Interpretacja That's All Right, Mama - Elvis Presley

Interpretacja utworu „That's All Right, Mama” autorstwa Elvisa Presleya to podróż do kolebki rock and rolla, momentu, który na zawsze zmienił oblicze muzyki popularnej. Ta z pozoru prosta bluesowa piosenka, nagrana 5 lipca 1954 roku w legendarnym Sun Studio w Memphis, stała się kamieniem milowym, choć jej korzenie sięgają głębiej – oryginalnie stworzył ją bluesman Arthur „Big Boy” Crudup w 1946 roku, a niektóre wersy pochodziły nawet z bluesowych nagrań Blind Lemona Jeffersona z 1926 roku. Wersja Crudupa, zatytułowana „That's All Right, Mama”, została ponownie wydana w marcu 1949 roku jako pierwszy singiel R&B wytwórni RCA Victor w formacie 45 obr./min.

Kiedy 19-letni wówczas Elvis Presley, młody kierowca ciężarówki, wszedł do Sun Studio, Sam Phillips, właściciel wytwórni, poszukiwał „białego mężczyzny, który brzmiałby jak czarnoskóry bluesman” i potrafiłby połączyć muzykę czarnych i białych artystów. Początkowe próby Elvisa, śpiewającego ballady, nie porywały. Jednak podczas przerwy, w spontanicznym przypływie energii, Elvis zaczął bawić się gitarą akustyczną, grając i śpiewając przyspieszoną wersję „That's All Right” Crudupa, co najmniej dwukrotnie szybciej niż oryginał. Basiście Billowi Blackowi i gitarzyście Scotty'emu Moore'owi, którzy początkowo nie byli zachwyceni Elvisem jako balladystą, natychmiast udzieliła się ta energia. Sam Phillips, słysząc tę swobodną improwizację, kazał im zacząć od nowa i ją nagrał. To właśnie to nagranie, z Presleyem na wokalu i gitarze rytmicznej, Moore'em na gitarze elektrycznej i Blackiem na kontrabasie (bez perkusji), stało się jego debiutanckim singlem.

Tekst utworu jest prosty, ale emanuje młodzieńczym buntem i niezależnością, doskonale rezonując z surową energią wykonania:

„Well, that's all right, mama
That's all right for you
That's all right mama, just anyway you do
Well, that's all right, that's all right.
That's all right now mama, anyway you do”

Powtarzające się „That's all right, mama” (co można przetłumaczyć jako „w porządku, mamo” lub „dobrze ci tak, mamo”) nie jest wyrazem rezygnacji, lecz raczej swobodnego przyjęcia konsekwencji własnych wyborów. Podmiot liryczny akceptuje stan rzeczy, co nadaje piosence swobodny, niemal beztroski charakter, pomimo ciężaru tematu. To wyraz stoickiego spokoju, a może nawet pewnej lekkomyślności wobec sytuacji, w której znalazł się bohater.

Kolejna zwrotka wprowadza element konfliktu pokoleniowego:

„Mama she done told me,
Papa done told me too
'Son, that gal your foolin' with,
She ain't no good for you'
But, that's all right, that's all right.
That's all right now mama, anyway you do”

Rodzice ostrzegają syna przed „tą dziewczyną”, która „nie jest dla niego dobra”. To klasyczny motyw młodzieńczego buntu przeciwko radom starszych, symbolizujący odrzucenie konwenansów i podążanie za własnymi uczuciami. Bohater, pomimo przestróg, z uporem powtarza swoje „That's all right”, co podkreśla jego niezłomność i decyzję o podążaniu własną ścieżką. To akceptacja, że jego wybory mogą nie być aprobowane, ale są jego własne i czuje się z nimi dobrze. Sam Elvis publicznie wyraził swoje uznanie dla Crudupa, mówiąc w 1956 roku: „W Tupelo w stanie Mississippi słyszałem, jak stary Arthur Crudup grał na swoim pudle tak jak ja teraz, i powiedziałem sobie, że gdybym kiedykolwiek poczuł to, co czuł stary Arthur, byłbym muzykiem jak nikt inny”.

Ostatnia zwrotka przedstawia radykalną decyzję:

„I'm leaving town, baby
I'm leaving town for sure
Well, then you won't be bothered with
Me hanging 'round your door
Well, that's all right, that's all right.
That's all right now mama, anyway you do”

Ucieczka z miasta to ostateczny akt niezależności i odcięcia się od problemów lub osądu. Wyruszając w drogę, bohater uwalnia się od bycia „przeszkadzającym” i symbolicznie zrywa z dotychczasowym życiem. To motyw wolności, poszukiwania swojego miejsca i nieugiętej postawy wobec życiowych przeszkód.

„That's All Right, Mama” został wydany 19 lipca 1954 roku, z utworem „Blue Moon of Kentucky” na stronie B, również będącym przetworzoną wersją country w stylu rockabilly. Lokalny didżej z Memphis, Dewey Phillips (niezwiązany z Samem Phillipsem), zagrał go w radiu WHBQ już 7 lipca 1954 roku, wywołując lawinę telefonów i grając piosenkę podobno 14 razy. Piosenka stała się natychmiastowym regionalnym hitem.

Wiele krytyków muzycznych i historyków uważa wersję Presleya za jednego z kandydatów na pierwszy utwór rock and rollowy. To nagranie, bez perkusji, z dynamiczną gitarą elektryczną Scotty'ego Moore'a i „uderzającym” basem Billa Blacka, połączyło bluesa z country, tworząc zupełnie nowe brzmienie – rockabilly. Sam Phillips, wizjoner Sun Records, szukał brzmienia, które zburzy bariery rasowe i muzyczne, a odnalazł je właśnie w Elvisie. To nie tylko debiutancki singiel Elvisa Presleya, ale iskra, która zapoczątkowała rewolucję w muzyce i kulturze, torując mu drogę do niezrównanej sławy jako Króla Rock and Rolla. W 2010 roku magazyn Rolling Stone umieścił utwór na 112. miejscu listy „500 Greatest Songs of All Time”. W 1998 roku nagranie Elvisa Presleya z 1954 roku zostało wprowadzone do Grammy Hall of Fame.