, szybko zdobył uznanie w środowisku szantowym, stając się jednym z najważniejszych debiutów 2009 roku. Ich twórczość, w której przenikają się pieśni poważne z zabawnymi, najczęściej stawia na humor i radość.

Tekst piosenki rozpoczyna się od sielankowego obrazu wieczoru, który „suknię przywdział mgławą”, i „pysznej woni tawerny „Pod sielawą””. To wprowadzenie buduje atmosferę spokoju i przyjemności, sugerując beztroski wypad. Jednak szybko idylliczny nastrój zostaje brutalnie przerwany: „silnik prychnął głośno i ciśnienie spadło z hukiem”, co zmusza bohaterów do rezygnacji z transportu samochodowego i kontynuowania podróży „brukiem”. Jest to pierwszy sygnał nadchodzących problemów, które, jak się okazuje, są nieodłącznym elementem ich przygody.

Refren – „Jeszcze raz przyszedł czas, znowu nas dopadło, jeszcze raz kiwnie nas i pójdziemy na dno” – staje się mottem utworu. Wyraża on świadomość powtarzalności niepowodzeń, ale jednocześnie ma w sobie ironiczny, wręcz pogodny ton akceptacji. „Pójście na dno” nie jest tu tragedią, lecz naturalną konsekwencją obrania pewnego stylu życia, gdzie przeszkody są nieodłącznym elementem drogi, a może nawet jej głównym celem. Tytuł utworu w pełnej wersji brzmi "Pójdziemy na dno, czyli przygoda nad Bytyniem", co wskazuje na konkretne miejsce, być może jezioro Bytyń, jako tło dla tych wydarzeń.

Kolejne zwrotki barwnie opisują dalsze trudności. Droga do jeziora, gdzie mają odbyć się regaty, okazuje się długa i męcząca: „ciężko nieść na plecach wszystko”, „zimno, ciemno, wyboiscie, stopa piecze, ręka boli”. W tej sytuacji jedynym pocieszeniem staje się „coś, co przetrwać nam pozwoli”, co w kontekście żeglarskich biesiad i szant często oznacza dobre trunki i towarzystwo. Kiedy wreszcie docierają do celu, widzą „taflę wody” i słyszą „dźwięczny śpiew kolegów”, co zdaje się zwiastować koniec udręki. Jednak i tu pojawia się „mały szkopuł” – przystań jest po drugiej stronie. Po pokonaniu kolejnej przeszkody, w postaci stromej ścieżki, na kei czeka ich ostateczna „niespodzianka” – ich łajba okazuje się „dziurawa”. Ten moment to kulminacja pecha, która definitywnie przekreśla plany udziału w regatach.

Zamiast rozpaczać, bohaterowie reagują z zaskakującą swobodą. Regaty mają „z głowy”, więc „prowiant w ręce chwytamy”. Ta rezygnacja z pierwotnego celu na rzecz prostej przyjemności i celebrowania chwili jest kluczowa dla interpretacji piosenki. Podkreśla ona charakter Majtków Bosmana, dla których "najczęściej zabawa i uśmiech zwycięża". W ostatniej zwrotce znajdujemy puentę i zarazem głębszą filozofię utworu: „Z tej przygody przywieźliśmy życia lekcję doskonałą: nie potrzeba wcale fali, żeby ostro kołysało”. Oznacza to, że prawdziwe wyzwania i "kołysanie" życia nie zawsze pochodzą z wielkich, dramatycznych wydarzeń (fali), ale często są efektem nagromadzenia drobnych, irytujących przeszkód i nieprzewidzianych okoliczności. To codzienne zmagania, logistyczne koszmary i drobne katastrofy stanowią o istocie przygody i dostarczają najcenniejszych lekcji.

„Pójdziemy na dno” to nie tylko opowieść o pechowym rejsie, ale przede wszystkim hymn na cześć niewymuszonego luzu, braterstwa i umiejętności cieszenia się życiem, nawet gdy wszystko idzie nie po naszej myśli. Piosenka doskonale oddaje ducha Majtków Bosmana, którzy powstali w 2009 roku, aby śpiewem i graniem przeciwstawić się „zgnuśnieniu” i „depresyjnemu nastrojowi”. Ich twórczość, oparta na tradycji szantowej, łączy pogodę ducha z autentycznymi, często humorystycznymi opowieściami z życia, co sprawia, że są „nie do końca normalnym zespołem pieśni żeglarskiej”. Utwór ukazał się na ich debiutanckiej płycie "Odbijamy?", wydanej w maju 2014 roku. Nagrania wideo dostępne w sieci, takie jak „Pójdziemy na dno, czyli przygoda nad Bytyniem (official video)”, pokazują zespół w akcji, z ich charakterystycznym entuzjazmem i zaangażowaniem, podkreślającymi autentyczność przekazu. Ta piosenka jest celebracją wspólnego doświadczania i przekuwania porażki w triumf ducha, pokazując, że najważniejsza jest droga, a nie zawsze cel, zwłaszcza gdy ten cel ucieka nam sprzed nosa.