Piosenka "Gasoline" autorstwa Halsey to głębokie i intymne spojrzenie w umysł artystki, zmagającej się z własną tożsamością, chorobą psychiczną i presją społeczną. Utwór, który ukazał się na deluxe edycji debiutanckiego albumu Halsey, zatytułowanego Badlands, wydanego 28 sierpnia 2015 roku, stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i najczęściej streamowanych utworów z tej płyty, mimo że nie został wydany jako singiel. Piosenka została napisana przez Halsey i producenta Lido. W sierpniu 2025 roku, Halsey uczciła 10. rocznicę wydania Badlands nowym teledyskiem do "Gasoline".

Tekst "Gasoline" porusza tematykę zdrowia psychicznego, a konkretnie dwubiegunowości, z którą Halsey, czyli Ashley Frangipane, zmaga się od 17. roku życia. Artystka otwarcie mówiła o swojej diagnozie, wyjaśniając, że stworzyła koncept Badlands jako metaforę swojego stanu psychicznego, desolate i samotnego umysłu, miejsca ucieczki od problemów w prawdziwym życiu. W wywiadzie dla uDiscoverMusic z 2015 roku, Halsey opisała "Gasoline" jako "synopsis dla albumu" i "to, czego, jak mi się wydawało, brakowało na płycie", podkreślając jej samokrytyczny charakter.

Utwór rozpoczyna się od serii pytań skierowanych do słuchacza: "Are you insane like me? Been in pain like me? Bought a hundred dollar bottle of champagne like me? Just to pour that motherfucker down the drain like me?". Te pytania od razu wprowadzają w świat wewnętrznego chaosu i impulsywności, charakterystycznych dla epizodów manii w chorobie dwubiegunowej. Halsey opisywała sytuację, w której będąc w wieku 19 lat, podczas pisania albumu w Walii, doświadczyła załamania psychicznego i wylała drogi szampan do wanny, co symbolizuje utratę kontroli i autodestrukcyjne zachowania. W The Trauma & Mental Health Report z 2019 roku, zauważono, że tekst piosenki szczegółowo ilustruje doświadczenie manii, w tym ekstrawaganckie zakupy i zaprzeczanie odpowiedzialności.

Kolejne wersy, takie jak "Do you tear yourself apart to entertain like me?", poruszają kwestię presji bycia artystą i publiczną figurą. Halsey, dążąc do sławy i uwagi, przyznaje, że wiąże się to z pewną ceną. Krytyka społeczna jest wyrażona w wierszach "Do the people whisper 'bout you on the train like me? Saying that you shouldn't waste your pretty face like me?", gdzie artystka czuje się oceniana i postrzegana jako ktoś, kto "marnuje" swój potencjał przez swoje "problematyczne" zachowania, wynikające z choroby.

Refren utworu jest szczególnie wymowny: "And all the people say 'You can't wake up, this is not a dream / You're part of a machine, you are not a human being / With your face all made up, living on a screen / Low on self esteem, so you run on gasoline'". Odnosi się on do dehumanizacji, jaką odczuwa artystka w obliczu oczekiwań społeczeństwa i przemysłu muzycznego. Świat mediów i ciągłego bycia "na ekranie" wymaga perfekcyjnego wizerunku, który Halsey postrzega jako maskę, a niskie poczucie własnej wartości staje się "paliwem", które napędza to wyniszczające istnienie. Jak zauważono w blogu JFR z 2016 roku, artyści są zmuszeni do ciągłego odgrywania roli, a społeczeństwo często dehumanizuje ich, nazywając ich "maszyną" i wykorzystując ich niską samoocenę.

Wersy po refrenie – "I think there's a fault in my code / These voices won't leave me alone / Well my heart is gold, and my hands are cold" – to dosłowne odniesienie do wewnętrznej walki Halsey. "Błąd w kodzie" może symbolizować jej chorobę dwubiegunową, genetyczny komponent zaburzenia, który sprawia, że czuje się "odstająca" od reszty społeczeństwa. "Głosy" symbolizują wewnętrzne demony i męczące myśli, które nie dają jej spokoju. Kontrast między "złotym sercem" a "zimnymi rękami" może sugerować wewnętrzną dobroć i wrażliwość, zderzającą się z zewnętrznym chłodem, dystansem lub też fizycznymi objawami stresu i niepokoju. Można to również interpretować jako grę słów, gdzie "złote serce" odnosi się do "metalowego" serca robota, które artystka celowo wybrała na złote.

Druga zwrotka kontynuuje ten introspekcyjny dialog, pytając: "Are you deranged like me? Are you strange like me? Lighting matches just to swallow up the flame like me? Do you call yourself a fucking hurricane like me?". Te pytania dodatkowo podkreślają poczucie inności i skłonność do autodestrukcyjnych, ryzykownych zachowań, które służą rozrywce lub odwracaniu uwagi od bólu. Porównanie siebie do "huraganu" nawiązuje do piosenki "Hurricane" z tego samego albumu, gdzie Halsey odważnie mówi o swojej niezależności i nieokiełznanej naturze. W "Gasoline" jednak ta "burzowa" natura wydaje się być źródłem poczucia winy i odpowiedzialności, której Halsey w piosence nie chce przyjąć: "Pointing fingers cause you'll never take the blame like me?".

W wywiadzie dla Marie Claire z 2018 roku, Halsey podkreśliła, jak jej choroba dwubiegunowa wpływa na proces twórczy i jak muzyka pomaga jej w radzeniu sobie z dolegliwościami psychicznymi, mówiąc: "Zarządzam swoim stylem życia, aby nadążyć za moją chorobą psychiczną". Muzyka stanowi dla niej swego rodzaju ujście dla "chaotycznej energii". Sama piosenka "Gasoline" jest świadectwem jej odwagi w poruszaniu trudnych tematów i otwieraniu się na publiczność, co, jak sama twierdzi, ma pozytywny wpływ na jej własne samopoczucie i pomaga innym. Jak powiedziała w wywiadzie z 2019 roku, walka ze zdrowiem psychicznym to "podróż, a nie cel", a "walka nigdy się nie skończy, będzie tylko inna".

"Gasoline" jest zatem nie tylko osobistym wyznaniem Halsey, ale także hymnem dla wszystkich, którzy czują się niezrozumiani, uwięzieni w oczekiwaniach, walczący z wewnętrznymi demonami i szukający autentyczności w świecie, który często próbuje ich ujednolicić. To surowy, emocjonalny i odważny portret umysłu zmagającego się z chorobą, a jednocześnie wołanie o zrozumienie i akceptację, niezależnie od "błędów w kodzie".