Piosenka "Avoid" Lil Peepa to intymne spojrzenie w umysł artysty zmagającego się z utraconą miłością, uzależnieniem i przynależnością do GothBoiClique. Utwór, wydany na jego przełomowym mixtape'ie Crybaby w 2016 roku, charakteryzuje się typowym dla Peepa połączeniem melancholijnych tekstów, hip-hopowych bitów i post-hardcore'owych inspiracji, które zdefiniowały gatunek emo-rapu.

Tekst rozpoczyna się od manifestu przynależności do GothBoiClique: "You'll only see us in the back / GothBoiClique, all black". To nie tylko deklaracja tożsamości z kolektywem, ale i poczucie odrębności, bycia "w tle", z dala od mainstreamu. Czerń, jako symbol, podkreśla estetykę grupy, często kojarzoną z gotyckim stylem i mrocznym nastrojem. Szybko przechodzi do tematu utraconej miłości: "I knew love once, it's hard to forget / I thought of you and nights spent". Peep wyraża nostalgię za przeszłością, tęsknotę za konkretną osobą, której wspomnienie wciąż go prześladuje. Mimo to, widać w nim wewnętrzny konflikt, wręcz masochistyczne pragnienie bólu: "I want her to wanna hurt me". To paradoksalne życzenie może wynikać z poczucia, że tylko intensywne emocje, nawet te negatywne, są w stanie przebić jego odrętwienie.

Wzmianka o "2013 love songs" nie jest przypadkowa. Rok 2013 to czas, gdy Lil Peep (wówczas jako Gustav Åhr) miał około 16-17 lat i dopiero zaczynał swoją muzyczną podróż, a jego gusta formowały się pod wpływem sceny emo i indie rocka, która często opierała się na szczerych i bolesnych balladach miłosnych. Te piosenki mogły symbolizować dla niego prostszą, bardziej naiwną formę miłości, w kontraście do skomplikowanych relacji, w które uwikłany jest obecnie. Ta nostalgia, połączona z poczuciem zagubienia "under club lights", oddaje obraz młodego człowieka szukającego ukojenia w nocnym życiu, jednocześnie czującego pustkę.

Refren wzmacnia deklarację tożsamości GothBoiClique i poczucia nieuchronności: "GothBoi, I'm the one you can't avoid / No choice, baby, I be makin' noise". Peep, choć ukrywa się "w tyle", jest postacią, która przyciąga uwagę, świadomą swojego wpływu. Powtarzające się frazy "Lookin' for you in the back of the club / Lookin' for her in the back of the club, fucked up" oraz "Everybody know I numb it with the drugs" w brutalny sposób ujawniają jego mechanizmy radzenia sobie z bólem. Narkotyki stają się ucieczką, ale też publiczną tajemnicą, elementem jego wizerunku, który jednocześnie budzi litość i potępienie.

Druga zwrotka wchodzi w jeszcze głębsze, mroczne rejony. Fraza "Cast a sigil in the back of the club" odnosi się do okultystycznej praktyki tworzenia sigili – symboli służących do manifestowania intencji. W kontekście Peepa, który często czerpał inspiracje z mistycyzmu i symboliki, może to oznaczać próbę zaklęcia miłości, ochrony lub po prostu wyrażenia swojego bólu w symbolicznym akcie. "I got scars on me, no love / Light a candle and I pray for doves" to obraz cierpienia i jednocześnie nadziei na czystość lub pokój, symbolizowany przez gołębie. Pigułka, która "fades away under my tongue", staje się metaforą ulotności zarówno substancji, jak i miłości. Wers "We seriously never even touched, it sucks" jest szczególnie bolesny, sugerując utratę bliskości, która nigdy w pełni nie zaistniała, lub nagłe przerwanie relacji, zanim doszło do prawdziwego fizycznego połączenia.

Wzmianka o Slowdive ("Listenin' to Slowdive, eyes like so-so red") to kolejny klucz do zrozumienia jego muzycznych wpływów i nastroju. Slowdive to brytyjski zespół shoegaze'owy, znany z eterycznych, marzycielskich brzmień i melancholijnych tekstów, idealnie pasujących do introspektywnego i smutnego klimatu, który Peep często tworzył. Teksty Peepa często były porównywane do poezji emocjonalnej, a inspiracje artystów takich jak Slowdive pomogły mu stworzyć unikalne połączenie hip-hopu z elementami rocka alternatywnego.

Ostatnia część piosenki ukazuje cykl powracającej bliskości i odrzucenia: "Saw you in the back of the club again / And we just started textin' again". Jest nadzieja na odrodzenie relacji, intymność ("took a bottle to your bed"), ale Peep wyraża też głęboką obawę przed ponownym zaangażowaniem: "I'm tryin' not to let you feel missed" oraz "I swear that I will never feel a thing / Hollow shell, quiet hell, but you're so into me". To świadomość własnego wewnętrznego spustoszenia ("hollow shell, quiet hell") i niemożności odwzajemnienia uczuć, mimo że druga osoba jest w niego "tak bardzo zaangażowana". Zakończenie "Screamin', 'Why don't you love me back?' / 'Cause it's GothBoiClique, 'til my lungs collapse" jest swoistym tragicznym manifestem. Przynależność do GothBoiClique, jego tożsamość, staje się wymówką, barierą, a może nawet jedyną prawdziwą miłością, która pochłania go do końca. Piosenka jest bolesnym portretem wewnętrznych walk, gdzie miłość, ból i tożsamość splatają się w nierozwiązywalny węzeł.