Interpretacja Welcome To The Pleasuredome - Frankie Goes To Hollywood

Interpretacja tekstu piosenki "Welcome To The Pleasuredome" autorstwa Frankie Goes To Hollywood, wydanej jako tytułowy utwór na debiutanckim albumie z dnia 29 października 1984 roku, to podróż w głąb dekadenckiego, hedonistycznego i często ambiwalentnego świata popkultury lat 80. XX wieku. Zespół, z Liverpoolem jako kolebką i charyzmatycznym Holly Johnsonem na czele, nie tylko tworzył muzykę, ale konstruował doświadczenie – pełne prowokacji, wyuzdania i inteligentnego marketingu, za który w dużej mierze odpowiadał Paul Morley, współzałożyciel ZTT Records.

Piosenka rozpoczyna się od surrealistycznego i pierwotnego zewu: "The animals are winding me up / The jungle call". Te słowa natychmiast wrzucają słuchacza w stan dzikiego zamętu, symbolizując presję, instynkty, a może nawet szum medialny, który otaczał zespół od samego początku. Frankie Goes To Hollywood, z ich prowokacyjnym wizerunkiem i teledyskami, było obiektem ciągłej uwagi i kontrowersji, szczególnie po tym, jak utwór "Relax" został zakazany przez BBC w 1984 roku. Ten początek utworu buduje atmosferę gorączki i niekontrolowanej energii, która zdaje się być paliwem dla całej koncepcji Pleasuredome.

Centralnym punktem lirycznym jest bezpośrednie odwołanie do poematu Samuela Taylora Coleridge'a "Kubla Khan" z 1797 roku: "In Xanadu did Kublai Khan / A pleasuredome erect". Xanadu, mityczne miejsce stworzone przez chanów, symbolizuje utopię, gdzie wszelkie pragnienia są spełniane. Jednak Pleasuredome w interpretacji Frankie Goes To Hollywood to nie tylko idylliczny raj, ale także przestrzeń nieustannej, wręcz obsesyjnej pogoni: "Moving on keep moving on-yeah / Moving at one million miles an hour Using my power". Ten pęd oddaje ducha epoki, charakteryzującej się rosnącym konsumpcjonizmem i kultem sukcesu. Zespół, świadomy swojej medialnej siły, odzwierciedlał tę dynamiczną gonitwę, stając się symbolem popkultury lat 80., która z równą intensywnością celebrowała sukces i dążyła do przekraczania granic.

W kolejnych linijkach, "I sell it by the hour I have it so I market it / You really can't afford it-yeah", zespół w przewrotny sposób komentuje komercjalizację wszystkiego, co cenne – od seksu po władzę i pożądanie. W kontekście ZTT Records i ich mistrzowskiej strategii marketingowej, kierowanej przez Paula Morleya, te słowa nabierają szczególnego znaczenia. Paul Morley "skierował marketing i promocję fenomenalnego wczesnego sukcesu największego aktu ZTT, Frankie Goes to Hollywood". To on odpowiadał za kultowe koszulki z hasłami takimi jak "Frankie Says Relax", które stały się ikonami popkultury. Zespół, choć sam czerpał z tej komercjalizacji, jednocześnie zdawał się na nią ironicznie wskazywać, sugerując, że prawdziwa przyjemność lub władza, którą oferują, jest poza zasięgiem przeciętnego odbiorcy. Basista Mark O'Toole, komentując tekst utworu "Relax" (który znalazł się na albumie Welcome to the Pleasuredome), przyznał w książeczce albumu, że "gdy po raz pierwszy wyszedł, udawaliśmy, że chodzi o motywację. Naprawdę chodziło o pieprzenie". To doskonale oddaje dwuznaczność i prowokacyjność przekazu.

Refren, z powtarzającymi się frazami "Shooting stars never stop Even when they reach the top", podkreśla nieustanną dynamikę sukcesu i ambicji. "Spadające gwiazdy" są tu symbolem ulotności, ale i ciągłego pędu. Nawet na szczycie nie ma miejsca na stagnację – Pleasuredome wymaga ciągłego ruchu. Obraz supernowej, "There goes a supernova What a pushover-yeah", uzupełnia tę wizję, symbolizując spektakularny, choć gwałtowny, koniec po osiągnięciu maksymalnej intensywności. Czy to ostrzeżenie przed nieuchronnym upadkiem, czy raczej celebrowanie życia na krawędzi? Producent Trevor Horn, znany z tworzenia "monumentalnych" i "większych niż życie" produkcji, dążył do maksymalizmu w brzmieniu, co idealnie współgrało z tematem utworu. Według doniesień, Horn często zastępował instrumentalne wykonania zespołu muzykami sesyjnymi, by osiągnąć perfekcyjne, bogate brzmienie, co było znakiem rozpoznawczym ZTT Records.

W sercu utworu leży powtarzające się "We're a long way from home Welcome to the Pleasuredome". To zdanie jest wielowymiarowe, odzwierciedlając zarówno fizyczne oddalenie, jak i symboliczne zerwanie z konwencjami, poczuciem bezpieczeństwa. Pleasuredome to nowy dom, świat bez zahamowań, ale też świat, który wymaga porzucenia tego, co znane. Może to być echo poczucia alienacji, które towarzyszyło wielu osobom w latach 80., w obliczu neoliberalnych reform rządu Margaret Thatcher i rosnących nierówności społecznych. Frankie Goes To Hollywood, z dwoma otwarcie homoseksualnymi członkami, Holly Johnsonem i Paulem Rutherfordem, aktywnie promowało swobodę seksualną i prawa LGBTQ+, co w tamtych czasach było aktem buntu wobec konserwatywnych norm.

Obietnice zawarte w tekście, takie jak "I will give you diamonds by the shower / Love your body even when it's old / Do it just as only I can do it / And never ever doing what I'm told", malują obraz bezwarunkowej hojności, ale także dominacji i nonkonformizmu. Podmiot liryczny jest tu wszechmocnym dawcą przyjemności, który nie tylko spełnia marzenia, ale także rzuca wyzwanie wszelkim normom społecznym. Jak wspomniano w artykule na stronie Capitol.fm, teksty Holly'ego Johnsona były sugestywne i "zachęcały słuchaczy do przyjęcia swoich pragnień i oddawania się fantazjom". To odzwierciedlało dążenie zespołu do podważania status quo i celebracji indywidualizmu.

Zakończenie piosenki, z chórami "Who-ha who-ha" i echem "WELCOME........ha ha ha ha ha........", sprawia, że Pleasuredome jawi się zarówno jako miejsce ostatecznego spełnienia, jak i potencjalna pułapka. Śmiech na końcu może być zarówno radosnym zaproszeniem do dekadenckiego świata, jak i cynicznym szyderstwem z tych, którzy dali się wciągnąć w tę niekończącą się gonitwę. Frankie Goes To Hollywood, choć oferowali eskapizm i obietnicę bezgranicznej przyjemności, zdawali się jednocześnie ostrzegać, że ten świat jest intensywny, wymagający i może prowadzić do samozniszczenia. Welcome To The Pleasuredome to hymn na cześć wolności i pożądania, który jednocześnie stanowi błyskotliwy komentarz do ceny płaconej za nieograniczone dążenie do przyjemności w świecie coraz bardziej skomercjalizowanym i skomplikowanym. Piosenka, mimo upływu lat, nadal rezonuje, oferując zarówno hedonistyczne uniesienie, jak i przestrzeń do refleksji nad naturą ludzkich pragnień.