Interpretacja Bugie (feat. Rkomi e Carl Brave) - Madame (Francesca Calearo)

Utwór „Bugie”, będący efektem współpracy charyzmatycznej Madame, Rkomiego i Carl Brave’a, ukazał się 19 marca 2021 roku jako część debiutanckiego albumu Madame, również zatytułowanego Madame. Płyta ta, wydana przez Sugar Music, zyskała uznanie krytyków, zdobywając nagrodę Targa Tenco dla najlepszego debiutanckiego albumu, i cieszyła się znacznym sukcesem komercyjnym. W „Bugie” artyści zanurzają się w złożony świat kłamstw, ich roli w relacjach międzyludzkich i presji towarzyszącej życiu publicznemu, co stanowi jeden z charakterystycznych motywów twórczości Madame, znanej z autentycznego i indywidualnego stylu.

Piosenka otwiera się z perspektywy Madame, która wyznaje: „E visto che non so dire di no / Sintomi da star” (A skoro nie umiem powiedzieć „nie” / Objawy bycia gwiazdą). Te słowa natychmiast wprowadzają słuchacza w stan wewnętrznego konfliktu i obnażają presję, jaką odczuwa młoda artystka. W kontekście wczesnej kariery Madame, która w wieku zaledwie osiemnastu lat zdobyła znaczną popularność, fraza „sintomi da star” nabiera głębszego znaczenia, symbolizując zmęczenie, dezorientację i być może utratę części siebie w świetle reflektorów. Jej wrażliwość jest widoczna w odczuciu bycia niesłyszaną, mimo bycia na scenie: „Quando nessuno è qui per ascoltare me” (Kiedy nikogo tu nie ma, by mnie słuchać). Madame zdaje się gubić w pędzie, zamieniając to, co ważne, na ulotne nowości: „Ogni cosa che scambio per quello che cerco / È già una novità” (Wszystko, co mylę z tym, czego szukam / Jest już nowością). Paradoksalnie pragnie zarówno szczerości, jak i ucieczki w iluzję, mówiąc: „Vorrei mentirti, riempirti di bugie, oh / Posso sentirti senza toccarti proprio / Lasciami fuori, non farmi entrare troppo” (Chciałabym ci skłamać, napełnić cię kłamstwami, och / Mogę cię czuć, nie dotykając cię wcale / Zostaw mnie na zewnątrz, nie wpuszczaj mnie za bardzo). To wyraz lęku przed pełnym zaangażowaniem i obawy przed zranieniem, która skłania do tworzenia barier, nawet jeśli miałyby być zbudowane z kłamstw. Jest to również metafora dystansu, jaki tworzy, by chronić swoją autentyczność, o której często mówi w wywiadach, podkreślając znaczenie swobody ekspresji i wewnętrznej wolności. Dalej Madame, w sposób brutalnie szczery, opisuje wewnętrzne cierpienie: „Sto tossendo il cuore mentre, mentre ti scrivo, ahia / Sto odiando gli sbirri mentre ti portan via da casa” (Kasłuję sercem, kiedy, kiedy do ciebie piszę, auć / Nienawidzę policji, kiedy zabiera cię z domu). Te fragmenty ukazują jej walkę z emocjami i poczucie bezradności wobec zewnętrznych sił, które ingerują w życie osobiste. Pytanie „Non so chi potrei essere, oh, se sia il cattivo” (Nie wiem, kim mogłabym być, och, czy to ja jestem zła) świadczy o głębokiej autorefleksji i poszukiwaniu własnej tożsamości w obliczu trudnych doświadczeń.

