Interpretacja This Autistic Imperium Is Nihil Reich - Current 93

Utwór „This Autistic Imperium Is Nihil Reich” zespołu Current 93, pochodzący z apokaliptycznego albumu Black Ships Ate the Sky z 2006 roku, stanowi kwintesencję enigmatycznego i głęboko osobistego stylu Davida Tibeta. Już sam tytuł – „To autystyczne imperium to Nihil Reich” – jest niczym poetycka zagadka, łącząca obrazy wewnętrznego odosobnienia i samotrawienia („autystyczne imperium”) z pustką i zniszczeniem („Nihil Reich”, czyli „imperium niczego” lub „puste imperium”). Sugeruje to wizję świata pogrążonego w bezsensie, gdzie wszelka władza i struktura są ostatecznie pozbawione treści i realnego znaczenia. Album Black Ships Ate the Sky jest zresztą opisywany jako epicka opowieść osadzona w „świecie niemalże nie do pomyślenia dla słuchacza”, koncentrująca się na motywach apokalipsy i końca świata.

Tekst piosenki rozwija te motywy za pomocą strumienia świadomości, pełnego symbolicznych postaci i surrealistycznych scen. „Złoty Cezar”, dla którego czekają armie o „twarzy Bestii”, może symbolizować fałszywego przywódcę lub niszczycielską władzę, która w obliczu zbliżającej się zagłady ukazuje swoje prawdziwe, bestialskie oblicze. Postacie takie jak „Bloodface”, który „czeka przed kościołem”, „wykręca czas” i „sprzedaje słodycze ukochanym”, czy „Breathface”, z którym narrator rozmawiał przez telefon z Bogiem, zdają się być częścią zdeformowanego pejzażu duchowego. Są one jednocześnie groteskowe i niepokojące, sugerując rozkład moralny i duchowy, gdzie dobro i zło zacierają granice, a nawet boska komunikacja staje się absurdalna i fragmentaryczna. David Tibet często czerpie inspirację z gnostyckich tekstów i heretyckich myśli, a także z wizji sennych, co sprawia, że jego teksty są pełne wieloznacznych, złożonych obrazów.

W tym chaotycznym świecie pojawia się pragnienie spotkania z „Parasolkami Paniami” (Umbrella Ladies) – „Chcę zjeść lunch z Parasolkami Paniami / Chcę kochać się z Parasolkami Paniami / Które zamieszkują kradnący czas”. Te tajemnicze postaci, które „zamieszkują kradnący czas”, mogą reprezentować ulotne piękno, eskapizm lub dziwaczną formę pocieszenia w obliczu nadchodzącej destrukcji. Ich natura jest celowo niejasna, podobnie jak wiele metafor w twórczości Tibeta, który znany jest z tego, że jego narracje są często „nieprzeniknione” i wymykają się jednoznacznym interpretacjom. Ten brak klarowności ma odzwierciedlać zagmatwany i „zrujnowany świat” przedstawiony na albumie.

Lazarus, biblijna postać wskrzeszona przez Chrystusa, również pojawia się w piosence, ale jego zmartwychwstanie jest osadzone w prozaicznym kontekście: „powstaję na czas / Na herbatę i tosty i sąd”. To zestawienie sacrum i profanum, cudu zmartwychwstania z codziennością i perspektywą sądu, podkreśla poczucie zagubienia i absurdalności. Mimo apokaliptycznych wizji, życie toczy się dalej w dziwaczny sposób, a ostateczne rozliczenie jest zarówno nieuniknione, jak i niespodziewanie banalne. Motyw „sądu” silnie nawiązuje do eschatologicznych tematów, które są kluczowe dla całego albumu i twórczości Tibeta.

Fragmenty takie jak „Chrystus zrobił taniec / Który zamienił się w trans” czy „Bóg stworzył nicość z niczego” odzwierciedlają gnostyckie zainteresowania Tibeta i jego pragnienie ponownego przemyślenia i przetworzenia religijnych narracji. W tym świecie, gdzie „tysiąc kilofów jest przechowywanych w Babilonie”, destrukcja („Nihil Reich”) jest wszechobecna, a próby znalezienia sensu prowadzą do konfrontacji z pustką. Piosenka jest więc nie tyle opowieścią, co kalejdoskopem obrazów i emocji, które malują portret rozpadającego się świata i wewnętrznej walki o zrozumienie jego bezcelowości. To głęboko introspektywna podróż, która opiera się na ciągłym zadawaniu pytań, bez oczekiwania na łatwe odpowiedzi, co jest charakterystyczne dla David Tibeta jako artysty i myśliciela.