Interpretacja Heat Abnormal - Iyowa

"Heat Abnormal" autorstwa Iyowa, z wokalem Adachi Rei i chórem Hatsune Miku, to utwór, który z niezwykłą intensywnością maluje obraz głębokiej rozpaczy i wewnętrznego chaosu, zapraszając słuchacza do mrocznego labiryntu udręczonego umysłu. Wydany 7 października 2022 roku, utwór szybko zdobył uznanie, zajmując pierwsze miejsce w "The VOCALOID Collection 2022 Autumn" i stając się pierwszą piosenką Adachi Rei, która przekroczyła 10 milionów wyświetleń na YouTube. Iyowa, będący kompozytorem, autorem tekstu i twórcą teledysku, zastosował w tym dziele unikalne podejście, wyróżniające je na tle jego innych prac.

Początek piosenki, z powtarzającym się motywem „powtarzania się ze zmarłymi zmiennymi” (shinda hensuu de kurikaesu) i „ciepła generowanego przez liczenie” (kazoe koto ga haranda netsu), natychmiast wprowadza w stan beznadziei i poczucia uwięzienia w nieskończonym cyklu cierpienia. Tekst sugeruje, że podmiot liryczny spisuje „żałosne monologi” (aware na hitorigoto o shirushiteiru), co może świadczyć o tym, że nikt nie słucha jego krzyków o pomoc. Obraz „strachu mieszającego się w żyłach niczym porażenie prądem” (kyoufu ga kekkan no naka ni mazaru) i „czarnego sierpa podążającego za nim zza gęstego dymu cząsteczek” (kuroi kusarigama ga tsuitekite iru) wywołuje uczucie nieustannego terroru i prześladowania, metaforycznie przedstawiając lęki, depresję czy strach przed nieznanym. Powtarzające się frazy, że czegoś nie da się usunąć, nawet pomimo prób (shoukyo shite mo nakunaranai no), podkreślają niemożność ucieczki od tego bólu.

Piosenka pogłębia poczucie alienacji, gdy podmiot liryczny śpiewa o „gardle, które dawno temu pękło” i „krzykach, które już nie tworzą rzędu” (tou ni tsuburete ita nodo sakenda oto wa sude ni retsu o nasanaide), co oznacza, że nawet rozpaczliwe wołania o pomoc są bezużyteczne. Obraz „zgniłego półksiężyca śmiejącego się nad wygodnym fotelem” (anrakuisu no ue kusari kitta mikazuki ga waratte iru) dodaje okrutnej ironii i szyderstwa z losu. Wielokrotne powtórzenie „coś nadchodzi, jest już bardzo blisko” (mou sugu soko made nanika ga kite iru) buduje atmosferę zbliżającej się katastrofy, która jest nieuchronna.

W miarę rozwoju utworu pojawiają się elementy krytyki społecznej i utraty nadziei. Ludzie, którzy „podpalają sztandar zbawienia” (sukui no hata ni hi o hanatsu hitobito to), wskazują na zbiorową utratę nadziei, a wizja „szkieletów zamykających się w trumnach, całując kolekcję” (korekushon ni kisu o shite amanjite kan'oke ni komoru gaikotsu ga) jest makabryczną refleksją nad rezygnacją. Szept „znowu jest coś nie tak” (mata doukashiteru sou sasayaita) zdaje się potwierdzać obłęd otaczającego świata. Idea, że „nawet modlitwa, cierpienie, współczucie i litość wkrótce będą miały swoją cenę” (inori kurushimi doujou awaremi ni sae jiki ni ne ga tsuku), to mocna krytyka komercjalizacji ludzkich uczuć.

