Interpretacja Lawdy Miss Clawdy - Elvis Presley

"Lawdy Miss Clawdy" w wykonaniu Elvisa Presleya to utwór przesiąknięty bluesowym i rhythm-and-bluesowym duchem, choć nie jest jego oryginalną kompozycją. Piosenka, napisana przez Lloyda Price'a, została pierwotnie nagrana w 1952 roku i "wielko wprowadziła brzmienie Nowego Orleanu". Lloyd Price stworzył ten utwór, będąc nastolatkiem, cierpiąc z powodu złamanego serca, siedząc przy pianinie w kanapkarni swojej matki w Nowym Orleanie. Tytułowy zwrot, "Lawdy Miss Clawdy", pochodził z chwytliwego sloganu używanego przez nowoorleańskiego didżeja Jamesa "Okey Dokeya" Smitha w reklamach radiowych, np. "Lawdy Miss Clawdy, jedz domowe ciasta mamy i pij kawę Maxwell House!". Price rozwinął tę frazę w pełnoprawną piosenkę po tym, jak zyskała popularność wśród słuchaczy radiowych.

W warstwie tekstowej piosenka opowiada o nieodwzajemnionej miłości i rozczarowaniu. Podmiot liryczny zwraca się do kobiety, "Miss Clawdy", przyznając, że wygląda ona dla niego niezwykle atrakcyjnie ("Girl you sure look good to me"). Jednak od razu pojawia się nuta rezygnacji i świadomości, że ta relacja nie jest dla niego przeznaczona ("But please don't excite me baby / I know it can't be me"). To poczucie niemożności wynika z dalszych wersów, które ujawniają problematyczny charakter kobiety. Zarzuca jej, że interesują ją jedynie pieniądze ("as a girl you want my money"), a jednocześnie nie traktuje go właściwie ("you just won't treat me right"). Opisuje jej rozwiązły tryb życia ("You like to ball every morning / Don't come home till late at night"), sugerując niestałość i prawdopodobną niewierność. "Ball every morning" może oznaczać imprezowanie lub spędzanie czasu z innymi mężczyznami, co potęguje jego poczucie osamotnienia i wykorzystania.

Ból i frustracja osiągają punkt krytyczny, gdy podmiot liryczny wyraża chęć ujawnienia swojego cierpienia. Grozi, że powie swojej matce o krzywdach, jakie mu wyrządzono ("Oh gonna tell, tell my mama / Lord, I swear girl what you been to me") i rozpowie wszystkim o swojej nędzy ("I'm gonna tell everybody that I'm down in misery"). To dramatyczne wyznanie podkreśla głębokie emocjonalne zranienie i potrzebę uwolnienia się od wewnętrznego udręki, charakterystyczną dla bluesowych ballad. W końcu zapada ostateczna decyzja o zakończeniu toksycznej relacji: "So bye, bye, bye, baby / Girl, I won't be comin' no more / Goodbye little darlin' down the road I'll go". Jest to deklaracja odejścia i poszukiwania ulgi, akt samoobrony przed dalszymi cierpieniami. Powtórzenie tych wersów wzmacnia determinację i finalny charakter rozstania.

Elvis Presley nagrał swoją wersję "Lawdy Miss Clawdy" 3 lutego 1956 roku w studiach RCA w Nowym Jorku. Nagranie to było częścią jego drugiej sesji dla RCA i pierwszej w Nowym Jorku. Chociaż piosenka Lloyda Price'a odniosła ogromny sukces, stając się hitem numer jeden na listach R&B w 1952 roku i sprzedając się w prawie milionie egzemplarzy, a także przekraczając bariery rasowe, docierając do białych nastolatków, wersja Elvisa nie znalazła się na amerykańskich listach przebojów. Niemniej jednak, jego interpretacja, z udziałem Scotty'ego Moore'a na gitarze, Billa Blacka na basie, D.J. Fontany na perkusji i Shorty'ego Longa na pianinie, jest uważana za "solidny numer R&B". Krytycy zauważyli, że wersja Elvisa, choć nieco mniej "maniakalna" niż surowszy oryginał Price'a z Fatsem Domino na pianinie, nadal emanowała "mocnym boogie". Interesującym faktem jest to, że Lloyd Price sam zaadaptował melodię i progresję harmoniczną z hitu Fatsa Domino "The Fat Man" z 1950 roku, który z kolei oparty był na bluesowym utworze "Junker Blues" Championa Jacka Dupree z 1940 roku. Price dodał do kompozycji akord E♭ minor, wprowadzając nutę smutku do durowej melodii.

"Lawdy Miss Clawdy" stała się również integralną częścią występów na żywo Elvisa. Artysta wrócił do tego utworu podczas swojego słynnego programu '68 Comeback Special, gdzie wykonał go w surowej, akustycznej formie, siedząc z oryginalnymi muzykami, Scottym Moore'em i D.J. Fontaną. Po raz pierwszy zaśpiewał go na scenie w lutym 1970 roku podczas swojego drugiego występu w Las Vegas. Z początku było to improwizowane, bluesowe wykonanie przy pianinie, a Elvis, improwizując wstęp, zaskoczył nawet swoich muzyków, którzy myśleli, że zagra "Blueberry Hill". Z biegiem czasu, w latach 70., piosenka stała się bardziej dopracowana, z włączonymi chórami gospelowymi, i była wykonywana ponad siedemdziesiąt razy. Wersja z koncertu w Hampton Roads w kwietniu 1972 roku została nawet uwieczniona w filmie dokumentalnym "Elvis – On Tour". Lloyd Price wspominał, że utwór "Lawdy Miss Clawdy" stał się jednym z pierwszych R&B-owych nagrań, które przyciągnęły uwagę białych nastolatków z Południa, w tym samego Elvisa Presleya. Piosenka jest uznawana za jeden z "500 utworów, które ukształtowały rock and rolla" przez Rock and Roll Hall of Fame.