Interpretacja Blackberry Way - Gotthard

Tekst piosenki "Blackberry Way" w wykonaniu szwajcarskiej grupy Gotthard to poruszająca opowieść o stracie, żalu i wewnętrznym rozdarciu po zakończeniu burzliwej relacji. Utwór, choć nagrany przez Gotthard w 1999 roku na albumie Open, jest w rzeczywistości coverem klasyka brytyjskiego zespołu The Move z 1968 roku, napisanego przez Roya Wooda. Oryginalna wersja zyskała miano "odpowiedzi" na słynne "Penny Lane" The Beatles, lecz w znacznie mroczniejszym, melancholijnym tonie, co Roy Wood zresztą potwierdził w jednym z wywiadów. Gotthard, znany ze swojego hardrockowego brzmienia, nadaje tej pierwotnie barokowo-popowej kompozycji nową, surowszą głębię, intensyfikując emocje zawarte w tekście.

Piosenka rozpoczyna się od ponurego obrazu: "Blackberry way, Absolutely pouring down with rain It's a terrible day." Deszcz i okropny dzień natychmiast wprowadzają nastrój smutku i przygnębienia, odzwierciedlając wewnętrzny stan podmiotu lirycznego. "Blackberry Way" może być zarówno nazwą ulicy, miejscem, które jest nierozerwalnie związane ze wspomnieniami o minionym związku, jak i symboliczną drogą, ścieżką życia, która nagle stała się pusta i bezcelowa. Ucieczka "silly girl" rzuca narratora w stan dezorientacji i żalu, objawiającego się w słowach: "Lost in the things that I said. What am I supposed to do now?" Jest to uczucie zagubienia, niemożności cofnięcia wypowiedzianych słów i braku kierunku w życiu, które nagle straciło swój sens.

Refren to serce emocjonalnego konfliktu utworu: "Goodbye, Blackberry Way, I can't see you, I don't need you. Goodbye, Blackberry Way, Sure to want me back another day." Deklaracja "nie widzę cię, nie potrzebuję cię" brzmi jak desperacka próba przekonania samego siebie o swojej niezależności, być może w obliczu niemożności zniesienia widoku byłej ukochanej. Jest to wyraz obrony, pancerz stawiany na straży zranionego serca. Jednocześnie jednak podmiot liryczny chwyta się nadziei, a może i goryczy, wierząc, że pewnego dnia dziewczyna będzie żałować i "sure to want me back another day". Ta ambiwalencja, oscylowanie między odrzuceniem a naiwną nadzieją, doskonale oddaje złożoność ludzkich uczuć po rozstaniu. W wersji Gotthard hardrockowe wykonanie potęguje to poczucie wewnętrznej walki, nadając mu nieco bardziej drapieżny, a zarazem bolesny charakter.

Druga zwrotka pogłębia poczucie straty, malując obrazy zaniedbania i pustki. Park jest "overgrowing but the trees are bare", co symbolizuje zarówno upływ czasu, jak i zanik życia i radości. W nim kryje się "a memory there". Łódki na jeziorze, "unattended now the laughter drowned", są metaforą utraconej beztroski i szczęścia, które zostały pochłonięte przez smutek. Narrator odnajduje w tym zaniedbaniu odbicie siebie: "Just like myself they are neglected". To poczucie bycia pominiętym, zepchniętym na margines, wzmacnia jego "incredibly down" nastrój. Cała sceneria, z jej melancholijnym nastrojem i ciemniejszymi tekstami, stanowiła w oryginalnej wersji The Move ponure przeciwieństwo do „słonecznej psychodelii” ich wcześniejszych nagrań, co doskonale podkreśla emocjonalny ciężar utworu.

Końcowe powtórzenia refrenu, wzbogacone o deklarację "So full of emptiness without her, Lost in the words that I said", utrwalają obraz głęboko zranionego człowieka. Gotthard, interpretując ten utwór, nasyca go swoją charakterystyczną mocą i wokalną ekspresją Steve'a Lee, co sprawia, że choć melodia zachowuje swój popowy, chwytliwy charakter, to emocjonalny przekaz staje się bardziej intensywny i dramatyczny. Piosenka "Blackberry Way" w wykonaniu Gotthard to nie tylko hołd dla klasyka, ale także przypomnienie o uniwersalnych doświadczeniach bólu po rozstaniu, ubrane w rockową wrażliwość, gdzie "mooching, washed-out misery [is] punctuated with blurts of stupid optimism."