Refren, śpiewany przez Madame, stanowi intrygujący paradoks: „Guardami negli occhi e dimmi ancora bugie / Bugie, bugie” (Spójrz mi w oczy i mów mi jeszcze kłamstwa / Kłamstwa, kłamstwa). Prośba o kolejne kłamstwa nie jest tu jednak wyrazem naiwności, lecz cynicznej akceptacji natury relacji, w których prawda jest zbyt bolesna lub niewygodna. Jest to świadome pozwolenie na iluzję, by chronić delikatną równowagę, o czym wspomniano w interpretacji na Soundsblog, gdzie zwrócono uwagę na „konfrontacje prowadzące do otwartości i prawdy, ale też świadomości cudzych kłamstw”. Jednocześnie pojawia się dążenie do zachowania pozytywnych wibracji i intymności w relacji, z dala od osądów otoczenia: „Sento vibes negative, ma che resti tra noi / Non vogliono lo sappiano in città / Voglio vibes positive, però resti tra noi” (Czuję negatywne wibracje, ale niech to zostanie między nami / Nie chcą, żeby dowiedzieli się w mieście / Chcę pozytywnych wibracji, ale niech to zostanie między nami).

Carl Brave w swojej zwrotce przedstawia inną perspektywę na kłamstwa, ukazując ich dojrzewanie i niszczycielską siłę. Jego wersy „Ti ho lasciato le mie, ehi / Che non riesco a dormì più” (Zostawiłem ci moje, hej / Przez które nie mogę już spać) sugerują poczucie winy i konsekwencje nieuczciwości, które odbijają się na własnym spokoju ducha. Kłamstwa, które początkowo były „Nate bianche, ma dopo marcite” (Urodzone białe, ale potem zgniłe), z czasem „Troppo grandi, poi prendono vita / E ti smontano co' un cacciavite” (Zbyt wielkie, potem ożywają / I rozkręcają cię śrubokrętem). Ta metaforyczna wizja doskonale oddaje, jak drobne, niewinne z pozoru kłamstwa, mogą rozrosnąć się do rozmiarów potworów, które niszczą zarówno relacje, jak i wewnętrzną integralność osoby. Obraz „Butto il ricordo da un cavalcavia” (Wyrzucam wspomnienie z wiaduktu) symbolizuje desperacką próbę pozbycia się przeszłości i ciężaru kłamstw, które stają się nie do zniesienia. Czarne koty przebiegające drogę dodają elementu fatum i nieuchronności negatywnych konsekwencji.

Zwrotka Rkomiego wprowadza element refleksji i pewnego rodzaju katharsis. Obraz „L'edera si arrampica sui muri / E sugli specchi le bugie sono solo scongiuri” (Bluszcz pnie się po ścianach / A na lustrach kłamstwa to tylko zaklęcia) sugeruje, że kłamstwa, choć mogą dawać chwilową ochronę, ostatecznie stają się powierzchowną warstwą, która nie ukryje prawdy. Kłamstwa, niczym bluszcz, oplatają rzeczywistość, ale nie zmieniają jej istoty, a w odbiciu lustra prawda w końcu się ujawnia. Stają się one jedynie „sconjuri” – zaklęciami, które mają odeprzeć rzeczywistość, ale nie są w stanie jej zmienić. Rkomi zdaje się zwiastować koniec uciekania od prawdy, mówiąc: „Dai, voglio sentire che vuoi dirmi / Sto tutt'orecchi, è arrivata l'ora dei saluti” (No dalej, chcę usłyszeć, co chcesz mi powiedzieć / Jestem cały w słuchach, nadeszła pora pożegnań). To wezwanie do szczerości, do ostatecznej konfrontacji, która choć bolesna, jest konieczna do uwolnienia się od ciężaru kłamstw i rozpoczęcia nowego etapu, nawet jeśli miałoby to oznaczać pożegnanie.

„Bugie” to utwór, który w wielowymiarowy sposób eksploruje temat kłamstwa – jako mechanizmu obronnego, jako narzędzia manipulacji, ale także jako źródła wewnętrznego cierpienia i destrukcji. Madame, Rkomi i Carl Brave, każdy w swoim stylu, wnoszą do piosenki osobiste doświadczenia i przemyślenia, tworząc spójny, lecz złożony obraz ludzkiej natury w obliczu prawdy i iluzji. Piosenka odzwierciedla zmagania młodego pokolenia z autentycznością w erze cyfrowej, gdzie granice między prawdą a fałszem często się zacierają, a presja bycia „gwiazdą” może prowadzić do zagubienia własnego „ja”.