Utwór „Gaz na ulicach (ft. Miraho)” autorstwa Kaliego, pochodzący z jego debiutanckiego albumu 50/50 z 2011 roku, to surowy i poruszający manifest sprzeciwu wobec opresyjnego systemu oraz społecznej niesprawiedliwości. Jest to utwór, który doskonale oddaje ducha wczesnej twórczości Kaliego, charakteryzującej się głębokim komentarzem społecznym i bezkompromisowym spojrzeniem na otaczającą rzeczywistość.

Tekst rozpoczyna się od obrazu szarej, brudnej i beznadziejnej miejskiej rzeczywistości, gdzie "nie dociera słońce i dzieci czują głód". Artysta maluje wizję społeczeństwa, które jest na "spodzie", targane obłudą, smutkiem i chłodem, gdzie panuje ból, a rządzi nim "martwy król" – symbol skorumpowanej lub obojętnej władzy. To właśnie w obliczu tej rzeczywistości rodzi się wezwanie do buntu: założenia gazowej maski i "sięgnięcia po to co nasze". Kali wyraża poczucie alienacji, pisząc, że władze "chcą, abym czuł się winny / Za to, że mój światopogląd od reszty inny". Podkreśla walkę o wolność i namiastkę radości, jaką toczą "dzieciaki ulic pozbawione młodości", gotowe wziąć "kamień do ręki" i "paść jak te kamienie rzucone na szaniec", co symbolizuje determinację i gotowość do poświęceń w walce o swoje prawa.

Refren „Widziałem na ulicy gaz / Na ulicach Babilonu gaz” jest mocnym i powtarzającym się motywem, który odnosi się bezpośrednio do interwencji sił porządkowych podczas protestów, gdzie gaz łzawiący staje się symbolem represji. Określenie „Babilon” to klasyczne, zaczerpnięte z kultury reggae i rastafari, metaforyczne przedstawienie opresyjnego systemu państwowego i społeczeństwa, które należy obalić.

W drugiej zwrotce Kali osadza swoje doświadczenia w konkretnych, bolesnych wydarzeniach z historii Polski, co nadaje utworowi niezwykłej autentyczności i siły. Wspomina rok 2005, kiedy to "górnicy przyszli polityków rozliczyć" w stolicy, co z pewnością odnosi się do gwałtownych protestów górniczych, które miały miejsce w Warszawie i często wiązały się z użyciem gazu łzawiącego przez policję. Dalej, raper wraca do stycznia 1998 roku w Słupsku, wspominając "hałas na ulicach miasta / Gdy policja zamordowała trzynastolatka". Jest to bezpośrednie nawiązanie do tragicznych zamieszek w Słupsku, które wybuchły po śmierci Przemysława Czai, rzekomo pobitego przez policjantów, i podczas których dochodziło do starć z policją oraz rzucania kostką brukową. Odniesienie do "strzałów na marszu blantów" sugeruje kontrowersje i brutalne interwencje, które towarzyszyły niektórym Marszom Wyzwolenia Konopi w Polsce, choć "strzały" mogą być również metaforą konfrontacji. Kali w mocnych słowach potępia kraj, w którym "strzela do rodaków" i "stróże prawa robią za oprawców", co jest bezpośrednią krytyką państwa i jego aparatu. Końcowe wersy, takie jak "tu nie ma czarów haruj, haruj / Zarób aby mieć co włożyć do garów" oraz "rewolucja to kwestia czasu", podkreślają nie tylko ciężką codzienność i konieczność walki o przetrwanie, ale także narastające napięcie i nieuchronność zmian społecznych.

Udział Miraho w utworze, choć niekoniecznie oznacza wokalne wystąpienie, często w rapie oznacza współtworzenie utworu, wsparcie produkcyjne lub symboliczną obecność, która wzmacnia przekaz. W przypadku "Gaz na ulicach" jest to utwór będący jednym z najbardziej znanych manifestów społecznych Kaliego, który ugruntował jego pozycję jako artysty wrażliwego na problemy społeczne i odważnie je piętnującego. Interpretując ten utwór, wkraczamy w świat, gdzie muzyka staje się narzędziem do wyrażania frustracji, gniewu, ale i nadziei na zmianę, opowiedzianą przez pryzmat osobistych doświadczeń i historii kraju.