Interpretacja Supper's Ready - Genesis

„Supper’s Ready” Genesis to epicka, blisko 23-minutowa suita, stanowiąca kwintesencję rocka progresywnego i będąca centralnym punktem albumu „Foxtrot” z 1972 roku. Utwór, w dużej mierze napisany przez Petera Gabriela, jest osobistą podróżą przez sceny z Księgi Apokalipsy, ukazującą kosmiczną walkę dobra ze złem i ostateczne zbawienie. Tony Banks, klawiszowiec zespołu, uważał późniejsze części za „prawdopodobnie nasz szczyt”. Gitarzysta Steve Hackett przyznał, że jest to utwór szeroko otwarty na interpretację.

Utwór rozpoczyna się od części „Lover’s Leap” (Skok Kochanków), która od realistycznego, domowego obrazu (wyłączanie telewizora, patrzenie w oczy ukochanej) szybko przechodzi w coś niepokojącego. Narrator widzi, jak twarz partnerki się zmienia, a następnie pojawia się sześciu zakapturzonych mężczyzn i siódmy z krzyżem. Peter Gabriel ujawnił, że inspiracją do tej sekcji było prawdziwe, nadprzyrodzone doświadczenie, jakie przeżył ze swoją pierwszą żoną, Jill. Wierzył, że została opętana, a on sam widział siedmiu zakapturzonych mężczyzn spacerujących po jego trawniku nocą. Inne źródła sugerują, że mogła to być „zła podróż narkotykowa”, przez którą Gabriel pomógł przejść Jill, co skłoniło go do refleksji nad dobrem i złem. Powtarzające się „Hey, my baby don’t you know our love is true” wydaje się być próbą utrzymania normalności w obliczu nadprzyrodzonych zdarzeń.

Kolejna część, „The Guaranteed Eternal Sanctuary Man”, przedstawia postać zwodniczego „gwarantowanego człowieka wiecznego sanktuarium”, który jawi się jako fałszywy prorok lub lider kultu. Oferuje „łyżeczkę cudu” i obiecuje pokój, ale tekst jasno wskazuje, że to „fałsz, nieprawda, bujda i zmyślenie, czyli mówiąc jaśniej: kłamstwo”. Podczas występów na żywo Gabriel nosił koronę cierniową, by podkreślić postać oszusta mesjasza. Fragment „We will rock you, rock you little snake” sugeruje manipulację, a nawet biblijne odniesienie do węża.

„Ikhnaton and Itsacon and their Band of Merry Men” przenosi nas w scenerię bitwy. „Ikhnaton” nawiązuje do egipskiego faraona Echnatona, a „Itsacon” jest grą słów na „It’s a con” (to jest oszustwo). Są to generałowie Człowieka Sanktuarium, prowadzący armię przeciwko tym, którzy nie posiadają „licencji na wieczne życie”. Chaos wojny i brutalność „zabijania wroga dla pokoju” są tuszowane przez „cudowny eliksir” i „kapsułę modlitewną”, co może symbolizować mechanizmy ucieczki lub prania mózgu.

Sekcja „How Dare I Be So Beautiful?” opisuje makabryczne konsekwencje bitwy – „górę ludzkiego mięsa”. Młoda postać, „oznaczona jako ludzki boczek przez narzędzie rzeźnickie”, siedzi nieruchomo przy basenie, a jej przemiana w kwiat (Narcyz) jest odniesieniem do mitu o Narcyzie, symbolizującym próżność i dehumanizację ofiar konfliktu. Z cynicalm akcentem „Social Security took care of this lad” podkreśla beznamiętność systemu wobec tragedii.

„Willow Farm” stanowi moment surrealistycznego odprężenia w narracji. Ta pierwotnie samodzielna piosenka Gabriela została celowo włączona, aby stworzyć kontrast i urozmaicić epicką formę, zapobiegając jej zbytniej powtarzalności względem wcześniejszych dzieł Genesis. Jest to groteskowy, karnawałowy obraz, pełen zabawy słowem, parodiujący idylliczne życie i konwencje społeczne („everyone lies like the focks on the rocks”). Postać Winstona Churchilla w damskim przebraniu czy transformujące się obiekty („żaba była księciem, książę był cegłą”) wprowadzają element absurdu i podważają stałość tożsamości. Niektórzy interpretują „Willow Farm” jako Anglię w stanie szaleństwa, stanowiącą psychologiczną przestrzeń do eksploracji podświadomych uczuć. Kulminacyjne „ALL CHANGE!” symbolizuje całkowitą transformację i chaos. Na koncertach Gabriel zakładał na tę część maskę kwiatu.

Najbardziej intensywna sekcja, „Apocalypse in 9/8 (Co-Starring the Delicious Talents of Gabble Ratchet)”, jest bezpośrednim odwołaniem do biblijnej Apokalipsy św. Jana. Peter Gabriel, czytając Księgę Objawienia, czerpał z niej obrazy takie jak „strażnicy Magoga”, „Pied Piper” (szczurołap, tu jako diabeł/antychryst), „smok wychodzący z morza” (Satan/zło), liczba „666” oraz „siedem trąb”, które „dmą słodkiego rock and rolla”. Tytułowy „Gabble Ratchet” to aluzja do „Gabriel’s Hounds” (dzikie gęsi), których dźwięk w legendach symbolizuje dusze nieochrzczonych dzieci; zespół wykorzystał w tej części efekt Mellotronu naśladujący dzikie gęsi. Niezwykłe, asymetryczne metrum 9/8 podkreśla chaos i intensywność wizji końca świata. Na scenie Gabriel występował w kostiumie „Magoga” – czarnej pelerynie z trójkątnym nakryciem głowy ze świecącymi oczami.

Ostatnia część, „As Sure As Eggs Is Eggs (Aching Men’s Feet)”, przynosi rozstrzygnięcie i triumf. Zwrot „As sure as eggs is eggs” to gwarancja pewności („jak w banku”). „Aching Men’s Feet” to natomiast slangowe określenie na „wiązanie końca z końcem” (making ends meet). Narrator i jego towarzysz zostają „uwolnieni, by wrócić do domu”. Pojawiający się anioł „stojący w słońcu” woła: „To wieczerza Potężnego”, co jest bezpośrednim odniesieniem do Objawienia 19:17, mówiącego o „wielkiej wieczerzy Bożej” po ostatecznym zwycięstwie dobra nad złem. Kulminacją jest powrót „Pana Panów, Króla Królów” i zaprowadzenie jego dzieci do „Nowej Jerozolimy”. Oznacza to ostateczne zbawienie i nastanie nowego porządku. „Supper’s Ready” można interpretować jako symboliczną podróż przez zwodniczość ziemskiego świata, chaos i cierpienie, prowadzącą do duchowego przebudzenia i nadziei na odkupienie w obliczu apokalipsy.

Utwór był ważnym elementem koncertów Genesis w latach 1972-1974, a Peter Gabriel słynął z barwnych kostiumów i teatralnych opowieści, które wzbogacały jego wykonania. Na jednym z występów Gabriel, próbując „latać” na linie, omal się nie udusił. To epickie dzieło, uważane za arcydzieło rocka progresywnego, w 2017 roku zostało uznane przez czytelników magazynu Prog za największy hymn tego gatunku.