„Czarne gwiazdy, które ich obserwują” (kuroi hoshi ga karera o mite iru) wprowadzają motyw paranoi i poczucia ciągłej inwigilacji, potęgując wrażenie beznadziejności. Tekst sugeruje, że „kłująca w oczy płacząca błyskawica” (naita senkou ga me ni sasaru) i „dzwony pożegnania” (owakare no kane ga naru) symbolizują koniec, a „odpowiedź, którą sfinalizowała historia Boga, smakuje jak piasek” (kami ga nashita rekishi no musubu kotae wa suna no aji ga suru), co świadczy o gorzkim rozczarowaniu. Podmiot liryczny powraca do „zmarłych zmiennych” i „ciepła generowanego przez liczenie”, zadając pytanie „gwiazdom w kolorze twoich jasnych oczu” (dareka no sunda hitomi no iro o shita hoshi ni toikakete iru), co może być próbą znalezienia sensu lub ukojenia w czyjejś pamięci.

Wersy o „smutku, którego nie da się zebrać, który w końcu spływa i staje się solą” (hiroi kirenaku naru kanashimi wa yagate nagareochi shio ni naru) ukazują przytłaczającą naturę cierpienia. Mimo prób odwrócenia się od niego, „krzyki są słyszane wyraźnie” (ima se o mukete mo senmei ni kikoeru himei ga), co podkreśla niemożność ucieczki od wewnętrznych demonów. Iyowa przedstawia tu również rybę, która „głosi, że rezygnacja ze szczęścia jest estetyką” (koufuku o tebanasu koto koso bigaku de aru to satosu sakana ga), pływającą w „morzu samoświadomości”, gdzie „unosi się kolor wylewanej krwi” (jishiki no umi o oyogu tarenagashita chi no iro ga tachikomeru). Ponownie pojawiają się „czarne gwiazdy, które mnie obserwują” (kuroi hoshi ga watashi o mite iru), co może symbolizować poczucie bycia ocenianym lub nieuniknionego przeznaczenia.

Interpretacje utworu często wskazują, że „Heat Abnormal” odnosi się do końca świata lub do śmierci bliskiej osoby, co podmiot liryczny odczuł „gorączkowo” w jej ciele. Narrator piosenki jest postrzegany jako niewiarygodny, który zablokował traumatyczne wspomnienie utraty ukochanej osoby. Sugeruje się nawet, że cała piosenka jest nagraniem pozostawionym przez zmarłego narratora, które następnie odnalazła Adachi Rei, humanoidalny robot, który nie może umrzeć od "nienormalnego ciepła". Tytułowe „nienormalne ciepło” jest więc metaforą gorączkowego stanu umysłu, w którym intensywne emocje zniekształcają percepcję i niszczą nadzieję.

Ostatnie strofy piosenki mówią o „płaczących komórkach wracających do morza” (naita saibou ga umi ni modoru) i „szarych chmurach, które nadchodzą, śledząc cud, który namalowały jaskółki” (tsubame ga egaita kiseki o nazoru you ni haiiro no kumo ga kite iru), co może symbolizować powrót do pierwotnego stanu lub nieuchronność losu. Końcowe akapity, z „nadzieją brudzącą ręce” (kibou de te ga yogoreteru) i „zabijaniem marzeń, które nigdy się nie spełniły” (tsui ni kanawanakatta yume o korosu), są świadectwem desperackiej walki. Podmiot liryczny dochodzi do wniosku, że „w centrum myśli dzieje się nienormalne ciepło” (shikou no nare hate sono chuusuu ni wa netsu ijou ga okotteiru), i powtarza z gorzkim niedowierzaniem: „To nie jest rzeczywistość, nie mogę tego znieść” (genjitsu ja nai konna no taerarenai no). Piosenka kończy się tymi samymi obrazami rozkładającego się półksiężyca i zbliżającego się czegoś, co podtrzymuje cykliczną, niekończącą się naturę cierpienia i poczucie uwięzienia w spirali rozpaczy. Iyowa, zdaniem fanów, w tym utworze porusza uniwersalne pytania, które rezonują z każdym, niezależnie od wieku czy pochodzenia.