Interpretacja I Have a Special Plan for This World - Current 93

Utwór „I Have a Special Plan for This World” zespołu Current 93 to dwudziestodwuminutowa, poruszająca podróż w głąb nihilizmu, egzystencjalnej rozpaczy i radykalnego sceptycyzmu wobec samej natury istnienia. Tekst piosenki, napisany przez cenionego amerykańskiego autora horrorów filozoficznych, Thomasa Ligottiego, został mistrzowsko zinterpretowany przez Davida Tibeta, którego monotonny, niemal mechaniczny głos tworzy hipnotyzującą atmosferę. Warstwa muzyczna utworu, będąca powrotem Current 93 do ich eksperymentalnych, postindustrialnych korzeni, opiera się na dronach syntezatorowych i „znalezionych dźwiękach”, z minimalnym użyciem tradycyjnych instrumentów, co intensyfikuje uczucie izolacji i niepokoju. Do nagrania przyczynił się również Steven Stapleton z Nurse With Wound, wpływając na ostateczny, mroczny charakter dzieła.

Wstęp piosenki, z ironicznym opisem powierzchownej i „krzywej” kobiety, jest szczególnie intrygujący. Okazuje się, że te pozornie niepasujące do reszty utworu fragmenty pochodzą rzekomo z nagrań pozostawionych przez chorego psychicznie mężczyznę w pobliżu miejsca pracy Ligottiego. Ten zabieg dodaje autentyczności i dodatkowo rozmywa granice między rzeczywistością a iluzją, co jest kluczowym motywem w całej kompozycji.

Centralnym punktem utworu jest „specjalny plan” – koncepcja ewoluująca wraz z kolejnymi zwrotkami. Rozpoczyna się ona od wizji kompletnego opuszczenia: „Kiedy wszyscy, których kiedykolwiek kochałeś, wreszcie odejdą / Kiedy wszystko, czego kiedykolwiek pragnąłeś, wreszcie się skończy”. W tej absolutnej samotności i „wielkiej nowej ciemności” ma nastąpić realizacja tego planu. Narrator odrzuca jednak prosty plan negacji – usuwania ciała, zmysłów czy głodu – proponowany przez inną postać. Dla niego to za mało; jego wizja sięga głębiej, poza kości i proch kości, w ciemność „na długo przed nocą” i światło „które nic nie zawdzięcza światłu dnia”. To dążenie do całkowitego unicestwienia lub transcendencji, wykraczającej poza fizyczną rzeczywistość, jest sednem ligottiańskiego pesymizmu.

Piosenka zanurza się w tematach beznadziejności i niemożności ucieczki od tego świata, który „przenika nawet w twój sen”. Podkreślona zostaje idea, że wszelkie próby reformacji są „źle pomyślanymi projektami”, gdyż świat jest fundamentalnie wadliwy. Narrator widzi go jako zaledwie „jedno z wielu” światów, z których każdy jest „ohydnym ogrodem wyrosłym z jednego ziarna”. Prawdziwe odkrycia przychodzą od „wariata”, który ujawnia, że „nie ma ludzi. Nic podobnego” – ludzkie doświadczenie jest jedynie „sumą gęsto zwiniętych warstw iluzji”. Ta solipsystyczna i nihilistyczna perspektywa stanowi fundamentalne założenie „specjalnego planu”, który ma być planem dla „śmiechu i krzyków” świata, czyli dla wyzwolenia od pozorów cierpienia i radości.

Punktem kulminacyjnym jest scena z przedstawienia lalkowego, w której narrator pozostaje, by zobaczyć „moment całkowitej katastrofy / Kiedy kukiełki odwracają się, by spojrzeć w twarz mistrzowi kukiełek”. To potężna metafora kwestionująca sprawczość i rzeczywistość, sugerująca, że wszyscy jesteśmy marionetkami. Ostatecznie, „specjalny plan”, dla którego „nie ma słów”, ma poprowadzić ku „większej ciemności”. Jest to akt radykalnej akceptacji pustki i ciemności jako jedynej prawdziwej „wolności” w świecie, który sam w sobie jest „pomyłką”. Utwór stanowi głęboką medytację nad ciemnością życia i ludzkiego umysłu, odrzucającą wszelkie próby znalezienia sensu jako skazane na porażkę.