"Praying For Time" George'a Michaela to ponury i naznaczony rozczarowaniem utwór, który wnikliwie analizuje kondycję społeczeństwa, wzywając do refleksji nad brakiem współczucia i rosnącą obojętnością. Piosenka, wydana w 1990 roku jako pierwszy singiel z albumu "Listen Without Prejudice Vol. 1", stanowiła znaczące odejście od poprzednich, bardziej popowych dokonań artysty, takich jak "Faith". Album charakteryzował się oszczędniejszą, często akustyczną instrumentacją i głęboką intensywnością emocjonalną, a Michael chciał poruszać szersze tematy niż miłość i seks.

W tekście, George Michael maluje obraz świata, w którym zacierają się granice między ofiarami a tymi, którzy czerpią zyski z ludzkiej nędzy. Początkowe wersy – "These are the days of the open hand / They will not be the last / Look around now / These are the days of the beggars and the choosers" – są gorzkim komentarzem do wszechobecnej nierówności. Artysta wyjaśnił, że "otwarta dłoń" symbolizuje rzesze ludzi żyjących na granicy ubóstwa lub poniżej niej, a przekształcenie frazy "biedni nie mogą wybrzydzać" w "biedni i ci, którzy wybierają", podkreśla brak pośrednich dróg w dzisiejszym społeczeństwie.

Kontynuując tę myśl, Michael śpiewa o "hungry man whose place is in the past, hand in hand with ignorance and legitimate excuses". W wywiadach tłumaczył, że "głodny człowiek" jest dziś faktem powszechnie znanym, a dawna ignorancja nie stanowi już usprawiedliwienia dla bierności. Media, jak twierdził, wpłynęły na świadomość ludzi, tworząc wrażenie, że zasoby i czas się kończą, co skłania do egoistycznego "chwytania, ile się da", i pozostawia niewiele miejsca na współczucie.

Centralnym punktem utworu jest obserwacja dotycząca ludzkiej moralności i utraty wiary. Linia "Because God's stopped keeping score / I guess somewhere along the way / He must have let us all out to play / Turned his back and all God's children / Crept out the back door" sugeruje, że ludzkość, niczym niewinne "dzieci Boga", uciekła od Boskiej opieki i została pozostawiona samej sobie, bez zewnętrznych "hamulców", by podejmować własne decyzje. To poczucie opuszczenia prowadzi do kluczowego refrenu: "And it's hard to love, there's so much to hate / Hanging on to hope when there is no hope to speak of". George Michael wspominał, że te pierwsze dwie linijki refrenu przyszły mu do głowy spontanicznie, podczas jazdy samochodem, i stały się zalążkiem całej piosenki, którą napisał w zaledwie dwa lub trzy dni, czując się jak "kanał" dla tej wiadomości. Był niezwykle dumny z tekstu, uważając go za swój najlepszy dotychczasowy.

W drugiej części utworu artysta wzmacnia swoją krytykę, śpiewając "These are the days of the empty hand / Oh, you hold on to what you can / And charity is a coat you wear twice a year". To trafna diagnoza powierzchowności współczesnej dobroczynności – często okazjonalnej, symbolicznej, nieprawdziwej. "Guilty man" (winny człowiek) i jego telewizor "taking a stand" (zajmujący stanowisko) to sarkastyczny komentarz na temat mediów i tego, jak ludzie kurczowo trzymają się dóbr materialnych, krzycząc "what's mine is mine and not yours".

Piosenka cechuje się desperackim i ponurym tonem. Wokal George'a Michaela, nieco niższy niż w poprzednich utworach, oraz zastosowanie efektu echa, przypominało niektórym krytykom styl Johna Lennona w utworze "Imagine". Sam Michael jednak zdecydowanie odrzucał to porównanie, podkreślając, że "Praying For Time" jest "znacznie bardziej negatywne" i nie oferuje utopijnych marzeń.

Utwór jest wezwaniem do zadumy i cierpliwości, sugerując, że tylko "modlitwa o czas" może pozwolić ludzkości na odnalezienie zagubionego współczucia i naprawienie błędów. Wersja wykonywana podczas trasy koncertowej Symphonica w latach 2011–2012, w której Michael śpiewał "I sang 20 years and a day. But nothing changed. The human race found some other god. And walked into the flame", świadczy o niezmiennej aktualności i głębokiej frustracji artysty wobec braku postępu w kwestiach społecznych i moralnych. Mimo braku promocyjnego teledysku (Michael odmówił w nim występu, co doprowadziło do stworzenia przez Sony wideo z samymi tekstami – zjawiska rzadkiego w tamtych czasach), piosenka odniosła sukces, stając się numerem jeden na liście Billboard Hot 100 w USA i numerem sześć w Wielkiej Brytanii. Pozostaje jednym z najbardziej przejmujących i proroczych utworów w jego dyskografii.