Utwór „Street Wear” autorstwa Tede, pochodzący z albumu „#kurt_rolson” wydanego 17 maja 2014 roku, to coś więcej niż tylko piosenka o ubraniach. To manifestacja podejścia do stylu, autentyczności i ewolucji mody ulicznej w Polsce, opowiedziana z perspektywy artysty, który sam jest ikoną tego zjawiska. Za produkcję kawałka odpowiada Sir Mich. Tede, znany jako Jacek Graniecki, w swoich wersach nie tylko opisuje, ale też ocenia i prognozuje, jak zmienia się świat wokół niego.

Już w pierwszych linijkach Tede jasno stawia sprawę: „To kawałek o stylu, nie myl swagu ze slegiem, synu”. Rozróżnia prawdziwy, wypracowany styl od chwilowej mody czy sztucznego „swagu”. Krytykuje zarówno tych, którzy wyglądają zaniedbanie („Kiedy masz pomięte to to wtedy mówią: 'To obszczymur'”), jak i tych, którzy ślepo podążają za trendami z drogich magazynów, nie wnosząc nic od siebie, nazywając ich „ciotą”. Tede od dawna uchodzi za „zapalony sneakerhead” i osobę z głęboką wiedzą o modzie ulicznej, co daje mu prawo do tak kategorycznych sądów. W artykule z 2004 roku w „Polityce” zauważono jego otwartość na eksperymenty modowe, nawet te odbiegające od stereotypowego wizerunku rapera, jak na przykład wystąpienie w garniturze w teledysku do „Wielkie Joł”. To podkreśla jego rolę jako prekursora i kogoś, kto zawsze wyznaczał własne ścieżki w kontekście stylu.

Artysta w tekście odnosi się do ewolucji polskiego streetwearu, wspominając obraz typowego Polaka w „chłop z Kubotą, typowy Polak, wąs / Oldschoolowo newschool nosi Crocs, polar” by następnie przejść do „Modny stanie się jak pojedzie raz nad Tamizę”. To ironiczny komentarz na temat ówczesnych aspiracji i braku świadomości modowej, gdzie inspiracji szukano za granicą, zamiast rozwijać własne, lokalne estetyki. Historia polskiego streetwearu, jak wskazują eksperci, rozwijała się z opóźnieniem w stosunku do Zachodu, czerpiąc inspiracje z subkultur i stając się sposobem na wyrażenie tożsamości. Tede, jako właściciel marek odzieżowych PLNY Textylia i Trykot TDK, odgrywa kluczową rolę w tej ewolucji, sam będąc przedsiębiorcą w branży, o której nawija.

W kontekście rozwoju rynku i jego komercjalizacji, Tede rzuca światło na aspekt zarobkowy: „Twój idol zarabia jak kupujesz jego bluzy, masz pytania?”. To bezpośrednie nawiązanie do faktu, że moda uliczna, niegdyś niszowa, stała się potężnym biznesem, gdzie celebryci i raperzy czerpią zyski ze sprzedaży własnych linii ubrań i gadżetów. Fraza „Tyle suflerów przez miasto idzie – Bread and Butter” może odnosić się do targów mody Bread & Butter, które były wówczas ważnym wydarzeniem w świecie streetwearu, symbolizującym główny nurt (ang. bread and butter to 'chleb powszedni', 'źródło utrzymania') branży i jej komercyjny potencjał.

Tede dostrzega również wpływ mediów społecznościowych na styl. Linijki „Momenty, sentymenty, komenty z Instagrama / O Jordanach white cementy, drama, ma bana” świetnie oddają fenomen kultury sneakerheadów, gdzie dyskusje, a nawet spory o limitowane edycje butów toczą się w sieci. Jak zauważa się w analizach, media społecznościowe, takie jak Instagram i TikTok, znacząco przyspieszyły ewolucję streetwearu, przenosząc go z podziemia do mainstreamu, choć niekiedy kosztem autentyczności.

Artysta odwołuje się również do przeszłości Warszawy, mówiąc: „Parę lat temu nie było tu kolorowo; BGC”. Możliwe, że jest to aluzja do konkretnych postaci lub zjawisk, które charakteryzowały mniej wysublimowany okres w polskim internecie i hip-hopie, np. kontrowersyjne początki kariery Bonusa BGC, którego dissy na Tede były głośne w okolicach premiery albumu „#kurt_rolson”. Następnie Tede mówi: „Cofnij się w czasie, coś niewiele lat, nie wiem, pięć / Poczuj jak padł pętle czas, permanentne '95”. To sugestia, że przez długi czas polski styl i świadomość modowa w hip-hopie tkwiły w pewnym zastoju, niczym w „permanentnym '95”, nawiązującym do wczesnych lat polskiego rapu, kiedy estetyka była mniej zróżnicowana. Tede, który w latach 90. współtworzył warszawską scenę hip-hopową, z pewnością dobrze pamięta te czasy.

Piosenka jest również wyrazem bezkompromisowej pewności siebie artysty: „Wiesz, że lubię na stylówie wjechać grubej / Nie pasuje? Nie pa, słuchaj rap, co mówię, czekaj / Co ty tam mówiłeś o mnie to pokornie odszczekaj / Zwłaszcza jak zdejmujesz folię z nowych ciuchów #jest_przekaz!”. Tede, który od dekad jest aktywny na polskiej scenie rapowej i konsekwentnie buduje swoją markę, nie boi się krytykować i prowokować. Utwór jest potwierdzeniem jego pozycji jako autorytetu w kwestiach stylu i muzyki, wskazując, że prawdziwe zrozumienie kultury wiąże się z docenieniem jej ewolucji i unikalnych przejawów. Cały utwór to przestroga i jednocześnie zachęta do bycia świadomym konsumentem kultury i mody.