Piosenka „Świstak” autorstwa Japczana, z gościnnym udziałem Hokusa Pokusa, to utwór zanurzony w atmosferze buntu, nonszalancji i bezkompromisowego hedonizmu. Od pierwszych wersów, które przedstawiają twórców jako „Hokus Pokus, młody Marco Polo i Japczan”, słuchacz zostaje wprowadzony w świat, gdzie granice są przekraczane, a autorytety podważane. „Młody Marco Polo” może sugerować ducha odkrywcy, kogoś, kto eksploruje niekonwencjonalne ścieżki i nie boi się podążać własnym szlakiem, niezależnie od społecznych oczekiwań.

Centralnym punktem utworu jest powtarzający się refren, który maluje obraz beztroskiej, wręcz ostentacyjnej konsumpcji. „W butelce mam przysmak / Jak Beata najebany robię zygzak” to linijki, które natychmiast przykuwają uwagę. „Przysmak w butelce” może być eufemizmem dla alkoholu lub innych używek, co w połączeniu z „najebany” (pijany/naćpany) tworzy spójny obraz odurzającego się podmiotu lirycznego. Odniesienie do „Beaty” jest prawdopodobnie aluzją do głośnego incydentu z udziałem piosenkarki Beaty Kozidrak, która prowadziła samochód pod wpływem alkoholu. Użycie tego porównania podkreśla stan skrajnego upojenia i ignorancję wobec potencjalnych konsekwencji, a jednocześnie jest formą intertekstualnego komentarza do medialnego szumu wokół tego wydarzenia.

Kluczowe dla przesłania piosenki są wersy: „W chuju mam co pierdoli o mnie Pismak / Na policję gwiżdżę jak świstak”. „Pismak” to pejoratywne określenie dziennikarza, co wyraża głęboką pogardę dla mediów i ich prób osądzania lub etykietowania. Japczan, jako postać z internetu i mainstreamu, często stykający się z krytyką, jasno deklaruje swoją obojętność na publiczną opinię. Metafora „na policję gwiżdżę jak świstak” jest sercem utworu. Świstak to zwierzę, które gwiżdże, aby ostrzec przed zagrożeniem. Tutaj jednak gwizd staje się aktem otwartej, drwiącej i lekceważącej demonstracji wobec organów ścigania. To gwizd wyzwania, nie strachu, symbolizujący bunt i niezależność, podkreślony przez liczne powtórzenia słowa „Świstak”.

W pierwszej zwrotce Japczan i Hokus Pokus rozwijają swoje nonkonformistyczne credo. Linijki takie jak „W paleniu poziom master mam, brat / Kraj pochodzenia Amsterdam, łap” wprost odwołują się do zażywania marihuany i jej rekreacyjnego charakteru, łącząc to z postrzeganiem Amsterdamu jako stolicy swobody narkotykowej. Artyści nie kryją się ze swoją postawą, a nawet otwarcie szydzą z prawa: „W kieszeni na łapówkę stówa / Macie spluwy a to każdy na was spluwa” wyraża pogardę dla skorumpowanej rzeczywistości lub cynizm wobec działań policji, jednocześnie podkreślając powszechne lekceważenie dla władzy, mimo jej środków przymusu.

Podmiot liryczny z dumą przyjmuje etykiety takie jak „ułom” czy „wariat”, kwitując je częstymi wizytami na wytrzeźwiałkach i komisariatach. To element budowania wizerunku osoby wyjętej spod prawa, ale jednocześnie wolnej i autentycznej. Prowokacyjne linijki typu „To policjantka mi klęczy nad pałą” celowo szokują i odwracają tradycyjne role władzy, pokazując fantazję o dominacji nad stróżami prawa. „Ja tu tylko uprawiam zielarstwo / Dzwońcie po posiłki bo mam kurwa gastro” to humorystyczne, lecz stanowcze przyznanie się do nielegalnej uprawy konopi indyjskich, połączone z typowym dla użytkowników marihuany „gastro” (wilczym głodem). Postawa artysty jest spójna – ignorowanie przepisów, brak strachu przed konsekwencjami i otwarte wyśmiewanie policji, określanej pogardliwie jako „psy”, którym każe się „do budy”.

Zwrotka Hokusa Pokusa kontynuuje tę narrację, koncentrując się na aspektach narkotykowej rzeczywistości. „Hokus pokus czary mary / Była trawa nie ma trawy” to ironiczne stwierdzenie o szybko znikających dowodach lub konsumpcji. Wyraża on również niezrozumienie i sprzeciw wobec polityki prohibicyjnej, zadając retoryczne pytanie „Za co kurwa, za co?”. Podkreśla, że w kontekście obecnych przepisów „każdy w tym kraju jest złym przestępcą”, co jest bezpośrednią krytyką systemu prawnego, który kryminalizuje użytkowników. Hokus Pokus przekazuje też jasne ostrzeżenie: „Co by się nie działo to psów się strzeż / Prawa służ to kleszcz”, porównując organy ścigania do uciążliwego pasożyta.

„Świstak” to zatem hymn o wolności osobistej, niezależnie od społecznych oczekiwań i prawnych restrykcji. Piosenka jest odzwierciedleniem ulicznego, buntu, gdzie hedonizm i ignorancja wobec autorytetów są formą ekspresji tożsamości. To utwór, który w wulgarny i bezpośredni sposób manifestuje niezgodę na narzucane normy, jednocześnie celebrując życie na własnych zasadach. Japczan i Hokus Pokus budują swój wizerunek na kontrowersji, bezczelności i odwadze mówienia wprost, co myśli wiele osób pozostających w konflikcie z prawem, zwłaszcza w kwestii używek.