Interpretacja Nigdy albo zawsze - Gibbs

Utwór „Nigdy albo zawsze” autorstwa Gibbsa, pochodzący z jego debiutanckiego, w pełni autorskiego albumu „Czarno na białym” wydanego w 2021 roku, stanowi głęboką refleksję nad ulotnością chwili, lękiem przed przyszłością oraz skomplikowaną naturą relacji międzyludzkich. Album ten, jak opisuje sam artysta, jest „pełen emocji, skrajności i melancholijnego spojrzenia na świat”, co doskonale oddaje ton piosenki.

Centralnym przesłaniem utworu jest pragnienie życia chwilą, wyrażone w powtarzającej się frazie: „Nigdy nie będę już bał się jutra – mnie obchodzi dziś”. To credo carpe diem staje się swoistym przewodnikiem podmiotu lirycznego, który prosi o „pół godziny więcej, żebym zapamiętał błysk” w oczach drugiej osoby. Jest to prośba o zatrzymanie piękna i intensywności obecnego momentu, świadomość jego niezwykłej wartości.

Jednocześnie, tekst natychmiast wprowadza cień niepokoju, dostrzegając w oczach ukochanej osoby „cień oraz bardzo dużo blizn”. To spostrzeżenie ujawnia wrażliwość podmiotu lirycznego i jego głębokie zrozumienie dla przeszłych doświadczeń partnera. Pojawia się tu silne pragnienie: „Zróbmy wszystko, co się da, bym nie został jedną z nich”, co oznacza niechęć do bycia kolejnym źródłem bólu czy rozczarowania w życiu tej osoby. Ta linijka podkreśla strach przed powieleniem błędów i pragnienie budowania czegoś trwałego i bezpiecznego, w kontraście do nagromadzonych ran.

Dotyk ukochanej osoby zostaje określony jako „nowy narkotyk”, co świadczy o intensywności i uzależniającej sile tej relacji. Podmiot liryczny pragnie bliskości i nie chce pośpiechu, ceniąc sobie wspólne chwile. Obraz „poukładani jak podarte listy wrzucone w ognisko” maluje pesymistyczną wizję – chaotyczną, zniszczoną przeszłość, która spala się, ale której echo wciąż rezonuje. Sugeruje to, że plany na życie często rozmijają się z rzeczywistością. „Życie zabawne jest bardzo, Śmiejąc się porówna mnie i Tobie prosto w twarz” – to gorzka konstatacja o ironii losu, który potrafi wystawiać na próbę nawet najszczersze intencje.

Dalsze wersy pogłębiają poczucie bezradności wobec zewnętrznych sił. Podmiot liryczny przyznaje, że „zrozumiałem całkiem dawno, że jak zależy mi, zaczyna walić się świat”. To paradoksalne spostrzeżenie, w którym zaangażowanie i troska prowadzą do destabilizacji, tłumaczy, dlaczego razem „zwiedzamy bagno” – przechodzą przez trudności, być może w obawie przed pełnym otwarciem się. Hasło „Nie chcę Cię skrzywdzić, bo skrzywdzę się sam” ukazuje głęboką współzależność i empatię, gdzie ból drugiej osoby jest odczuwany jako własny. Piosenka nawołuje do chwytania dnia, „zanim jutro nas zabije”, i sugeruje, że czasem prawda jest „za naga dla dwojga”, co prowadzi do ubierania jej w słowa, by złagodzić jej ostrość. Metafora „parkiet za śliski na takie emocje” wskazuje na trudność w poruszaniu się w intensywnych uczuciach, które mogą doprowadzić do upadku.

W refrenie powtarza się odmowa lęku przed jutrem i koncentracja na „dziś”, wraz z troską o to, by nie stać się kolejną blizną. W dalszej części utworu pojawia się fascynacja „chodzącymi zagadkami” i niechęć do zbyt wielu pytań, które „ulatniają tą magię”. Jest to apel o spontaniczność i autentyczność. Propozycja, by „Wyrzućmy na zawsze zegarki – tylko wtedy wskazówki pokażą prawdę”, jest symbolicznym odrzuceniem presji czasu i konwencji na rzecz prawdziwego doświadczania chwili.

Artysta przyznaje, że „życie zaskakuje zawsze” i odrzuca potrzebę czyichś „demonów”, zapraszając do wspólnego stawienia czoła wyzwaniom: „Dawaj je wszystkie i jedziemy razem – to pokaże cel”. Jest to wyraz siły i gotowości do dzielenia się ciężarem, nawet jeśli kierunek jest nieznany. Konkluzja, że „To tylko życie – nic więcej, nic mniej”, minimalizuje dramatyzm, ale jednocześnie podmiot liryczny wyznaje, że taki stan ducha osiąga „tylko jeden w roku dzień”. Stąd płynie dramatyczna prośba: „Proszę, nie zmarnuj tej chwili, bo powoli sami tracimy ten bezcenny tlen”, podkreślająca kruchość i wartość wspólnie przeżywanych momentów.

Ostatnia zwrotka zawiera ważne spostrzeżenie: „wszystko ma cenę: Relacje, związki, zdrady, nadzieje, Trwałe romanse do szóstej nad ranem i samotne noce, by odnaleźć siebie”. To świadomość, że każde doświadczenie, zarówno pozytywne, jak i negatywne, wiąże się z kosztami, które kształtują człowieka. W introspekcji, zastanawiając się, czy „sufit na pewno dziś nie chce, bym zawalił się z nim pod ziemię”, podmiot liryczny dochodzi do jednej, kluczowej lekcji, która zostaje ponownie podkreślona w końcowym refrenie: koncentracji na teraźniejszości i determinacji, by nie stać się źródłem bólu dla ukochanej osoby.

„Nigdy albo zawsze” to utwór pełen melancholii i nadziei, gdzie Gibbs z niezwykłą szczerością bada złożoność ludzkich uczuć, równowagę między pragnieniem bliskości a lękiem przed zranieniem, oraz ciągłą walkę o autentyczność w obliczu nieprzewidywalności życia.