Piosenka „Synu” śląskiej grupy Hasiok z gościnnym udziałem Macieja Maleńczuka to przejmujący, brutalnie szczery utwór, który zadebiutował w 2009 roku na albumie „Znak Niepokoju”. Lider Hasioka, Roboor, otwarcie przyznał, że tekst piosenki został napisany z myślą o Maleńczuku, co idealnie wpasowuje się w jego wizerunek artysty mierzącego się z trudnymi, społecznymi tematami. Utwór przyjmuje formę monologu ojca skierowanego do syna, będącego jednocześnie gorzką spowiedzią, listą życzeń i próbą naprawienia własnych błędów przez pryzmat przyszłości dziecka.

Na samym początku tekstu uderza niezwykła ambiwalencja i patologiczny charakter relacji, którą ojciec próbuje nazwać „rozmową naprawdę”. Słowa „Sznur od żelazka niech wisi na razie” są mrocznym nawiązaniem do przeszłej przemocy, którą ojciec, w przerażającym akcie wyparcia, usprawiedliwia jako działanie „dla Twego dobra”. To od razu ustawia ton: mamy do czynienia z postacią uwikłaną w cykl agresji i toksycznego przekazywania wartości. Częste wizyty „kuratora z psami” dopełniają obrazu patologicznej rodziny, w której normy społeczne są nagminnie łamane.

Ojciec pragnie dla syna „luksusu” i „Lexusów”, ale jednocześnie, w pierwszym zdaniu o przyszłości, prosi go o pójście po alkohol „na mój dowód, ojca swojego”. Ta scena jest esencją hipokryzji i uwięzienia w nałogu – z jednej strony wizja świetlanej przyszłości, z drugiej – natychmiastowe sprowadzenie syna do roli współuczestnika własnych, ojcowskich problemów.

Centralnym punktem utworu jest ironiczna i tragiczna spirala pokoleniowa. Ojciec, udzielając synowi „dobrych rad”, sam cytuje lekcję, którą otrzymał od własnego ojca: „Tak, jak ja zrobiłem krzywdę swemu ojcu / Liczył na mnie, potem przestał w końcu / Się nawet odzywać, na śmierć się zapił”. To klucz do zrozumienia piosenki – ojciec, choć kocha syna i chce dla niego jak najlepiej, jest psychicznie skrzywiony i powiela schematy przemocy i dysfunkcji, w których sam prawdopodobnie wzrastał. Rady, które daje, są często sprzeczne z jego własnym życiem i doświadczeniami, tworząc gorzką parodię mądrości życiowej.

„Dobre rady” ojca są listą powierzchownych, materialistycznych celów: kariera bankiera z ośmioma tysiącami na rękę, „laptop i palmtop, karta bez limitu”, „modelka z kontraktem” zamiast „Eli z drugiego, co ma krzywe nogi”, „chałupa za miastem, z basenem”, wreszcie „bryka – Alfa, Mondeo” z „poduchami, klimą, wielkimi alusami”. W tych radach wybrzmiewa nie tyle troska o prawdziwe szczęście czy spełnienie, co o symboliczny awans społeczny i materialny, który miałby zmazać wstyd i porażki ojca. Ojciec widzi w synu swoją szansę na odkupienie, projektując na niego własne, niespełnione ambicje.

Szczególnie uderzające są detale, które budują obraz ojcowskiej nieudolności i bezradności. Wspomniane „826 K.P.C. – bezskuteczność egzekucji wszelkich po samą wieczność” to prawny niuans dotyczący przepisów Kodeksu Postępowania Cywilnego, który oznacza, że w przypadku ojca wszelkie próby ściągnięcia długów są bezskuteczne. To jest konkretny dowód na jego finansową nieodpowiedzialność i życie na marginesie prawa. Kontrastuje to z marzeniem o politycznej karierze syna – „posła i szefa największej partii” – co pokazuje oderwanie od rzeczywistości i nierealne fantazje, którymi ojciec próbuje zakryć własne porażki.

Piosenka „Synu” nie gloryfikuje patologii, ale zwraca uwagę na problem przekazywania dysfunkcji z pokolenia na pokolenie, oraz na tragiczną próbę miłości, która przez wypaczenie prowadzi do dalszych krzywd. Utwór jest boleśnie realistycznym obrazem biedy, alkoholizmu i walki o godność w trudnych warunkach społecznych, gdzie materialny sukces staje się jedyną miarą wartości. To opowieść o ciężarze oczekiwań, niemożności ucieczki przed dziedzictwem własnych rodziców i desperackiej nadziei, że synowi „uda się” tam, gdzie ojciec poległ, nawet jeśli jedyną oferowaną mu „drogą” jest powielenie tych samych, zafałszowanych wartości.