Interpretacja А мы не ангелы,парень - Lumen

Tekst utworu „А мы не ангелы, парень” (A my nie anioły, chłopcze) to głęboka ballada rockowa, która zyskała ogromną popularność w rosyjskojęzycznym internecie na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku. Co ciekawe, mimo powszechnego przekonania, piosenka ta nie jest autorstwa ani też nie była pierwotnie wykonywana przez zespół Lumen. Jest to jeden z najbardziej znanych przypadków błędnego przypisania autorstwa w rosyjskim rocku. Prawdziwym twórcą i pierwszym wykonawcą utworu jest Alexei Ponamarev, mało znany muzyk z Nowosybirska. Piosenka, którą Ponamarev sam nie zamieścił w sieci, została tam udostępniona przez "życzliwych", a następnie zyskała rozgłos i była przypisywana popularnym grupom takim jak Bi-2, Agata Kristi czy właśnie Lumen, ze względu na podobieństwo stylistyczne i brzmienie głosu. Sam Ponamarev wielokrotnie prostował to na forach fanowskich, wyjaśniając, że to on jest autorem. Przyznał również, że choć miał swój pierwotny zamysł – opowiedzieć o relacji dziecka z rodzicami, którzy choć dalecy od ideału, są dla niego najważniejsi – to cieszy go, że słuchacze odnajdują w niej własne, indywidualne sensy.

Piosenka roztacza przed słuchaczem obraz nocy i swobody, ale też uwięzienia. Początkowe wersy, takie jak „Ты открывал ночь, все что могли позволить, маски срывал прочь, душу держал в неволе” (Otwierałeś noc, wszystko na co mogliśmy sobie pozwolić, zrywałeś maski, duszę trzymałeś w niewoli), wprowadzają w atmosferę odrzucenia konwenansów, być może hedonizmu, ale jednocześnie sugerują wewnętrzny konflikt i brak prawdziwej wolności. Podmiot liryczny i jego towarzysze zdają się funkcjonować na granicy moralności, gdzie konsekwencje są maskowane – „Пусть на щеке кровь, ты свалишь на помаду” (Niech krew będzie na policzku, zwalisz to na szminkę). Odzywa się tu pogarda dla słów, dla pustej gadaniny, w opozycji do szczerości i intuicji, którą przypisuje się aniołom, którzy „słów nie potrzebują”.

Centralnym punktem utworu jest refren, który stanowi swoiste credo: „А мы не ангелы, парень! Нет, мы не ангелы. Темные твари, и сорваны планки нам.” (A my nie anioły, chłopcze! Nie, my nie anioły. Ciemne istoty, i nasze ramy są zerwane). Jest to deklaracja odrzucenia ideału czystości i niewinności, przyznanie się do ciemniejszych stron ludzkiej natury, a jednocześnie – być może – akceptacja własnej niedoskonałości. Mimo tej deklaracji, pojawia się w nich silne pragnienie wzniesienia się, ucieczki: „Если нас спросят, чего мы хотели бы? Мы бы взлетели, мы бы взлетели...” (Gdyby nas zapytano, czego byśmy chcieli? My byśmy wzlecieli, my byśmy wzlecieli...). To marzenie o wolności, o transcendencji, która wydaje się być poza zasięgiem tych „ciemnych istot”, pozbawionych skrzydeł, za które społeczeństwo ich osądza.

Dalsze wersy refrenu rozwijają tę myśl o upadku i odrzuceniu: „Там на пожаре утратили ранги мы. Нету к таким ни любви ни доверия. Люди глядят на наличие перьев.” (Tam, w pożarze, straciliśmy nasze rangi. Nie ma dla takich ani miłości, ani zaufania. Ludzie patrzą na obecność piór). „Pożar” symbolizuje tu być może życiowe doświadczenia, walki, które pozbawiły ich niewinności i społecznego uznania. Społeczeństwo, symbolizowane przez ludzi „patrzących na obecność piór”, ocenia powierzchownie, szuka zewnętrznych oznak czystości i godności, nie dostrzegając wewnętrznych zmagań czy ukrytych pragnień. Brak „piór” oznacza brak akceptacji, miłości i zaufania.

Ostatnia zwrotka jest bezpośrednim wezwaniem: „Сотни чужих крыш, что ты искал там парень? Ты так давно спишь... Слишком давно для твари. Может пора вниз? Там где ты дышишь телом. Брось свой пустой лист. Твари не ходят в белом.” (Setki obcych dachów, czego tam szukałeś, chłopcze? Śpisz tak długo... Zbyt długo jak na istotę. Może czas zejść na dół? Tam, gdzie oddychasz ciałem. Rzuć swój pusty arkusz. Istoty nie chodzą w bieli). Te wersy można interpretować jako apel o przebudzenie, zrzucenie obojętności lub iluzji, o zejście z wyżyn idealistycznych poszukiwań i skonfrontowanie się z rzeczywistością. „Pusty arkusz” to symbol niewypełnionego życia, niewykorzystanych możliwości, albo też próby udawania kogoś, kim się nie jest. Ostatnie zdanie to ostateczne przypomnienie o ludzkiej, niedoskonałej naturze – ciemne istoty nie mogą udawać niewinności, nie mogą chodzić w bieli.

Piosenka, pomimo swojej niejasnej genezy dla wielu słuchaczy, stała się hymnem dla tych, którzy identyfikują się z poczuciem niedoskonałości, odrzucenia, ale jednocześnie pielęgnują w sobie pragnienie wolności i autentyczności. Jej emocjonalny ładunek i uniwersalne przesłanie o poszukiwaniu prawdy o sobie, nawet jeśli oznacza to rezygnację z anielskich atrybutów, sprawiły, że utwór rezonował z szeroką publicznością, od fanów klimatów „wampirycznych” po służby mundurowe, co tylko potwierdza jego głębię i wielowymiarowość.