Piosenka "Czarny Charakter" autorstwa Kerro to manifestacja artystycznej tożsamości, wyrażona przez pryzmat kontrastów kolorystycznych i bezkompromisowej postawy wobec ówczesnej sceny muzycznej. Kerro kreuje siebie na postać nieco tajemniczą, "żółtodziobom mało znaną", ale jednocześnie z dużą pewnością siebie podkreślającą swoją unikalność i siłę. Już w pierwszych wersach artysta deklaruje, że potrafi "pomalować tobie życie jak tak lubisz czarno biały", co sugeruje jego zdolność do radykalnego wpływania na percepcję i doświadczenia słuchaczy, jednocześnie nawiązując do klarownej dychotomii, którą sam często wykorzystuje w tekście.

Motyw "czarnego charakteru" jest konsekwentnie rozwijany. Kerro uważa, że samozwańczy raperzy nie pojmą "czarnej magii" jego twórczości i szybko "wylecą stąd", zostawiając po sobie jedynie "kawałki" z "czarnej skrzynki" – metaforycznie szczątki ich nic nieznaczącej kariery. To obrazowanie podkreśla autentyczność i głębię jego sztuki w kontraście do powierzchowności innych. Artysta czuje się "spod ciemnej gwiazdy" i gra "na czarny rynek", co może oznaczać tworzenie muzyki niszowej, niekomercyjnej, skierowanej do świadomego odbiorcy, a jednocześnie naznaczonej pewnym piętnem, mroczną aurą. Jego rap jest tak mocny, że nawet "Nigga" (użyte tu prawdopodobnie w kontekście symbolu siły i autentyczności w rapie) "zrobiłby się blady".

Kerro krytykuje również słuchaczy, którzy "przez różowe okulary patrzą tu na swych idoli", wskazując na ich naiwność i brak krytycznego spojrzenia. Gardzi "słuchaczami z ulem w uszach", czyli tymi, którzy bezmyślnie podążają za trendami. Wielokrotnie odwołuje się do zazdrości konkurentów, którzy "zielenieją z zazdrości" i produkują "zieleni w pseudo wersach", podczas gdy u niego panuje "brak krokodyla - u nich zielonego pojęcia". Jest to mocny zarzut braku podstawowej wiedzy i zrozumienia w sztuce rapowania.

Gra kolorów jest jednym z najbardziej wyrazistych środków stylistycznych. Kerro ma "żółto w papierach", co może symbolizować jego status artystyczny, oryginalność, a może też nawiązywać do ostrzeżenia lub czegoś nietypowego, podczas gdy inni mają "ciemno pod latarnią" – są ślepi na własne błędy i nie widzą oczywistości. Raper, choć nie jest "Bogiem", rzuca na nich "światło z góry", widząc ich niedostatki. Odwołuje się do "lat świetlnych", które są już za nimi, oraz "białych wierszy 100 lat za murzynami", co potęguje wrażenie ogromnej przepaści jakościowej między jego twórczością a resztą sceny.

W dalszej części tekstu Kerro kontynuuje atak na swoich rywali, którzy mają "białe flagi" – symbol poddania i braku woli walki, w przeciwieństwie do jego "zapędów do walki". Ich twórczość to "barwne atrapy, tak jak wyblakłe damy", pozbawione prawdziwej wartości. Porównuje ich do żartów z "Familiady" i wylewania żali, podkreślając ich płytkość i liczne "wady". Nawiązanie do "niebieskiego guru" i braku "Viagry" to sarkastyczne uwagi o utracie potencji twórczej i braku oryginalności, a "zebra, czerwone" jako symbol zatrzymania w wyścigu rapowym, z dodatkiem "to przejściowe", pokazuje jego pewność siebie, że ich stagnacja jest tymczasowa, a on sam idzie dalej.

Refren to esencja bojowego ducha Kerro: "Działanie sceny na mnie jak czerwonych płacht to Korrida". Czuje się prowokowany i gotowy do walki. Krytykuje "chujowy rap" i widzi go "wyraźnie tak jak Johnny Nash", co jest odwołaniem do piosenkarza znanego z utworu "I Can See Clearly Now". Dalej idzie z porównaniem "szaro bure oby dwa podwójne dna szmat Tori Black", co jest wulgarnym, ale dosadnym określeniem na hipokryzję i brak oryginalności, kontrastując z jego własną drogą i wyrzucaniem słabszych "do spadających gwiazd".

W kolejnych zwrotkach Kerro kontynuuje swój atak, opisując innych jako cierpiących na "białą gorączkę", którzy "sami się ze sobą mierzą" w "kredo" (prawdopodobnie chodzi o obsesję na punkcie własnej wartości, bez pokrycia). Ich twórczość to "fetor", a ich ewentualne zwycięstwo jest tak nieprawdopodobne, jak to, że "żule zaczerwienią się" ze wstydu. Motyw sepii symbolizuje brak witalności i autentyczności w ich muzyce. Kerro idzie "czarną ścieżką" i ma "krew Evilenko" – to silna, kontrowersyjna metafora, która ma podkreślić bezwzględność, mrok i bezkompromisowość jego twórczości. Podkreśla: "stawiasz na treść? to na mnie stawiać możesz w ciemno", dając gwarancję jakości i głębi.

Artysta "rzyga tęczą", słysząc to, co grają inni, co jest ironią wobec ich rzekomej "kolorowości" i pozytywności, która w jego ocenie jest fałszywa. Stwierdza, że do jego "tracków się wraca", a ich "się zwracają", co sugeruje trwałość jego muzyki w przeciwieństwie do efemeryczności innych. Jego styl to "czysty under bez barwy", surowy i autentyczny, a porównanie do "czerwonych gitar" (popularnego zespołu, ale tu zapewne chodzi o instrument jako symbol pasji) ma pokazać jego popularność ("ma branie jak spławik").

W finale piosenki Kerro odmawia współpracy ("spławić muszę gości co pytają dograsz feat'a?"), twierdząc, że inni "za słabo pływają" i on nie jest "ZŁOTĄ RYBĄ" spełniającą życzenia. Podkreśla, że nikt nie ma "kolorowego życia", wszyscy "ściemniają", a ich próby wyjaśniania prowadzą do "czarnego scenariusza". Pozostaje "daltonistą" na ich "cukierkowy rap", widząc "za dużo plam", które "Perwoll" (środek piorący) nie usunie. Ci, którzy "piorą brudy za mefedron", stają się "czerwoni jak burak", co symbolizuje wstyd i konsekwencje ich działań. Konkluduje, że "czarno widzi ich życie", nie potrzebując być jasnowidzem, ponieważ sami "pchają się na minę". Jego "linie jak srebra" przyniosą mu "złoto dla zuchwałych", a w "czarnej godzinie" jego tracki staną się ich "jasną cholerą".

"Czarny Charakter" to zatem mocny, autoafirmacyjny utwór, w którym Kerro buduje swój wizerunek jako niezależnego, mrocznego i autentycznego artysty, ostro krytykującego brak oryginalności, powierzchowność i komercjalizację w środowisku rapowym. Wykorzystuje bogatą symbolikę kolorów i cięte metafory, aby podkreślić swoją wyższość i determinację, stając w opozycji do tych, których uważa za miernych i sztucznych. Brak szerszych informacji o samym artyście w dostępnych źródłach sprawia, że tekst staje się głównym świadectwem jego artystycznego credo i manifestu.