Interpretacja Forbidden Colours & Ryuichi Sakamoto - David Sylvian

"Forbidden Colours", utwór Davida Sylviana i Ryuichiego Sakamoto, to pieśń głęboko osadzona w kontekście filmu Merry Christmas, Mr. Lawrence (w Japonii znanego jako Furyo), dla którego stanowi główny motyw muzyczny. Wydana w 1983 roku, stała się drugą wspólną kolaboracją tych artystów, po "Bamboo Houses" z 1982 roku. Piosenka jest wokalną wersją instrumentalnego tematu z filmu, skomponowanego przez Sakamoto, do którego Sylvian napisał wzruszający tekst.

Tekst utworu otwiera obraz cierpienia: "The wounds on your hand never seem to heal" (Rany na twoich rękach nigdy nie wydają się goić). Może to odnosić się do fizycznych i psychicznych ran bohaterów wojennych, ale także do głębszych, duchowych blizn, które towarzyszą człowiekowi przez całe życie. Początkowe "I thought all I needed was to believe" (Myślałem, że to wszystko, czego potrzebowałem by uwierzyć) sygnalizuje kryzys wiary lub poszukiwanie sensu, który wykracza poza prostą akceptację dogmatów.

Refren "Here am I, a lifetime away from you? / The blood of Christ or the beat of my heart / My love wears forbidden colours / My life believes" (Oto jestem tutaj, całe życie z dala od ciebie? / Krew Chrystusa lub bicie mojego serca / Moja miłość nosi zabronione kolory / Moje życie wierzy) jest sercem interpretacji. Pytanie o dystans może dotyczyć zarówno osoby ukochanej, jak i boskości. Wybór między "krwią Chrystusa" a "biciem serca" symbolizuje dylemat między duchową ascezą, religijnym poświęceniem a ziemską miłością, pasją i osobistymi pragnieniami. Kluczowe jest tu sformułowanie "my love wears forbidden colours" (moja miłość nosi zabronione kolory). Tytuł piosenki, jak i filmu, nawiązuje do japońskiej powieści Yukio Mishimy z 1951 roku, Forbidden Colors (Kinjiki), która jest eufemizmem dla miłości homoseksualnej. Słowo "kinjiki" może oznaczać zarówno "zakazane kolory", jak i "erotyczną miłość", ale także kolory, których nie wolno było nosić osobom o różnej randze na japońskim dworze. W kontekście filmu, który subtelnie, lecz wyraźnie eksploruje temat zakazanego pociągu i emocjonalnych więzi między żołnierzami w japońskim obozie jenieckim podczas II wojny światowej – zwłaszcza między brytyjskim jeńcem Jackiem Celliersem (granym przez Davida Bowiego) a dowódcą obozu, kapitanem Yonoi (w tej roli Ryuichi Sakamoto) – "zakazane kolory" stają się metaforą miłości, która jest tabu, niezrozumiała lub nieakceptowana przez społeczeństwo czy konwencje wojenne. Jak sugeruje jedna z interpretacji, Sylvian odnosi się do kryzysu, w którym osoba pisząca tekst próbuje pogodzić swoją religijną pobożność z homoseksualnymi uczuciami, które w świetle religii są postrzegane jako niewłaściwe.

Zwrotka "Senseless years thunder by / Millions are willing to give their lives for you / Does nothing live on?" (Stracone lata przez grzmoty / Miliony są gotowi oddać za ciebie swoje życie / Czy to nic nie znaczy?) wnosi refleksję nad bezsensem wojny i poświęcenia. Kwestionuje trwałość ludzkich czynów i ofiar w obliczu upływającego czasu, co idealnie współgra z wojenną scenerią filmu.

David Sylvian przyznał w wywiadzie z 2012 roku, że utwór "Forbidden Colours" odegrał kluczową rolę w jego karierze solowej. Po rozpadzie zespołu Japan, kiedy nie był pewien, w jakim kierunku podążyć, Ryuichi Sakamoto poprosił go o napisanie tekstu do swojej kompozycji. Sylvian początkowo miał śpiewać melodię Sakamoto, ale uznał to za niemożliwe i niepożądane, tworząc kontr-melodię, która, jak sam powiedział, "wygodnie współgrała z oryginalną melodią, którą stworzył". Praca nad tym utworem otworzyła przed nim nowe drzwi, pomagając odzyskać swobodę twórczą: "Nagle strumień pisania zaczął się otwierać i zaczął pojawiać się nowy materiał". Sylvian docenił soniczne walory utworu Sakamoto, mówiąc: "Było to piękne. Mam na myśli, sonicznie było to niesamowite. Kochałem wszystkie próbki, których używał".

Wewnętrzny konflikt powraca w wersach "Learning to cope with feelings aroused in me / My hands in the soil, buried inside myself" (Uczenie radzenia sobie z uczuciami wezbrało we mnie / Moje ręce w glebie, pochowany wewnątrz siebie). To obraz introspekcji, próby zrozumienia i zaakceptowania własnych emocji, być może tych, które są uznawane za "zakazane". Metafora rąk w ziemi sugeruje próbę ugruntowania się, powrotu do korzeni lub konfrontacji z najgłębszymi częściami siebie.

Końcowe fragmenty, takie jak "I’ll go walking in circles / While doubting the very ground beneath me / Trying to show unquestioning faith in everything" (Będę chodzić w kółko / Mimo wątpliwości prawdziwej ziemi pode mną / Starać się pokazać bezwarunkową wiarę we wszystko), oddają stan zagubienia, ciągłego poszukiwania pewności i konfliktu między wrodzonym sceptycyzmem a pragnieniem bezgranicznej wiary. Powtarzające się frazy "My love wears forbidden colours / My life believes in you once again" podkreślają cykliczność walki i nadziei, sugerując, że pomimo wszelkich przeciwności i zakazów, miłość – w swojej najczystszej, być może nieakceptowanej formie – pozostaje siłą napędową, a życie wciąż potrafi odnaleźć w niej wiarę.

Forbidden Colours to zatem wielowymiarowa opowieść o cierpieniu, wierze, wątpliwościach, ale przede wszystkim o odwadze kochania wbrew wszelkim konwencjom i zakazom, co czyni ją ponadczasowym hymnem na cześć indywidualności i ludzkich uczuć, wzbogaconym o kontekst historyczny i osobiste zmagania twórców. Mimo że Sylvian nie pisał tej piosenki bezpośrednio o swoich osobistych doświadczeniach z filmem, treść tekstu rezonuje z wewnętrznym zamętem wywołanym przez tajemniczy pociąg, który Yonoi odczuwa do Celliersa, a także z duchowymi zmaganiami Sylviana między wiarą a wątpliwościami w tamtym okresie. Teledysk do utworu, wyreżyserowany przez Godley & Creme, zawierał sceny z filmu przeplatane występem Sylviana, co jeszcze bardziej osadziło piosenkę w kontekście opowieści filmowej. Co ciekawe, w teledysku nie ma scen z Davidem Bowiem, co mogło być kwestią kontraktową lub wynikać z jego niechęci do wokalnego motywu przewodniego. Utwór osiągnął znaczący sukces, docierając do 16. miejsca na brytyjskich listach przebojów, co stanowiło istotny impuls dla solowej kariery Sylviana.