Interpretacja Powrócisz, Masławie! - KelThuz

Utwór „Powrócisz, Masławie!” autorstwa KelThuza to intensywny manifest, osadzony głęboko w historycznym kontekście i przesiąknięty silnymi ideami pogańskiego odrodzenia oraz sprzeciwu wobec chrystianizacji. KelThuz, będący postacią barwną i często kontrowersyjną na polskiej scenie muzycznej, znany jest z eksplorowania tematów neopogańskich, epickiego metalu, a także z radykalnych poglądów wolnościowych i antysocjalistycznych, co doskonale rezonuje z przesłaniem tej pieśni. Artysta z Kielc, związany z takimi projektami jak Sorcerer, Kelthuzzar czy Warraha, konsekwentnie buduje swoją tożsamość wokół słowiańskiej spuścizny i oporu przeciwko wszelkim formom zniewolenia, zarówno religijnego, jak i ideologicznego.

Piosenka otwiera się gorzkim stwierdzeniem: „Pokonanych świat nie zna, nie sławi, / Wraża potwarz z imienia okrada”. Od razu wprowadza w nastrój porażki i zapomnienia, ale jednocześnie zapowiada próbę przywrócenia godności bohaterowi – Masławowi. Masław (znany również jako Miecław) był cześnikiem króla Mieszka II, który w burzliwym okresie XI wieku, po śmierci władcy i ucieczce Kazimierza Odnowiciela, ogłosił się niezależnym księciem Mazowsza. Jego państwo, choć krótkotrwałe, było symbolem oporu przeciwko centralnej władzy Piastów i, jak wielu historyków przypuszcza (co jednoznacznie interpretuje pieśń), próbą powrotu do dawnych, pogańskich wierzeń. KelThuz wprost wskazuje na przyczynę upadku wodza: „Wolnej Sławii Włodyko - Masławie, / Katolictwo Cię zmogło, i zdrada”. To „katolictwo” i „zdrada” są tu postrzegane jako siły, które unicestwiły wolną, słowiańską tożsamość Masława i jego Mazowsza, które w tamtym czasie stało się ostoją dla uchodźców i rozwijało się gospodarczo.

Druga strofa utworu maluje obraz zniszczenia starego porządku: „Powalone stołby Świętowita, / Popy piekłem, diabłami lud straszą”. „Stołby Świętowita” to wyraźne nawiązanie do posągów pogańskiego bóstwa, symbolizujące starą wiarę Słowian, która została obalona i zastąpiona chrześcijaństwem. Obraz „popów” straszących „piekłem, diabłami” ukazuje inwazyjny i opresyjny charakter nowej religii, która narzucała swoje dogmaty strachem i potępieniem. W miejscu, gdzie „wyroczne wesoło stąpały kopyta” – co może odwoływać się do rytualnych koni, używanych w pogańskich wróżbach i kultach – „Wróg cmentarne swe krzyże obnasza”. To bezpośrednie противопоstawienie żywej, radosnej i naturalnej duchowości słowiańskiej z mrocznym, grobowym i obcym symbolem krzyża, który dla podmiotu lirycznego jest znakiem dominacji i śmierci dawnej kultury.

Kolejne wersy stanowią zapowiedź odwetu i radykalnej zmiany. „Idzie koniec waszego Tedeum - / Słowiańszczyzny przysięgli grabarze!” to bezkompromisowe oświadczenie skierowane do chrześcijańskich zdobywców. „Te Deum” to chrześcijański hymn dziękczynny, a jego koniec symbolizuje tu upadek dominacji Kościoła i systemu wartości, który reprezentuje. Ci, którzy pochowali słowiańską tożsamość, są nazwani „grabarzami”, co podkreśla ich rolę w niszczeniu rodzimej kultury. Następuje moment, w którym „Z innej nuty wam Polska zaśpiewa / W takt walonych, jak ongiś, ołtarzy”. To proroctwo powrotu do pierwotnych praktyk, być może nawet aktów ikonoklazmu wymierzonych w chrześcijańskie świątynie, przypominających to, co działo się podczas historycznej reakcji pogańskiej w Polsce. Zastosowanie słowa „wałonych” w odniesieniu do ołtarzy jest wieloznaczne: może oznaczać powrót do budowania pogańskich ołtarzy (np. z kamieni), ale także dosłowne niszczenie, „wałenie” chrześcijańskich.

Finałowa strofa umacnia to przesłanie nadziei i ostatecznego zwycięstwa: „Jako ongiś. Tym razem na zawsze / Sczeźnie zmora co dusze nieprawi”. Jest to obietnica, że powrót do korzeni będzie trwały i ostatecznie wyzwoli dusze z „zmory”, czyli ucisku, który je „nieprawi” – czyli krzywdzi i wypacza. Najważniejszym i najbardziej symbolicznym elementem utworu jest jednak refren: „Na Mazowsze, Twe wierne Mazowsze, / W naszej pieśni - powrócisz, Masławie!”. Mazowsze jest przedstawione jako wierna ziemia, gotowa na powrót swojego prawowitego władcy, symbolizującego wolność i pogańską tożsamość. To nie jest tylko historyczne wspomnienie, ale żywawa, aktywistyczna wizja powrotu do utraconych wartości, zakodowana w pieśni, która staje się nośnikiem tej idei. Jest to również wyraz silnego związku z regionem, z którym Masław był związany, i gdzie, według niektórych, jego rządy mogły oznaczać powrót do wierzeń przodków. W kontekście Dnia Pamięci Ofiar Kościoła Katolickiego i Chrystianizacji Słowian, obchodzonego przez niektóre środowiska pogańskie, pieśń ta zyskuje dodatkowy wymiar jako swoisty hymn upamiętniający tych, którzy stawiali opór chrystianizacji.

"Powrócisz, Masławie!" to więc coś więcej niż tylko utwór muzyczny; to mitologizacja historii, lament nad utraconą tożsamością i płomienne wezwanie do odrodzenia. KelThuz, poprzez swoją twórczość, nie tylko przypomina o zapomnianych kartach historii, ale także próbuje tchnąć nowe życie w dawne wierzenia i wartości, stając się głosem współczesnego neopogaństwa i wolnościowego ducha. Jest to utwór, który prowokuje do refleksji nad historycznymi wyborami, ceną postępu i możliwością rewizji oficjalnej narracji, zawsze z naciskiem na niezależność i dumę z własnych, słowiańskich korzeni.