Interpretacja Knockin' On Heaven's Door - Guns N' Roses

"Knockin' On Heaven's Door", w interpretacji Guns N' Roses, to utwór o głębokiej wymowie, który choć zakorzeniony w oryginalnym przesłaniu Boba Dylana, zyskał dzięki amerykańskiej grupie rockowej dodatkowe warstwy znaczeniowe i intensywność. Oryginalna piosenka Dylana, wydana w 1973 roku na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Pat Garrett i Billy Kid, opowiada o śmierci i rezygnacji, śpiewana z perspektywy umierającego stróża prawa, szeryfa Collina Bakera (granego przez Slima Pickensa), który zwraca się do swojej żony jako "Mama". Słowa takie jak "Mama, take this badge from me / I can't use it anymore" oraz "Mama, put my guns in the ground / I can't shoot them anymore" bezpośrednio nawiązują do tej sceny, symbolizując odejście od obowiązków i koniec ziemskiego życia. "Ciemność, zbyt ciemno by widzieć" to uniwersalny motyw zbliżającej się śmierci.

Guns N' Roses przyjęli ten klasyk Dylana i przeobrazili go, nadając mu bardziej epickie, rockowe brzmienie, jednocześnie zachowując jego melancholijny rdzeń. Ich wersja stała się wręcz bardziej rozpoznawalna niż oryginał, stając się międzynarodowym hitem na początku lat 90.. Zespół po raz pierwszy zagrał ten utwór na żywo 19 czerwca 1987 roku w londyńskim Marquee Club. Początkowo był to utwór często dedykowany ich przyjacielowi, basiście zespołu Jetboy, Toddowi Crew, który zmarł w lipcu 1987 roku z powodu przedawkowania narkotyków.

Wersja Guns N' Roses, wydana na albumie Use Your Illusion II w 1991 roku, a wcześniej na ścieżce dźwiękowej do filmu Days of Thunder (1990), charakteryzuje się rozbudowaną aranżacją, od spokojnych, marzycielskich partii gitary po cięższe, przesterowane brzmienia. Kluczowym elementem odróżniającym ją od oryginału jest dodana część mówiona, która pojawia się w środku utworu. Te dodatkowe wersy: "You just better start sniffin' your own rank subjugation, Jack / Because it's just you against your tattered libido / The bank, and the mortician, forever, man / And it wouldn't be luck if you could get out of life alive" wprowadzają zupełnie nowy wymiar do utworu. Spekulowano, że ta partia mogła być recytowana przez Slasha, a nie Axla Rose'a. Jej interpretacja jest różnorodna, niektórzy fani doszukiwali się w niej odniesień do uzależnienia od narkotyków, sugerując, że Axl dzwoni do swojego dilera. Inne interpretacje tej części wskazują na refleksję nad bezwzględnością życia, gdzie jednostka zmaga się z własnymi pragnieniami ("tattered libido"), presją społeczną i finansową ("the bank"), a ostatecznie z nieuchronnością śmierci ("the mortician"). Jest to gorzka prawda o ludzkiej kondycji, sugerująca, że ucieczka od życia "żywcem" byłaby czystym szczęściem.

Axl Rose osobiście opowiedział o genezie włączenia utworu do repertuaru zespołu. W 1987 roku, po bójce z zastępcą szeryfa i pobycie w szpitalu, Rose miał piosenkę Dylana nieustannie grającą w głowie. To doświadczenie "otarcia się o śmierć" skłoniło go do pomysłu nagrania coveru, mimo początkowych obaw, że utwór był już wielokrotnie coverowany. Co ciekawe, sam Bob Dylan rzekomo zachęcił Guns N' Roses do nagrania utworu, mówiąc Axl Rose'owi na imprezie, że "nie obchodzi go [cover], chce tylko pieniędzy". Dylan w 1991 roku skomentował ich wersję, mówiąc, że jest "w porządku", ale przypomina mu "Inwazję porywaczy ciał".

Guns N' Roses uczynili z "Knockin' On Heaven's Door" niemal hymn, czego dowodem jest wypowiedź Izzy'ego Stradlina, który stwierdził, że "wzięli tę starą piosenkę Boba Dylana i zmienili ją w swego rodzaju hymn. To było wyjątkowe". Utwór często był dedykowany zmarłym, a Axl Rose w wywiadzie z 1992 roku dla magazynu Interview powiedział, że zespół gra tę piosenkę "dla ludzi", ponieważ "wszyscy się łączą, śpiewając 'Knockin' On Heaven's Door'". Wykonanie utworu podczas koncertu ku pamięci Freddiego Mercury'ego w 1992 roku, które później znalazło się na albumie Live Era '87-'93, jest kolejnym świadectwem jego znaczenia dla zespołu i fanów. Ta interpretacja staje się więc nie tylko pożegnaniem z życiem, ale także egzystencjalną refleksją nad walką, samotnością i nieuchronnością losu, ubraną w potężną, rockową formę.