Interpretacja Blue Suede Shoes - Elvis Presley

Interpretacja utworu „Blue Suede Shoes” w wykonaniu Elvisa Presleya to podróż do serca młodzieńczego buntu i estetyki wczesnego rock and rolla. Choć powszechnie kojarzona z Elvisem, piosenka została napisana i oryginalnie nagrana przez legendarnego artystę rockabilly, Carla Perkinsa, w 1955 roku. To właśnie wersja Perkinsa, wydana 1 stycznia 1956 roku, stała się pierwszym milionowym hitem country, który wspiął się zarówno na listy przebojów R&B, jak i pop. Elvis Presley nagrał swoją wersję 30 stycznia 1956 roku w studiach RCA w Nowym Jorku, umieszczając ją jako utwór otwierający swój debiutancki album "Elvis Presley".

Tekst piosenki, zaczynający się od klasycznego dziecięcego rymowanki „One for the money, Two for the show, Three to get ready, Now go, cat, go”, natychmiast wprowadza słuchacza w energiczny, dynamiczny nastrój. Sam Phillips, producent Sun Records, zasugerował Perkinsowi zmianę końcowego wersu z "go, boy, go" na bardziej chwytliwe "go, cat, go", co nadało piosence dodatkowego charakteru. To otwarcie to nie tylko odliczanie, ale swoisty sygnał do rozpoczęcia muzycznej podróży, zaproszenie do tańca i beztroskiej zabawy. Główny refren, powtarzany z uporem, stanowi sedno przesłania: „But don't you Step on my blue suede shoes. Well, you can do anything But lay off of my blue suede shoes”. Te aksamitne, niebieskie buty zamszowe stają się tutaj symbolem o wiele głębszym niż tylko elementem garderoby.

W 1950 roku, w południowych Stanach Zjednoczonych, niebieskie zamszowe buty były luksusowym i stylowym obuwiem na wieczorne wyjścia. Ich właściciele musieli być szczególnie ostrożni, ponieważ zamsz jest trudny do czyszczenia. To właśnie ten kontekst nadaje tekstowi ironiczny, ale jednocześnie dosadny wydźwięk. Narrator piosenki jest gotów znieść niemal wszystko – powalenie na ziemię, opluwanie, obmawianie, a nawet podpalenie domu, kradzież samochodu czy wypicie alkoholu z jego dzbana – byleby tylko nikt nie naruszył jego cennych butów. Ten pozornie humorystyczny kontrast między drobną, materialną stratą a poważnymi wykroczeniami jest komentarzem na temat wartości, jakie młode pokolenie epoki rock and rolla zaczęło sobie cenić. W latach 50. XX wieku młodzież szukała własnego stylu, własnej muzyki, a te buty, noszone z nonszalancją, stały się symbolem coolnessu, indywidualności i buntu przeciwko powojennej konformizmowi. Dla nich liczył się wygląd, autoekspresja i wolność.

Ciekawostką jest historia powstania utworu. Według Johnny'ego Casha, pomysł na piosenkę podsunął Carlu Perkinsowi jesienią 1955 roku, podczas wspólnej trasy koncertowej z Elvisem Presleyem. Cash opowiedział Perkinsowi o czarnoskórym lotniku, C.V. White’cie, którego poznał w Niemczech. Lotnik ten nazywał swoje wojskowe, czarne buty „niebieskimi zamszowymi butami” i nalegał, aby nikt ich nie deptał ani nie brudził. Perkins początkowo zbył pomysł, mówiąc: „Nie znam się na butach. Jak mogę napisać piosenkę o butach?”. Jednak kilka tygodni później, podczas występu w klubie w Jackson w stanie Tennessee, usłyszał, jak chłopak tańczący blisko sceny karci swoją partnerkę: „Nie nastąp mi na zamsze!”. Ta sytuacja, w której chłopak bardziej martwił się o swoje buty niż o dziewczynę, zainspirowała Perkinsa. Tego samego wieczoru napisał tekst piosenki na papierowej torbie po ziemniakach.

Wersja Elvisa Presleya, choć początkowo nie miała być wydana jako singiel, ponieważ wersja Perkinsa była jeszcze bardzo popularna, szybko zyskała własne życie. Elvis wykonał utwór trzykrotnie w telewizji ogólnokrajowej w 1956 roku, w tym na Stage Show i The Milton Berle Show. To przyczyniło się do tego, że piosenka zaczęła być kojarzona również z nim, a z czasem, w percepcji publicznej, Elvis niemal „przejął” kulturowe posiadanie tego klasyka. Co ciekawe, Elvis, zanim piosenka stała się hitem, nie posiadał niebieskich zamszowych butów, ale po jej sukcesie zamówił sobie specjalnie wykonaną parę w głębokim granatowym kolorze. Te buty, które nosił regularnie na scenie przez kilka lat, zostały później sprzedane na aukcji za około 76 800 dolarów.

„Blue Suede Shoes” to utwór, który doskonale oddaje energię i beztroskę wczesnego rock and rolla, jednocześnie subtelnie komentując przemiany społeczne i kulturowe lat 50. XX wieku. Stał się hymnem młodzieży, manifestem osobistego stylu i wolności, przekraczającym granice gatunków muzycznych i pokoleń. Jego wpływ jest tak znaczący, że w 2004 roku wersja Perkinsa zajęła 95. miejsce na liście „500 Greatest Songs of All Time” magazynu Rolling Stone, a wersja Presleya 423. miejsce. Piosenka została również wprowadzona do National Recording Registry of the Library of Congress w 2006 roku jako utwór „znaczący kulturowo, historycznie lub estetycznie”. Bez względu na to, czy słuchamy oryginalnej wersji Perkinsa, czy dynamicznej interpretacji Elvisa, „Blue Suede Shoes” pozostaje wiecznie żywym symbolem ery, która na zawsze zmieniła muzykę i kulturę popularną.