Interpretacja Zoriuszka - Łysa Góra

Zespół Łysa Góra, znany z łączenia folku, rocka i ciężkich, głębokich brzmień, wziął na warsztat tradycyjną pieśń ludową pt. „Zoriuszka”, nadając jej własny, unikatowy charakter. Utwór ten, będący częścią ich debiutanckiego albumu „To i Hola” z 2014 roku, stanowi esencję heavy folkowego stylu zespołu.

Tekst „Zoriuszki” jest archaiczną, wschodniosłowiańską pieśnią obrzędową, śpiewaną zazwyczaj przed południem w dniu zaślubin młodej pary. Opowiada o przemianach w naturze i życiu ludzkim, symbolizowanych przez poranną zorzę i wschodzące słońce, które rozświetla las, pola i morza. W warstwie lirycznej piosenka rozpoczyna się od inwokacji do zorzy wieczornej, która ustępuje miejsca wschodzщему słońcu. To cykliczne zjawisko natury – nastanie dnia po nocy, symbolizuje początek czegoś nowego, nadzieję i odrodzenie. Słońce, wschodząc wysoko i świecąc daleko, obejmuje swym blaskiem cały świat: las, pole i sine morze. Ten rozległy pejzaż podkreśla uniwersalność przesłania.

W sercu sinego morza leży tajemnicza deseczka, wykonana z dębu i sosnowych poprzeczek. Jest to element o wyraźnie symbolicznym znaczeniu. Deseczka dębowa, z poprzeczką sosnową, leżąca na morzu, może być interpretowana jako most, ścieżka, przejście, które dotąd pozostawało nieużywane – „jak po tej deseczce nikt nie przechodził, nikt nie przechodził, nikogo nie ważył”. Ta część tekstu może odnosić się do stanu oczekiwania, samotności, lub nieosiągalności jakiegoś celu czy połączenia.

Jednakże, ta stagnacja zostaje przerwana. Pojawia się Leniushka i Wasilievich, a ten drugi „za sobą poprowadził młodą Baranę, młodą Baranę, Ninę Vasilievną”. W tym fragmencie „barania” najprawdopodobniej odnosi się do młodej kobiety, panny, którą prowadzi Wasilievich, co jest bezpośrednim nawiązaniem do obrzędu zaślubin. Nina Vasilievna to konkretne imię i patronimik, co personalizuje tę scenę i nadaje jej realny, ludzki wymiar. Jest to moment spełnienia, nawiązania relacji, pokonania bariery symbolizowanej przez wcześniej nienaruszony mostek. Związanie się dwojga ludzi, które jest centralnym punktem pieśni obrzędowej, staje się zwieńczeniem naturalnego cyklu i otwarciem nowego etapu życia.

W kontekście twórczości Łysej Góry, która czerpie z bogactwa słowiańskiej kultury i mitologii, „Zoriuszka” wpisuje się w ich fascynację pradawnymi wierzeniami i rytuałami. Zespół jest znany z tego, że wplata folklor w energetyzujące aranżacje, poruszając się między folkiem, rockiem a metalem. Przejmujący, często „biały” śpiew wokalistek, w połączeniu z ciężkimi riffami gitarowymi, perkusją i skrzypcami, tworzy niepowtarzalny klimat, który idealnie pasuje do pierwotnego charakteru „Zoriuszki”. Utwór, choć oparty na tradycyjnym motywie, w interpretacji Łysej Góry zyskuje na dynamice i intensywności, co podkreśla jego emocjonalną głębię i ponadczasowość. W wywiadach członkowie zespołu podkreślają, że ich muzyka jest „folklorową duszą zakorzenioną w słowiańskiej ziemi”. Pieśń „Zoriuszka” jest przykładem tego, jak utwory ludowe mogą być adaptowane do współczesnych brzmień, jednocześnie zachowując swoją oryginalną moc i znaczenie, co udowadnia, że doskonale współgrają z naszymi czasami. Powtarzające się fragmenty o wschodzącym słońcu i świeceniu na świat, które zamykają i otwierają poszczególne części, podkreślają uniwersalny charakter pieśni i jej głębokie osadzenie w naturalnym cyklu życia i odwiecznych rytmach przyrody.