"Too Much Stuff" autorstwa Dave Brockie Experience to groteskowo-humorystyczne rozważanie na temat nadmiernego konsumpcjonizmu i chaosu posiadania, podane w charakterystycznym dla Dave'a Brockiego, prowokacyjnym stylu. Dave Brockie Experience (DBX) to poboczny projekt trzech członków heavymetalowego zespołu GWAR – Dave'a "Oderusa Urungusa" Brockiego (wokal/bas), Brada "Jizmaka Da Gusha" Robertsa (perkusja) i Mike'a "Balsaca the Jaws of Death" Derksa (gitara). Zespół, powstały z wcześniejszego projektu o nazwie O.L.D. (Obnoxious, Loud, and Drunk), był dla Brockiego odskocznią do eksplorowania bardziej "głupkowatych" pomysłów i grania intymnych, punk-rockowych koncertów w małych klubach.

Utwór otwiera się prostym, ale uderzającym refrenem: "Too much stuff, too much stuff, I've got too much stuff" (Za dużo rzeczy, za dużo rzeczy, mam za dużo rzeczy). To powtarzające się zdanie natychmiast wprowadza słuchacza w sedno problemu – przytłaczający nadmiar posiadanych przedmiotów. W pierwszej zwrotce tekst zaczyna budować absurdalny obraz tego "stuffu", wymieniając rzeczy pozornie użyteczne, ale już w swoim opisie przerysowane: "mały kalkulator w mojej komputerowej maszynie" czy "lekarz z gumową rękawiczką, która utrzymuje moją dziurę w tyłku w czystości". Absurdalność narasta z każdym kolejnym elementem, jak "coś, co dostałem w Austrii, co wyciąga włosy z nosa" czy "olbrzymi kawałek drewna, uformowany tak, aby śledzić moje ubrania". Te przedmioty, choć mogą mieć swoje realne odpowiedniki, w kontekście piosenki stają się symbolami niepotrzebnego zagracania życia, wręcz jego parodią.

Druga zwrotka kontynuuje ten trend, przechodząc od przedmiotów codziennego użytku do bardziej fantazyjnych i nieprawdopodobnych: "samochód z kołami, który wysysa moje życie, bo nigdy się nie rusza" doskonale oddaje frustrację związaną z posiadaniem rzeczy, które stają się ciężarem zamiast ułatwieniem. Wzmianka o "penisie, który pomoże mi w ujarzmieniu złośnic" jest klasycznym przykładem crude humoru Brockiego, który często balansował na granicy obrzydliwości i satyry. Mała łódka z dzwonkami, która ma służyć do "żeglowania przez morza i pieprzenia egzotycznych dziwek", dodaje do całości element fantazji, marzeń i niespełnionych pragnień, które często towarzyszą gromadzeniu rzeczy – obietnicy lepszego życia, której przedmioty nie są w stanie spełnić.

Solo, przerywane okrzykami "Too much!", podkreśla narastające poczucie przytłoczenia. Most jest momentem, w którym podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z problemu: "I've got so much stuff, I can't see my stuff" (Mam tyle rzeczy, że nie widzę swoich rzeczy). W tym chaosie, ironicznie, pojawiają się "ryciny faceta o imieniu Hieronim", co jest zabawnym, kulturowym akcentem. Hieronymus Bosch, znany ze swoich fantastycznych, często groteskowych i pełnych detali obrazów, pasuje do wizji zagraconego i nieco obłąkanego umysłu. Uznanie uzależnienia – "I'm addicted, addicted to stuff, maybe I should go to 'Stuff Anonymous'" – to bezpośrednie nawiązanie do grup wsparcia dla anonimowych uzależnionych, co w satyryczny sposób traktuje konsumpcjonizm jako prawdziwą chorobę. Przerwa, w której Mike Derks woła: "Hey! Yo! That's too much stuff!", działa jako interakcja z publicznością i wzmocnienie głównego przesłania.

Ostatnia zwrotka przenosi absurd na jeszcze wyższy poziom. Wymienione przedmioty są coraz bardziej egzotyczne, zepsute i absurdalne: "dziwna obieraczka do ziemniaków, która zajmuje cały pokój", "szafa gęsto zapakowana spleśniałymi pumpami", "dziki gigantyczny narwal z poszarpaną śledzioną" czy "spleśniała przepuklinówka kiedyś noszona przez Freddiego Mercury'ego z Queen". Ta ostatnia pozycja jest szczególnie groteskowa i świadczy o fascynacji Dave'a Brockiego dziwacznymi relikwiami. W dalszej części mamy "chleb bananowy, głowę etruską, but raz oblizany przez Boga", a także "kupę śmierdzących plastrów zwiniętych w cuchnącą grudę". Tekst osiąga apogeum absurdu z "ciemnym rozkazem Saurona i twarzą, która roi się od pszczół". Finalne zdanie, "I'd give it all to you if I could find my fucking keys!" (Oddałbym to wszystko tobie, gdybym mógł znaleźć swoje pieprzone klucze!), doskonale zamyka piosenkę, ukazując ironię sytuacji – mimo posiadania niezliczonej ilości rzeczy, podmiot liryczny jest bezradny wobec prozaicznego problemu zgubionych kluczy, podkreślając chaos i bezużyteczność tego nadmiaru.

Dave Brockie Experience był dla Brockiego miejscem na jego luźniejsze i bardziej komediowe pomysły, które nie zawsze pasowały do mroczniejszego i bardziej mitycznego świata GWAR. Jak sam Brockie, który wcielał się w postać Oderusa Urungusa, był znany z opowiadania absurdalnych historii i bycia "obrzydliwie głośnym i pijanym" (O.L.D.). Album, z którego pochodzi "Too Much Stuff", to "Diarrhea of a Madman" z 2001 roku, wydany przez Metal Blade Records. W twórczości DBX, która często czerpała z korzeni punkowych GWAR z ery "Death Piggy", Brockie używał humoru, by komentować różne aspekty społeczeństwa i własnego życia. "Too Much Stuff" można interpretować jako jego satyryczny komentarz na temat kultury konsumpcjonizmu, która prowadzi do przytłaczającego gromadzenia przedmiotów, często bez rzeczywistej potrzeby. Jest to jednocześnie autoportret osoby zagubionej w swoich własnych, absurdalnych posiadłościach, ukazujący chaos wynikający z pragnienia posiadania wszystkiego. Piosenka, mimo swojego komediowego charakteru, porusza problem, który dla wielu jest bardzo realny.