Utwór „Mr. Brownstone” z debiutanckiego albumu Guns N' Roses, Appetite for Destruction (1987), stanowi brutalnie szczerą, wręcz autobiograficzną opowieść o wyniszczającej naturze uzależnienia od heroiny. Tytułowy „Mr. Brownstone” to potoczne określenie heroiny, popularne jeszcze na długo przed powstaniem piosenki. Tekst został napisany przez gitarzystów Slasha i Izzy'ego Stradlina, którzy sami zmagali się z nałogiem heroinowym w tamtym okresie. Powstał spontanicznie, gdy obaj muzycy siedzieli w mieszkaniu Izzy'ego i, narzekając na swoje uzależnienia, zaczęli improwizować słowa i muzykę, zapisując je na odwrocie torby na zakupy. Slash później przyznał, że tekst odzwierciedlał typowy dzień z ich życia.

Początkowe wersy – „I get up around seven / Get outta bed around nine / And I don't worry about nothin' no / Cause worryin's a waste of my...time” – malują obraz pozornej beztroski i ignorancji wobec narastającego problemu. Jest to złudzenie kontroli, charakterystyczne dla wczesnych etapów uzależnienia. Następnie, w kontraście do rzekomej „beztroski”, pojawia się opis codziennej rutyny zespołu w trasie, która staje się idealną przykrywką dla nałogu: „The show usually starts around seven / We go on stage around nine / Get on the bus about eleven / Sippin' a drink and feelin' fine”. W tym początkowym stadium używka jest postrzegana jako element stylu życia, dający poczucie spełnienia i „dobrego samopoczucia”.

Refren jest sednem piosenki, personifikującym narkotyk jako natarczywą, niemal fizyczną obecność: „We've been dancin' with / Mr. Brownstone / He's been knockin' / He won't leave me alone / No, no, no, he won't leave me alone”. Taniec z Mr. Brownstone'em to metafora używania heroiny, a pukanie symbolizuje nieustające pragnienie i siłę, z jaką nałóg domaga się uwagi, nie dając spokoju. To wyrażenie bezradności wobec pociągu do narkotyku.

Kolejna zwrotka „I used ta do a little but a little wouldn't do / So the little got more and more / I just keep tryin' ta get a little better / Said a little better than before” w najbardziej dosadny sposób opisuje eskalację uzależnienia i rosnącą tolerancję organizmu na substancję. To błędne koło, w którym osoba uzależniona nieustannie zwiększa dawkę, próbując odzyskać początkowy, intensywny stan euforii, który z czasem staje się nieosiągalny. Paradoksalne „a little better than before” odnosi się do nierealistycznej nadziei na poprawę samopoczucia poprzez dalsze zażywanie narkotyku.

Z czasem nałóg przejmuje pełną kontrolę, co oddają wersy „Now I get up around whenever / I used ta get up on time”. Regularny tryb życia, tak skrupulatnie przedstawiony na początku, ulega całkowitej dezintegracji. Następuje również moment otrzeźwienia i nienawiści do uzależnienia, reprezentowanego przez „tego starego człowieka”: „But that old man he's a real mothafucker / Gonna kick him on down the line”. To wyraża desperacką chęć rzucenia nałogu, „wykopania go z życia”, choć równocześnie zawiera w sobie nutę prokrastynacji – „kiedyś, później, down the line”.

Końcowe linijki utworu są najbardziej bezlitosne w swojej dosłowności: „Shoved it in the bindle and I shot it in the middle / And it, it drove outta my mind / I should've known better, said I wish I never met her / Said I, I leave it all behind Yowsa!”. „Bindle” to slangowe określenie małej paczki heroiny. Opis wstrzykiwania narkotyku w żyłę („shot it in the middle”) jest graficzny i bezlitosny, prowadzący do utraty kontroli nad umysłem. Ostatnie frazy wyrażają głęboki żal i pragnienie ucieczki od heroiny, której niegdyś przypisywano imię „ona”.

„Mr. Brownstone” to nie tylko interpretacja tekstu piosenki, ale także świadectwo rzeczywistych zmagań zespołu. Axl Rose często wprowadzał ten utwór podczas koncertów, wyjaśniając, że nie gloryfikuje on narkotyków, lecz ma być ostrzeżeniem. W 1989 roku, podczas występu Guns N' Roses jako supportu dla Rolling Stonesów, Axl publicznie zagroził rozwiązaniem zespołu, jeśli niektórzy jego członkowie nie przestaną „tańczyć z Mr. Brownstone'em”. Odnosił się wówczas do uzależnienia Slasha, Stevena Adlera i Izzy'ego Stradlina. Steven Adler, perkusista, został później wyrzucony z zespołu z powodu nałogu heroinowego, który, jak sam przyznał, podjął, aby dopasować się do reszty. Cierpiał z powodu licznych przedawkowań, zawałów serca i udarów. Izzy Stradlin opuścił zespół w 1991 roku, częściowo ze względu na swoją trzeźwość i trudności w przebywaniu z uzależnionymi kolegami. Sam Slash również zmagał się z heroiną przez dziesięciolecia, zanim udało mu się zerwać z nałogiem. Utwór, będący pierwszym, jaki zespół napisał po podpisaniu kontraktu z Geffen Records, pozostaje potężnym i bolesnym przypomnieniem o destrukcyjnej sile uzależnienia, stanowiąc zarówno ostrzeżenie, jak i zapis mrocznej strony historii Guns N' Roses.