Interpretacja Komarovo - Igor Sklyar

Piosenka „Komarowo” w wykonaniu Igora Sklyara to prawdziwa ikona radzieckiej i rosyjskiej kultury popularnej, utwór, który zyskał status kultowego przeboju lat 80. XX wieku. Stworzona przez duet Igor Nikołajew (muzyka) i Michaił Tanicz (tekst), piosenka została wydana w 1985 roku i szybko podbiła serca słuchaczy dzięki swojej chwytliwej melodii i beztroskiej atmosferze.

Sama miejscowość Komarowo, do której podmiot liryczny planuje uciec „na tydzień, do drugiego”, to w rzeczywistości malownicza osada wypoczynkowa położona na brzegu Zatoki Fińskiej, niedaleko Petersburga (dawnego Leningradu). Jest to miejsce o bogatej historii, od połowy XIX wieku znane jako ulubione letnisko petersburskiej elity – artystów, naukowców i intelektualistów. W Komarowie swoje dacze mieli między innymi Dmitri Szostakowicz, Anna Achmatowa, Iosif Brodski, a nawet słynny jubiler Carl Fabergé. Po II wojnie światowej, Komarowo, nazwane na cześć botanika Władimira Komarowa, stało się miejscem, gdzie państwo „wynagradzało” swoich zasłużonych obywateli, przydzielając im działki i domy, co tworzyło unikalną społeczność twórców i naukowców.

Tekst piosenki maluje obraz sielankowej ucieczki od codzienności. Bohater pragnie zrelaksować się, „popatrzeć odzwyczajonym okiem na bałtycką falę” i doświadczyć morza jednocześnie jako „statek i nurek”. To pragnienie zanurzenia się w morskie głębiny, odnalezienia siebie w „otchłani”, a nawet symbolicznego zatonięcia, może być metaforą poszukiwania wewnętrznego spokoju i oderwania od trosk. W Komarowie, gdzie „na wydmach kołysze się Szerejemietiewski barkas”, i gdzie „u was w karelskich skałach” może być „osobisty nurek” na „zasadach społecznych”, widać ironiczny zarys idealizowanej, niemal utopijnej wizji relaksu i dostępności usług. Odniesienie do „karelskich skał” jest interesujące, ponieważ Komarowo leży nad Zatoką Fińską i nie ma tam typowych dla Karelii skalistych wybrzeży ani potężnych toponów, co dodaje piosence elementu poetyckiej swobody, a może nawet lekkiego przerysowania marzeń o idealnym wypoczynku.

Kluczowym przesłaniem utworu jest jednak finalne odrzucenie materialnych poszukiwań. Podmiot liryczny wyraźnie stwierdza: „Nurkowie szukają skarbów, tylko ja skarbów nie potrzebuję. Ja za to, żeby w błękitnym morzu nie tonęły statki”. To zdanie podkreśla priorytet bezpieczeństwa i dobra wspólnego nad indywidualnym zyskiem. W epoce radzieckiej, kiedy piosenka powstała, takie przesłanie rezonowało z ideologią kolektywizmu, jednocześnie będąc uniwersalnym wyrazem troski o innych. Piosenka, mimo swojej lekkości, niesie ze sobą głębszy humanitarny podtekst – pragnienie pokoju i stabilności.

Igor Sklyar, aktor znany z ról filmowych, takich jak musical „Jesteśmy z jazzu”, początkowo nagrał „Komarowo” jako żart, nie spodziewając się tak ogromnego sukcesu. Utwór zyskał ogólnokrajową popularność w Związku Radzieckim po wykonaniu w programie „Co? Gdzie? Kiedy?” w 1985 roku, a także dzięki wykorzystaniu go w filmie „Nachni snachala” oraz w kultowej kreskówce „Wilk i Zając” (Ну, погоди!). Piosenka stała się tak popularna, że Igor Sklyar rozważał nawet porzucenie aktorstwa na rzecz kariery piosenkarza, choć ostatecznie pozostał aktorem. Współcześnie „Komarowo” jest nadal przypominane i wykonywane, co świadczy o jego trwałym miejscu w pamięci zbiorowej. Piosenka stanowi nostalgiczną pocztówkę z epoki, symbolizującą beztroskę, marzenia o ucieczce i uniwersalne pragnienie spokoju, które wciąż rezonuje z odbiorcami.