Utwór "Prosto" zespołu Kult to bezkompromisowy manifest sprzeciwu i rozczarowania, stanowiący tytułową kompozycję z szesnastego albumu grupy, wydanego 13 maja 2013 roku. Kazik Staszewski, lider zespołu, wylewa w nim swój gniew na polską scenę polityczną, która, jak podkreśla, jest źródłem frustracji i podziałów. Piosenka, która ukazała się jako singiel 20 listopada 2013 roku i natychmiastowo zadebiutowała na pierwszym miejscu Listy Przebojów Trójki, stała się hymnem dla wielu zmęczonych polityczną wojną polsko-polską.

Już pierwsze wersy, "Wylewam swój gniew na wasze porachunki / Z jednej babki jesteście wnuki / Nienawidzę was z obu stron, psie syny / Za wasze występki, za wasze winy", uderzają z mocą i dosadnością. Kazik wyraża w nich swoje oburzenie podziałami i wzajemną nienawiścią, które, w jego opinii, cechują polską klasę polityczną. Podkreślenie, że są "z jednej babki wnuki", wskazuje na wspólne, postsolidarnościowe korzenie wielu ugrupowań, co dodatkowo potęguje jego rozgoryczenie bezowocnymi kłótniami i walką o wpływy. Jak sam przyznał w wywiadzie dla Interii, odnosi się do dwóch największych partii politycznych w Polsce, zauważając podobieństwo do historycznych podziałów w Hiszpanii, z tą różnicą, że polskie "dziecięcia z jednej, solidarnościowej matki pochodzą przecież". Szczególnie po katastrofie smoleńskiej pęknięcie to stało się bardzo wyraźne, a on sam nie chciał być zmuszany do opowiadania się po którejkolwiek ze stron.

Refren "Idę prosto, nie biorę jeńców żadnych / Idę prosto, dopóki nie padnę" jest deklaracją niezależności i nieugiętej postawy. Tytułowe "Prosto" ma tu dwojakie znaczenie – zarówno dosadnego, bezpośredniego przekazu, jak i wyboru własnej, prostolinijnej ścieżki, bez zbaczania na lewo czy prawo. Kazik jawi się jako niezależny obserwator, "Kazik, co po ulicach łazi", który nie rości sobie prawa do bycia autorytetem, ale z niezwykłą precyzją punktuje absurdy i hipokryzję władzy. W słowach "Nie wiem, czy jestem w stanie was obrazić / Bardziej niż sami się obrażacie" zawiera się gorzka refleksja nad samozniszczeniem polityków, których działania są bardziej kompromitujące niż jakakolwiek krytyka z zewnątrz.

Kolejne zwrotki kontynuują ten motyw, wzmacniając obraz kraju okradanego i zarządzanego bez pojęcia: "Rankiem, gdy wypadło mi oko z głowy / A nie stać mnie na oko nowe / Okradacie ten kraj bez żadnego pojęcia". To metafora osobistego cierpienia i poczucia bezradności wobec systemowego rabunku. Linią "Nie należę do mafii, nie należę do sekty" Kazik wyraźnie odcina się od partykularnych interesów i ideologicznych szufladkowań. Sławek Pietrzak z SP Records wspominał, że tekst piosenki powstał w niezwykle krótkim czasie, w "kilkanaście, może kilkadziesiąt minut" od wejścia Kazika do studia, co świadczy o sile i autentyczności jego frustracji. Płyta, na której znalazła się piosenka, została nagrana w dużej mierze "na setkę" w warszawskich L.W.W. Studio i Elektra Studio pod okiem producenta Adama Toczki, co dodatkowo podkreśla surowość i bezpośredniość przekazu. Album "Prosto" szybko pokrył się złotem, zbliżając się do platynowego statusu, co pokazuje, jak bardzo jego przesłanie rezonowało z nastrojami społecznymi.

Kulminacją buntu i braku zgody na narzucane podziały jest mocny wers: "Idę prosto, mam w dupie obie wasze Polski". To radykalne odrzucenie politycznej polaryzacji, dwóch zwaśnionych wizji kraju, które zdają się zapominać o obywatelach. Kazik tym samym podkreśla swoją apolityczność w sensie przynależności do konkretnej frakcji, a jednocześnie mocno polityczną postawę sprzeciwu wobec systemu jako całości. Wskazuje na to, że prawdziwa tożsamość leży poza tym konfliktem. W kontekście jego późniejszych wypowiedzi, gdzie deklaruje, że "Z telefonu wykasowałem wszystkich, którzy uczestniczą w politycznej nawalance" i że "Da się 'być po żadnej stronie'", piosenka "Prosto" jest ponadczasową deklaracją niezależności i integralności, która pozostaje aktualna przez lata. Utwór jest świadectwem artysty, który, choć nie chce być autorytetem, nie boi się głośno wyrażać swojego gniewu i niezadowolenia z rzeczywistości, dążąc prosto swoją własną drogą, "dopóki nie padnę".