Interpretacja Hitler As Kalki - Current 93

Utwór „Hitler As Kalki” zespołu Current 93, pochodzący z wydanego w 1992 roku albumu Thunder Perfect Mind, stanowi gęstą i prowokacyjną medytację nad naturą zła, boskości oraz apokalipsy. David Tibet, lider zespołu, opisał ten album jako bardziej osobisty, poświęcony przyjaciołom i własnym uczuciom. Tytuł płyty, podobnie jak dwa utwory na niej, zaczerpnięto z gnostyckiego poematu „Grzmot, Doskonały Umysł”, co od razu wprowadza słuchacza w świat paradoksów i ezoterycznych poszukiwań.

Sercem utworu jest zestawienie Adolfa Hitlera z Kalki, dziesiątym i ostatnim wcieleniem hinduskiego boga Wisznu. Kalki jest prorokowanym niszczycielem zła, który ma się pojawić pod koniec obecnej ery, Kali Yugi, by przywrócić dharmę (prawość) i zapoczątkować nową, czystą erę. Przedstawiany jest zazwyczaj jako wojownik na białym koniu, dzierżący ognisty miecz. Znamienne jest, że w tytule utworu znajduje się skrót „SDM”, który odnosi się do Savitri Devi Mukherji, nazistowskiej aktywistki wierzącej, że Hitler był właśnie awatarem Wisznu, Kalki. David Tibet, w notach do albumu, jednoznacznie odrzuca tę ideę, nazywając Hitlera Antychrystem i wyrażając swój sprzeciw wobec niego i jego zwolenników. Co więcej, piosenka jest zadedykowana ojcu Tibeta, który walczył w II wojnie światowej i był jednym z pierwszych brytyjskich żołnierzy, którzy weszli do obozu koncentracyjnego w Belsen, doświadczając tam piekła na ziemi. Ta dedykacja i komentarze Tibeta podkreślają, że utwór jest potężnym oskarżeniem i przerażającym potępieniem Hitlera jako fałszywego boga.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wizji „ostatnich ziaren wieku”, sugerując upadek i bliskość końca. Odniesienia do biblijnych miejsc takich jak Betlejem czy Jerozolima kontrastują z wizją Boga upokorzonego na ośle i zapowiedzią nadejścia jeźdźca na białym koniu, z płonącym mieczem w płonącej dłoni. To echo apokaliptycznych obrazów z Księgi Objawienia, ale również nawiązanie do ikonografii Kalki. Cytat „Oto stałem się śmiercią, niszczycielem światów” jest potężnym echem Bhagawadgity, słów Kryszny do Ardżuny, które często przypisywane są Robertowi Oppenheimerowi, wyrażającemu grozę mocy atomowej. W kontekście Hitlera i Kalki, zdanie to staje się synonimem totalnej, niszczycielskiej siły, która może pochodzić zarówno od boskości, jak i od ludzkiego potwora.

Piosenka zadaje pytania o naturę rzeczywistości i duchowości, zastanawiając się, czy święte księgi są spisane krwią i ogniem, czy może wodą. Ta ambiwalencja odzwierciedla gnostyckie tematy obecne w twórczości Current 93, gdzie granice między sacrum i profanum, destrukcją i odnowieniem, są zatarte. Wiersz „Hitler przybywa jako Kalki / Kalki przybywa jako Hitler” jest centralnym, obsesyjnym motywem, podkreślającym przerażającą syntezę absolutnego zła z figury zbawiciela-niszczyciela. Jest to zaproszenie do rozważenia, jak w momentach ostatecznego upadku i chaosu, figura niszczyciela może zostać opacznie zinterpretowana jako wybawiciel, lub jak samozwańczy zbawiciele mogą stać się największymi niszczycielami.

W dalszej części tekst eksploruje deziluzję religijną, pytając: „Gdzie jest teraz twój bóg?” i wskazując na jego „różne formy”: od wiszącego na drzewie (Chrystus na krzyżu) po tego, który wiruje i wznosi się, i śmieje przez przestrzeń. To sugeruje rozdrobnioną, nieuchwytną i być może obojętną boskość w obliczu ludzkiego cierpienia. Pojawiają się także tybetańsko-buddyjskie terminy „Secret mother (gsang yum chen mo) / Secret father (gsang yab chen po)”, co może odnosić się do koncepcji Yab-Yum, symbolizującej pierwotną jedność mądrości i współczucia, a jednocześnie podkreśla ezoteryczną, synkretyczną naturę duchowych poszukiwań Davida Tibeta.

Refleksja nad człowieczeństwem osiąga punkt kulminacyjny w wierszach: „Jeśli widzimy człowieka w jego najbardziej krwawej / Jeśli widzimy człowieka w jego najbardziej nikczemnej formie / Czy wtedy powiemy / ‘To jest rzeczywistość; to jest jego natura’?”. Piosenka odrzuca prostą dualistyczną interpretację, wskazując, że ból i radość są tak wymieszane i zabłocone razem, że próba ich rozdzielenia zabija esencję i okalecza jej znaczenie. W końcowych strofach apokaliptyczna wizja łączy się z osobistym bólem, a nadzieja, symbolizowana przez świecę nadziei, drży i umiera. Koniec świata jest przedstawiony jako ogłuszający i przebijający serca, nie dając nadziei na wyzwolenie poprzez słuchanie. Całość jest przerażającą, a zarazem poetycką, podróżą w głąb ciemności ludzkiej duszy i jej spotkania z końcem czasów, bez łatwych odpowiedzi czy pocieszenia.