Interpretacja Forgotten Tower - Drifter

Utwór "Forgotten Tower" autorstwa Drifter jawi się jako głęboko symboliczna ballada, eksplorująca tematy nadziei, przetrwania i wewnętrznej siły w obliczu egzystencjalnej niepewności. Mimo intensywnych poszukiwań w dostępnych źródłach, nie udało się odnaleźć konkretnych informacji, wywiadów ani ciekawostek dotyczących tego konkretnego utworu i jego twórcy o pseudonimie „Drifter”. Nazwa „Drifter” jest używana przez wiele zespołów i artystów w różnych gatunkach, od R&B po heavy metal, co utrudnia identyfikację. Dlatego interpretacja opiera się przede wszystkim na tekście samej piosenki, czerpiąc z bogactwa jej metafor.

Początkowe wersy malują obraz świata spowitego burzą i mrokiem nocy, gdzie jedynym ratunkiem jest "światło, które ratuje ich życie" [Tekst piosenki]. W tym kontekście, wieża jest przedstawiona jako „ostatnia nadzieja”, schronienie przed „zabójczymi klifami”. To bardzo pierwotny symbol – latarnia morska na wzburzonym morzu, symbolizująca przewodnictwo i ocalenie w chwilach największego zagrożenia. Ludzie, pogrążeni w ciemności, z „setką par oczu” spoglądających z nadzieją i „drżącymi rękami” pełnymi strachu, rozpaczliwie wypatrują tego światła. Moment, w którym „rozlega się krzyk, że ujrzeli światło”, a „dumne światło wieży jest w zasięgu wzroku”, to chwila ulgi i odzyskania wiary, oznaczająca powrót do bezpieczeństwa i przetrwanie. Wieża, "wysoko na klifach", jest obietnicą ocalenia.

Jednakże kluczową rolę w tytule i późniejszych wersach odgrywa słowo „Forgotten” (Zapomniana). „Zapomniana wieża wysoko na klifach, stojąca przez wieki” [Tekst piosenki] sugeruje, że to źródło nadziei mogło być kiedyś oczywiste, ale z czasem zostało zignorowane lub jego znaczenie przygasło. Może to odnosić się do uniwersalnych wartości, tradycji, czy też wewnętrznej siły, o której ludzie zapominają w codziennym zgiełku. To, co kiedyś było powszechnie uznawanym punktem odniesienia, teraz wymaga ponownego odkrycia lub przypomnienia.

Przełom w tekście następuje, gdy perspektywa przesuwa się z zewnętrznej wieży na wewnętrzny świat człowieka: „W każdym z nas płonie światło / Światło nadziei, światło zbawienia” [Tekst piosenki]. To wewnętrzne światło jest interpretowane jako kompas, który ma nas prowadzić przez „świat okrucieństwa”, dając siłę do przebaczania, płaczu i śmiechu – czyli do pełnego przeżywania ludzkiego doświadczenia, zarówno jego jasnych, jak i ciemnych stron. To światło jest synonimem odporności, człowieczeństwa i zdolności do samostanowienia. Jest to uniwersalna iskra w każdym, która pozwala stawić czoła trudnościom i odnaleźć sens.

Ostatnie dwa wersy piosenki wprowadzają jednak głębokie, filozoficzne pytanie, które całkowicie zmienia ton utworu: „Ale czy to światło życia / Czy światło śmierci?” [Tekst piosenki]. To przejmujące zapytanie kwestionuje naturę tej wewnętrznej mocy i nadziei. Czy to, co uważamy za nasze zbawienie, może jednocześnie prowadzić nas ku zagładzie? Może symbolizować autodestrukcyjne aspekty ludzkiej natury, ślepą wiarę prowadzącą do upadku, czy też niebezpieczeństwo zatracenia się w iluzorycznej nadziei. Może też odnosić się do faktu, że każda siła, nawet ta dająca życie, ma swoją drugą stronę – zdolność do niszczenia. Jest to potężne zakończenie, które zmusza słuchacza do refleksji nad własnym pojmowaniem nadziei i przeznaczenia, pozostawiając go z poczuciem dwuznaczności i pytaniem o prawdziwą naturę światła, które prowadzi nasze życie.