Interpretacja Hallelujah - Lucy Thomas

Utwór "Hallelujah" Leonarda Cohena, w wykonaniu młodej i niezwykle utalentowanej Lucy Thomas, to pieśń o niezwykłej głębi i wieloznaczności, która wykracza poza ramy prostego hymnu. Choć sam tytuł, oznaczający po hebrajsku "chwalcie Boga", sugeruje religijny charakter, Cohen wplata w tekst liczne biblijne aluzje, by opowiedzieć uniwersalną historię wiary, zwątpienia, miłości i straty, gdzie sacrum i profanum splatają się nierozerwalnie. Oryginalna wersja Cohena, wydana w 1984 roku, powstała po pięciu latach pracy i ponoć z ponad osiemdziesięciu roboczych zwrotek, co świadczy o ogromnym wysiłku włożonym w jej stworzenie.

Pierwsza zwrotka wprowadza nas w świat biblijny, odwołując się do króla Dawida, słynnego muzyka, który grał "tajemny akord", by "upodobać się Panu". Jednak już kolejne wersy, "Ale ty naprawdę nie dbasz o muzykę, prawda?", wprowadzają element rozczarowania i świeckiego sceptycyzmu. Techniczne określenia muzyczne — "czwarta, piąta, minorowy spadek i majorowe podniesienie" — opisują zarówno samą konstrukcję utworu, jak i symbolizują wzloty i upadki ludzkiego życia. To właśnie ten "oszołomiony król" komponuje swoją hallelujah, niekoniecznie w kontekście czystej, bezgranicznej radości.

Druga zwrotka w sposób bezwstydny i poetycki nawiązuje do biblijnych historii grzechu i upadku, przenosząc je na płaszczyznę ludzkich relacji. Fragment "Twoja wiara była silna, ale potrzebowałaś dowodu / Zobaczyłaś ją kąpiącą się na dachu / Jej piękno i światło księżyca obezwładniły cię" jest jawnym odniesieniem do historii króla Dawida i Batszeby. David, pomimo swej pobożności, ulega pokusie, co prowadzi do tragicznych konsekwencji. Następnie tekst płynnie przechodzi do innej, równie znanej opowieści: "Przywiązała cię do kuchennego krzesła / Złamała twój tron i obcięła twoje włosy / I z twoich ust wydobyła hallelujah". Te wersy to wyraźne nawiązanie do Samsona i Dalili, gdzie siła i władza mężczyzny zostają odebrane przez kobietę, w akcie zdrady, ale też intymności. W kontekście tych opowieści, "hallelujah" przestaje być tylko pieśnią pochwalną, a staje się wyrazem pożądania, utraty kontroli, a nawet seksualnego spełnienia i jego konsekwencji. Cohen swobodnie łączy te historie, przedstawiając Dawida jako ofiarę piękna Batszeby, podobnie jak Samson był podatny na Dalilę.

Kolejne zwrotki odchodzą od bezpośrednich odniesień biblijnych, stając się bardziej osobistą refleksją. "Kochanie, byłem tu już wcześniej / Widziałem ten pokój i chodziłem po tej podłodze / Mieszkałem sam, zanim cię poznałem" to wyraz zranienia i doświadczenia w miłości. To intymne wyznanie sugeruje cykliczność relacji, powtarzalność wzorców, gdzie miłość nie jest triumfalnym marszem, ale "zimną i złamaną hallelujah". Ta "zimna i złamana" fraza jest kluczowa dla zrozumienia przesłania utworu. Jest to wyraz uznania dla boskości i piękna, nawet w obliczu bólu, rozczarowania i upadku. Nie jest to krzyk radości, lecz raczej świadectwo wytrwałości w cierpieniu, umiejętności odnajdywania sensu i dziękczynienia pomimo wszystko.

Wersy "Był czas, gdy dałaś mi znać / Co naprawdę dzieje się poniżej / Ale teraz nigdy mi tego nie pokazujesz, prawda?" mówią o utraconej intymności i szczerości w związku. Wspomnienie "kiedy wszedłem w ciebie / I święta gołębica też się poruszała / I każdy oddech, który braliśmy, był hallelujah" jest silnym obrazem połączonej, niemal mistycznej jedności, gdzie fizyczna i duchowa bliskość tworzyła stan najwyższego uniesienia i chwały.

Ostatnia zwrotka podsumowuje ten dualizm: "Cóż, może jest Bóg na górze / Ale wszystko, czego nauczyłem się z miłości / To jak strzelać do kogoś, kto cię wyprzedził". To gorzkie, cyniczne spostrzeżenie o miłości jako walce lub rywalizacji. "To nie jest krzyk, który słyszysz w nocy / To nie jest ktoś, kto widział światło / To zimna i złamana hallelujah". Cohen podkreśla, że autentyczne "hallelujah" nie zawsze jest radosnym, tryumfalnym okrzykiem. Często jest to wyraz żalu, rezygnacji, a nawet rozpaczy. Jest to pieśń śpiewana, gdy wszystko inne zawodzi, gdy jedyne, co pozostaje, to przyjęcie skomplikowanej natury życia.

Wersja Lucy Thomas, nagrana, gdy miała zaledwie szesnaście lat i umieszczona na jej trzecim albumie "Timeless" w grudniu 2020 roku, wnosi do tego klasyka nową warstwę. Jej "olśniewająca technika wokalna i kunszt", "nieskazitelny" ton i "głębokie uczucie" pozwalają na subtelne podkreślenie emocjonalnych niuansów tekstu. Mimo młodego wieku, Thomas śpiewa z dojrzałością, która przeczy jej latom, nadając utworowi "wykwintnie osobisty i głęboko poruszający" charakter. Jej wykonanie, nagrane w prosty sposób – z jedną kamerą i bez montażu – pozwala skupić się wyłącznie na sile głosu i przekazie. Inspirując się między innymi wersją Alexandry Burke, Lucy Thomas wydobywa zarówno melancholię, jak i eteryczne piękno tej pieśni, przypominając, że prawdziwa chwała (hallelujah) może płynąć z każdego zakamarka ludzkiego doświadczenia – zarówno z radości, jak i z cierpienia, z wiary, jak i z wątpliwości. To właśnie ta zdolność do obejmowania całego spektrum ludzkich emocji sprawia, że "Hallelujah" pozostaje ponadczasowym arcydziełem, a interpretacja Lucy Thomas dodaje mu młodzieńczego, lecz potężnego rezonansu.