Interpretacja Tyle wdzięku - Danuta Rinn

Piosenka "Tyle wdzięku" w wykonaniu niezapomnianej Danuty Rinn to prawdziwa perełka polskiej estrady, będąca nie tylko chwytliwym utworem, ale też esencją osobowości samej artystki. Tekst autorstwa Jerzego Bekkera i Andrzeja Kudelskiego, z muzyką Zygmunta Mariana Apostoła (niektóre źródła podają również Jerzego Bekklera jako kompozytora), powstał w 1975 roku i do dziś bawi i intryguje, będąc jednym z najbardziej rozpoznawalnych hitów Danuty Rinn, obok słynnego "Gdzie ci mężczyźni?". To utwór, który doskonale oddaje jej charyzmę, poczucie humoru i niesamowity dystans do siebie, cechy tak charakterystyczne dla tej wybitnej piosenkarki i aktorki.

Utwór rozpoczyna się od bezpośredniego, niemal wyzywającego pytania: „Kto ma tyle wdzięku co ja, wdzięku co ja, no, kto ma? Powiedz sam! Kto, kto taki uśmiech ci da, uśmiech ci da, jak dam ja?”. To nie jest jednak wyniosłe przechwalanie się, a raczej kokieteryjna zaczepka, pełna pewności siebie, ale też ciepła. Artystka, która śpiewała o piosence jako o "małym, trzy minutowym spektaklu", wplata w nią elementy teatralności, zapraszając słuchacza do dialogu. Kolejne zwrotki tylko to potwierdzają, gdy Rinn z rozbrajającą szczerością przyznaje: „Może inne są piękniejsze, może i są. Może inne są zgrabniejsze, no to i co? Może inne są sprytniejsze, na pewno są”. W tym fragmencie objawia się jej legendarny dystans do własnej osoby i autentyczność, którą tak cenili w niej przyjaciele i publiczność. Danuta Rinn znana była z tego, że potrafiła żartować ze swoich rozmiarów czy zamiłowania do jedzenia, co czyniło ją niezwykle bliską i wiarygodną w tym właśnie tekście. Mimo uznania dla zalet innych, jej ton pozostaje niewzruszony, wręcz przekonujący – bo przecież nic z tego nie ma znaczenia, gdy w grę wchodzi unikatowy wdzięk i uśmiech.

Piosenka jest swoistą grą, w której podmiot liryczny cierpliwie, lecz stanowczo przekonuje drugą osobę o swojej wyjątkowości. Powtarzające się frazy „Doprawdy, mówię ci, bez sensu walczysz z tym. Nie warto, byś wyzywał los” sugerują, że adresat próbuje się bronić przed tym urokiem, ale jest to walka z góry skazana na porażkę. To jak zalotna obietnica – jeśli tylko dasz się przekonać, odkryjesz coś naprawdę wartościowego.

Kluczowym, genialnym zabiegiem, który zmienia całą perspektywę utworu, jest nagła transformacja w przedostatniej zwrotce. Dotychczasowy monolog pewnej siebie kobiety w pewnym momencie odwraca się, a podmiot liryczny zwraca się do swojego rozmówcy: „Kto ma tyle wdzięku co ty, wdzięku co ty? Nikt a nikt! Powiesz sam. Kto potrafi szczęście dać mi, szczęście dać mi? No cóż - nikt!”. To zaskakujące wyznanie miłości i uznania, które nagle przesuwa punkt ciężkości z autocelebracji na wzajemne docenienie. Okazuje się, że to, co było postrzegane jako pewność siebie, było w istocie formą uwodzenia, prowadzącą do wzajemnego zachwytu. Wdzięk, którym tak mocno się afiszowała, nie jest jednostronny – jest on widziany i odwzajemniany przez ukochaną osobę. Co więcej, to właśnie ta osoba jest w stanie dać szczęście podmiotowi lirycznemu, a to już zupełnie inna gra.

"Tyle wdzięku" to utwór, który idealnie współgrał z wizerunkiem Danuty Rinn – kobiety o wielkim głosie, scenicznym temperamencie i niezwykłej zdolności do tworzenia więzi z publicznością. Danuta Błażejczyk, inna polska piosenkarka, podkreśla, że piosenki Rinn są "ponadczasowe" i wymagają od wykonawców "wyjątkowej muzykalności, wrażliwości oraz kultury muzycznej i estradowej", zwracając uwagę na konieczność zrozumienia "co autor miał na myśli". "Tyle wdzięku" jest tego doskonałym przykładem – to utwór, który na pozór lekki i beztroski, skrywa głębszą opowieść o relacjach międzyludzkich, o sile perswazji w miłości i o tym, jak pod wpływem drugiego człowieka zmienia się nasza perspektywa. Danuta Rinn nie tylko śpiewała ten tekst, ona nim żyła, nadając mu autentyczności i czyniąc go hymnem na cześć wzajemnego uroku i docenienia.