Interpretacja You Are Everyone, You Are Everywhere - LowCityRain

Utwór „You Are Everyone, You Are Everywhere” zespołu LowCityRain to głęboko nastrojowa, nowofalowa podróż w głąb ludzkiej psychiki, eksplorująca tematy samotności, poszukiwania tożsamości i wszechogarniającej obecności. Piosenka, będąca pierwszym utworem na debiutanckim, imiennym albumie LowCityRain z 2013 roku, została w rzeczywistości napisana jako pierwsza przez Markusa Siegenhorta, założyciela projektu, już około 2010 roku, jeszcze zanim pomyślał o stworzeniu całego albumu. Powstała z prostej potrzeby stworzenia „wave tracka”. Siegenhort, znany również z post-blackmetalowego zespołu Lantlôs, z LowCityRain wyraża swoje zamiłowanie do estetyki i muzyki oryginalnego ruchu New Wave, czerpiąc inspiracje z post-punka i zespołów takich jak The Cure czy Killing Joke, a także współczesnych artystów dreampopu, jak M83.

Tekst piosenki rozpoczyna się od sceny tańca przez noc, w tętniącym życiem, lecz anonimowym tłumie: „So I dance through the night / Out of breath / In a crowd very grey and faceless youth”. Ten obraz szarej i bezimiennej młodzieży natychmiast wprowadza w atmosferę miejskiej alienacji i poczucia zagubienia, tak charakterystycznego dla nurtu New Wave. Podmiot liryczny próbuje zdefiniować swoją obecność, deklarując „I am somebody, somewhere...”, by zaraz potem podkreślić fundamentalne poczucie nieprzynależności – „Not belonging, not belonging”. To silne odczucie wyobcowania jest kluczowe dla zrozumienia całego utworu.

W kolejnej zwrotce następuje nagła, niemal mistyczna zmiana perspektywy. Próba ucieczki od otoczenia zderza się z wewnętrzną, wszechogarniającą obecnością: „So I try to escape / But your heart is beating in my chest”. To Twoje serce bijące w piersi podmiotu lirycznego, Ty obecne wszędzie i we wszystkich – „You are everyone, you are everywhere” – staje się motywem przewodnim utworu. Ta figura jest szczególnie intrygująca. Może symbolizować utraconą miłość, której wspomnienie przenika każdą myśl i doświadczenie. Może to być również personifikacja wszechobecnego pragnienia miłości, akceptacji, lub też nieuchronnego losu, który kształtuje nasze życie. Sam Siegenhort w wywiadzie z 2013 roku wspominał, że tematyka piosenek skupia się głównie na miłości, historii z mieszkań, depresji, pragnieniach, tańcu, pieprzonych dyskotekowych nocach, samotności, narkotykach, deszczowych dniach, nocy, ale także słońcu i klarowności. To wskazuje, że Ty może być zarówno konkretną osobą, jak i uniwersalnym uczuciem, które przeplata się z codziennym, mglistym doświadczeniem „haze of dead neon city dreams”.

Obrazy takie jak „Watching apartments floating by / Through cigarette smoke / Red lips smiling, darkened glasses / Staring and seductive movements” malują portret nocnego miasta widzianego z perspektywy samochodu lub samotnego spaceru. Te migawki są ulotne i nieco surrealistyczne, podkreślając poczucie odrealnienia. Czerwone usta i przyciemnione okulary to klasyczne symbole tajemnicy i niedostępności, pasujące do estetyki lat 80., którą LowCityRain tak wyraźnie się inspiruje. W tym kontekście, uwodzicielskie ruchy mogą być postrzegane jako część tej miejskiej, nocnej iluzji, która fascynuje i jednocześnie pogłębia poczucie samotności.

Kluczowe dla interpretacji są powtarzające się frazy „I am no one, I am nowhere” oraz „You are everyone, you are everywhere”. To bezpośrednie przeciwstawienie tożsamości. Podmiot liryczny, pomimo fizycznej obecności, czuje się niewidzialny i nieokreślony, podczas gdy Ty jest wszędzie i we wszystkim, stając się uniwersalnym punktem odniesienia. Siegenhort opisał swój stan umysłu podczas pisania jako „błogo odizolowany... cały czas na haju i gdziekolwiek byłem, byłem z głową w chmurach z tymi uczuciami”, żyjąc w „nieustannej, mglistej bańce”. To poczucie oderwania od rzeczywistości i jednoczesnego głębokiego zanurzenia w wewnętrznych przeżyciach idealnie oddaje dualizm tekstu. Podkreśla, że mimo osobistej pustki, istnieje potężna, wszechogarniająca siła – czy to miłość, obsesja, czy uniwersalna świadomość – która nadaje sens i kształt temu, co niewidzialne.

W kontekście albumu, który sam w sobie jest opisany jako „samotność i nadzieja, rozproszenie, euforia i eskapizm”, wyrażający „walkę z osobistymi niedociągnięciami i niepewnością pod płaszczem mody lat 80. i dolce vita”, piosenka „You Are Everyone, You Are Everywhere” idealnie wpisuje się w ten melancholijny, lecz hipnotyzujący pejzaż. Jest to hymn o nieuchwytnej obecności, która wypełnia pustkę i nadaje sens zagubionemu „ja”, czyniąc go jednocześnie nikim i każdym.