"I walk this earth all by myself" to utwór, który katapultował młodego kanadyjskiego artystę Khyree Zienty'ego, znanego jako Ekkstacy (lub Stacy), do międzynarodowej sławy, stając się viralowym hitem na TikToku i osiągając setki milionów odtworzeń. Piosenka, wydana w listopadzie 2021 roku jako singiel z jego debiutanckiej EP-ki "Negative", jest jaskrawym przykładem surowej szczerości i emocjonalnej wrażliwości, które charakteryzują twórczość Ekkstacy'ego, łącząc w sobie elementy indie rocka, post-punku i new wave.

Tekst piosenki jest przejmującym krzykiem rozpaczy i poczucia osamotnienia. Już pierwsze wersy: „I walk this earth all by myself / I'm doing drugs but they don't help” ("Idę przez ten świat sam / Biorę narkotyki, ale one nie pomagają"), natychmiast wprowadzają słuchacza w świat wewnętrznego cierpienia i autodestrukcji. Artysta otwarcie przyznaje, że ucieka się do używek, które jednak nie przynoszą ukojenia, podkreślając daremność prób samoleczenia i pogłębiając poczucie beznadziei. Ekkstacy nie unika trudnych tematów w swojej muzyce; jego teksty często koncentrują się na samotności, rozczarowaniu, smutku, samoagresji i nadużywaniu substancji. W wywiadach Ekkstacy przyznaje, że tworzy muzykę nie dla przyjemności, ale jako formę ulgi od izolującego, często wyniszczającego i strasznie samotnego bólu.

Refren: „My voice is nothing when I'm screaming out for help / I stretch my hand but my grip just gives out” ("Mój głos jest niczym, gdy krzyczę o pomoc / Wyciągam rękę, ale mój uścisk po prostu puszcza"), symbolizuje bezsilność i niemożność nawiązania kontaktu z innymi. To poczucie bycia niesłyszanym, nawet w obliczu desperackiego wołania o wsparcie, jest motywem przewodnim utworu. Wyciągnięta ręka, która nie może utrzymać uścisku, jest potężną metaforą utraty nadziei i rezygnacji, sugerując, że nawet podstawowe próby złapania się czegoś lub kogoś kończą się niepowodzeniem.

Druga zwrotka maluje obraz samotności w tłumie: „Nobody gives a fuck about me / That's what I think to myself when I'm alone in the city / I walk around the mall but there's nobody with me / What do I say when there's nobody listening?” ("Nikogo nie obchodzę / Tak myślę, gdy jestem sam w mieście / Chodzę po galerii, ale nikogo ze mną nie ma / Co mam powiedzieć, kiedy nikt nie słucha?"). Te słowa doskonale oddają doświadczenie głębokiej izolacji, pomimo fizycznego otoczenia ludźmi. Podkreślają wewnętrzny monolog artysty, który, nawet w miejscach publicznych, czuje się niewidzialny i pozbawiony możliwości wyrażenia siebie, gdy nikt nie jest gotów słuchać. Jak Ekkstacy sam powiedział w jednym z wywiadów, jego piosenki są po prostu o tym, jak to jest być pijanym, samotnym i mieć na myśli dziewczynę, ale również o ogólnym poczuciu bycia młodym i zagubionym.

W tle tej piosenki leżą osobiste doświadczenia Ekkstacy'ego. Artysta, urodzony w 2002 roku jako Khyree Zienty, pochodzący z Vancouver w Kanadzie, zaczął tworzyć muzykę w liceum. Jego dzieciństwo było normalne, dopóki rodzice nie rozwiedli się, co zapoczątkowało jego problemy społeczne i epizod psychozy wywołanej narkotykami, podczas którego próbował popełnić samobójstwo. Po tym wydarzeniu cierpiał na PTSD i poddał się psychoterapii, jednak to tworzenie muzyki okazało się dla niego największą ulgą. Zaczął pisać piosenki głównie o samobójstwie, samookaleczeniu i nadużywaniu narkotyków, przetwarzając w ten sposób swój ból. Jego muzyka jest często opisywana jako mieszanka new wave, post-punku, indie rocka i gothic rocka, z inspiracjami takimi artystami jak The Drums, Current Joys oraz raperzy SoundCloud, jak XXXTentacion.

"I walk this earth all by myself" jest utworem, który rezonuje z pokoleniem dławiącym się smutkiem, poszukującym poczucia sensu w świecie. Choć Ekkstacy sam przyznał w wywiadzie z 2025 roku, że ta piosenka go irytuje i nie lubi jej, ponieważ stała się zbyt duża, to właśnie jej surowa autentyczność i bezkompromisowe przedstawienie wewnętrznego chaosu trafiły do milionów słuchaczy. To, co dla artysty jest osobistym wyrazem bólu, dla wielu stało się hymnem zrozumienia i akceptacji własnych, trudnych emocji. Utwór ten, z jego powtarzalną strukturą i hipnotyzującym brzmieniem, nie tylko uchwyca bolesne doświadczenie samotności, ale również, poprzez swoje rozprzestrzenienie, paradoksalnie łączy ludzi w wspólnym poczuciu bycia zrozumianym. Ekkstacy pisze o negatywnych rzeczach, ponieważ nie potrafi dobrze wyrażać innych emocji, a smutek jest dla niego dominującym uczuciem. Właśnie ta brutalna szczerość, często ubrana w melancholijną, a zarazem chwytliwą melodię, jest jego „podpisem”.