Utwór „Kropka nad i” autorstwa Kerro to manifestacja bezkompromisowej pewności siebie i artystycznej wyższości, osadzona w niezwykle kreatywnym użyciu języka i interpunkcji jako narzędzi retorycznych. Już sam tytuł, „Kropka nad i”, jest wielowymiarowy i rezonuje z polską kulturą, odnosząc się nie tylko do finalnego, dopracowanego elementu, ale także do legendarnego programu publicystycznego Moniki Olejnik. Ten program, znany z dociekliwego i agresywnego dziennikarstwa oraz ciętego języka, prowadzonego przez Monikę Olejnik, która „odważnie porusza kontrowersyjne tematy”, stanowi klucz do zrozumienia tonu i ambicji Kerro w tym kawałku. Artysta przejmuje tę konwencję, przenosząc ją na grunt rapu – jego „kropka nad i” to ostateczny argument, brutalne zamknięcie dyskusji i definitywne postawienie na swoim.

Kerro od samego początku buduje wizerunek artysty niezłomnego i ponadczasowego. W wersach „Jestem tu moment a nie skończę w trybach dinozaura, wieczny comeback, a ich progres linia przerywana” podkreśla swoją trwałość i ciągłą obecność na scenie, w kontraście do konkurencji, której kariery są efemeryczne i naznaczone nieregularnym, przymglonym postępem. Odmawia bycia „stawianym w kropce”, czyli wpędzanym w trudną sytuację, sugerując, że jego tożsamość artystyczna jest już ugruntowana i nie wymaga dodatkowych wyjaśnień. Stwierdzenie „jestem słuchowcem, Ty na moje możesz czytać z Braille'a” to mocna deklaracja – jego muzyka jest tak warstwowa i pełna niuansów, że wymaga słuchania, podczas gdy rap innych jest tak płaski i pozbawiony głębi, że mógłby być odczytany dotykowo, bez żadnych wrażeń.

W kolejnych zwrotkach Kerro bezpośrednio konfrontuje się z krytykami i rywalami. Z łatwością demaskuje tych, którzy ukrywają się za anonimowymi komentarzami: „Nie pytam jak Cię nazwać, sam odgadnę imię kurwy, i tak jak Ty w komentarzach klawa całej interpunkcji”. Widzi ich frustrację, która „wkurwienie wypisane masz na twarzy”, kiedy on, bez chowania urazy, „pisze im po maskach”. To sugeruje, że jego teksty są tak celne i przenikliwe, że obnażają prawdziwe oblicze przeciwników. Metafora „robię przecinek im od życia, kiedy znów miksuję zwrotkę” jest genialna – Kerro swoim powrotem i swoją twórczością przerywa ich rutynę, a może nawet ich artystyczny „oddech”, zmuszając do wstrzymywania tchu w obliczu jego dominacji. Ich rap „nie daje dymu” – jest bezbarwny i pozbawiony wpływu, nawet jeśli próbuje udawać kontrowersyjny. Kerro natomiast, grając na skrócie swojego pseudonimu, sugeruje, że jego „inicjały” (być może K jak kilogram) nadają jego muzyce prawdziwą „wagę” i ciężar.

W refrenie pojawia się mocne odrzucenie gustów mas: „Ja pierdole te ich gusty - gramy rap, słuchają hip hop”. To wyraźne odcięcie się od komercyjnych trendów i podkreślenie autentyczności własnego stylu. Agresywne ostrzeżenie „jak ci latam kolo chuja lepiej uważaj na śmigło” to bezceremonialne wyproszenie tych, którzy nie szanują jego twórczości. Kulminacja następuje w wersie: „a moja kropka nad i to ich krzyżyk na internet”. Jest to kluczowy moment, gdzie Kerro z pełną świadomością odwołuje się do metafory programu Moniki Olejnik. Jego „kropka nad i” to nie tylko ostateczny akcent, ale i „krzyżyk”, czyli pożegnanie z internetową, a co za tym idzie, często anonimową i mało znaczącą, krytyką. To definitywne zakończenie ich medialnego bytu.

Kerro prezentuje się jako mistrz języka, używając interpunkcji nie tylko poprawnie, ale i twórczo, nadając jej nowe znaczenia. „Mogę jechać pokojowo, drzwi zamykać Twoją głową, i nie będziesz moim 'i' choć kropkę wezmę ze sobą”. Potrafi być subtelny, ale w razie potrzeby jego styl jest druzgoczący. Odrzuca potrzebę zdobywania punktów, bo jego twórczość i tak wywołuje „defekty w mózgach” przeciwników. Drwi z trywialnych lamentów o związkach w internecie, zapraszając do „przygarnięcia kropki” – przyjęcia zakończenia, ostateczności.

W przedostatniej zwrotce Kerro pogłębia zabawę interpunkcją: „ja odcinam się od rapu tak bardzo, że daje średnik”. Średnik, znak pauzy i połączenia jednocześnie, symbolizuje jego unikalną pozycję – odcięcie się od konwencji, ale jednocześnie tworzenie kontynuacji, nowego rozdziału w rapie. Końcowe wersy to prawdziwy popis. Konstruuje emocjonalne „emotikony” z dwukropków i nawiasów, by „mordę im skarać”, a po „wielokropku” (sugerującym niedopowiedzenie, oczekiwanie) stawia „kropkę”, ostateczne zdanie. Całość kończy się asertywnym „I nie rozjebiesz mnie..”, pozostawiając słuchacza z poczuciem niekwestionowanej dominacji i pewności siebie artysty.

W kontekście braku szczegółowych wywiadów czy ciekawostek bezpośrednio dotyczących utworu Kerro, należy uznać, że jego twórczość i przesłanie tkwią w tekście samego utworu. Jest to przykład artysty, który pozwala, aby to jego słowa i sposób, w jaki ich używa, mówiły same za siebie. Utwór „Kropka nad i” jest świadectwem, że Kerro, posługując się językiem niczym orężem, stawia kropkę nad i w dyskusji o swoim miejscu i wartości na polskiej scenie rapowej.