Interpretacja Imperium - KelThuz

Piosenka „Imperium” autorstwa KelThuz to nie tylko refleksja nad historią, ale przede wszystkim ostrzeżenie przed destrukcyjną siłą ideologii, która odbiera człowiekowi rozum i wolność. Artysta, znany jako „kultowy muzyk heathen metalowy” i konsekwentny libertarianin oraz antykomunista, co można wywnioskować z wypowiedzi i tytułów jego albumów takich jak „Czas Zaorać Socjalizm II”, przedstawia w swoim tekście głęboko pesymistyczną wizję społeczeństwa uwięzionego w schematach totalitarnych.

Utwór otwiera obraz „smutnych twarzy zagubionej młodzieży”, ubranej w „czarne płaszcze i żelazem podkute buty”. To od razu maluje wizerunek zuniformizowanych, zdyscyplinowanych mas, które utraciły indywidualność i, co najważniejsze, „dawno w Wolność oni przestali wierzyć”. Stają się „Młodzieżą Imperium” – bezwolnym narzędziem w rękach tych, którzy „plan wojny wciąż knuty”. KelThuz z naciskiem podkreśla, że owym młodym ludziom „Młodość wszystkim, ale mądrości im brakuje”, co stanowi punkt wyjścia do analizy problemu. Puste slogany i ślepa wiara triumfują nad wiedzą i rozumem, co prowadzi do odrzucenia „Praw natury” – fundamentalnych zasad racjonalnego bytu, bez których przetrwanie jest zagrożone.

Kolejna zwrotka wprowadza sugestywną figurę „Legionistów Archanioła Michała”, którzy, niczym średniowieczni fanatycy, „nienawidzą wszystkiego co jest człowiecze”. Są to „ascetyczni przeciwnicy twórczego życia” i „mistyczni heretycy”, którzy żyją, by „zaprzeczyć stworzeniu, esencji Woli Mocy”. To ostatnie sformułowanie jest szczególnie intrygujące, ponieważ może stanowić odwołanie do filozofii Friedricha Nietzschego i jego koncepcji Woli Mocy, rozumianej jako podstawowy popęd życia do samorealizacji i ekspansji. Legionistom KelThuza nie chodzi o twórcze dążenie do potęgi, lecz o jej zdławienie, zgaszenie „marzeń, tych co zbyt wysoko stali”. Ich celem jest „obalić materię, nieczystą, niedoskonałą” i „podciąć arterie tych, co Boga się nigdy nie bali!”, co ukazuje ich jako siły dążące do zniszczenia ludzkiej autonomii, cielesności i wolności od dogmatów.

Refleksyjny ton artysty wybrzmiewa w retorycznych pytaniach: „Jak to jest, że mitologia zastępuje wiedzę? Co człowieka skłania do bycia własnym wrogiem? Czemu bełkot traktowany jest wciąż poważnie? A logikę tłamsi się nieistniejącym bogiem?”. Te pytania stanowią esencję przesłania KelThuza, ukazując jego frustrację i sprzeciw wobec irracjonalności i braku krytycznego myślenia w społeczeństwie. Widzi w tym procesie niebezpieczną regresję, gdzie wiara w fantazmaty, czy to religijne, czy ideologiczne, wypiera racjonalną analizę.

Ostatnie zwrotki kulminują w historycznej perspektywie, ukazując ciągłość pewnych patologicznych mechanizmów. Sformułowanie „Dialektyka widać wciąż żywa chociaż martwa” to gorzka ironia – odnosi się do metody filozoficznej, która w rękach ideologów stała się narzędziem do uzasadniania opresji. KelThuz wymienia całą plejadę postaci historycznych: „Hegel, Marks, Lenin, Stalin, Bismarck, Hitler, Piłsudski”. To zestawienie jest kluczowe. Nie chodzi tu o utożsamianie ich doktryn, ale o wskazanie, że wszyscy oni, choć z różnych pobudek i w różny sposób, stali się symbolami potężnych, często opresyjnych, systemów państwowych i ideologicznych, za którymi „maszeruje młodzież z pochodniami”. Od filozofa Hegla, którego dialektyka posłużyła do usprawiedliwiania państwa jako wcielenia ducha absolutnego, przez Marksa, który stał u źródeł ideologii komunistycznej, aż po totalitarnych dyktatorów takich jak Lenin, Stalin czy Hitler, którzy wcielili te idee w życie z katastrofalnymi skutkami. Bismarcka i Piłsudskiego można odczytać jako przedstawicieli silnych, scentralizowanych państw narodowych, które również wymagały od jednostki bezwzględnego posłuszeństwa.

Dla KelThuza ci przywódcy to „wrogowie istnienia, racjonalnej Wolności”, uosabiający „szczyt upodlenia, w perwersji chwalony”. Ich wizja świata to „ciemność w miejscu błysku”, a ich ideał to „święty” – symbol dogmatu i niedostępnej krytyce prawdy absolutnej, która prowadzi do „ruin umysłu”. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest powrót do barbarzyńskich metod: „kto nie uklęknie, na stos rzucony”.

„Imperium” to zatem przejmujący lament nad kondycją ludzkości, która raz po raz ulega pokusie autorytetu, rezygnując z indywidualnej myśli i wolności na rzecz iluzorycznego bezpieczeństwa czy obietnic utopii. KelThuz, będąc „wolnorynkowcem” i „libertarianinem”, wyraża głębokie przekonanie o wartości jednostki i zagrożeniach płynących z każdej formy kolektywizmu, która dąży do totalnej kontroli nad człowiekiem. Piosenka jest ponadczasowym apelem o zachowanie czujności i obronę rozumu przed urokami ślepej wiary w jakiekolwiek „Imperium”, które zawsze ostatecznie prowadzi do zniszczenia.