"2099 (feat. Troye Sivan)" Charli XCX to utwór, który zamyka album artystki zatytułowany po prostu „Charli” i stanowi futurystyczną kontynuację ich wcześniejszej, nostalgicznej współpracy przy piosence „1999”. Jest to swego rodzaju podróż w kosmos, jak sama Charli XCX określiła ten utwór, przeniesienie się w przyszłość, w inny rok, co nadaje mu poetycki wymiar na zakończenie płyty. W przeciwieństwie do bardziej mainstreamowego „1999”, „2099” to eksperymentalny i futurystyczny hymn, agresywny i nacechowany ciemną energią.

Tekst piosenki jest deklaracją niezależności, pewności siebie i niekwestionowanej dominacji. Już pierwsze wersy, "I pull up, roll up, fuck up / Fast like a Nascar, never touch us", ustanawiają dynamiczny i bezkompromisowy ton. Artystka, wspólnie z Troye Sivanem, maluje obraz osoby (lub duetu), która działa szybko i bezbłędnie, niedostępna dla krytyków czy konkurentów. Metafora "Pluto, Neptune" odwołuje się do odległych planet, podkreślając ich "way up, way better" status, niemal ponadludzki w kontekście popkultury. Mają "visions, levels, they don't get me", co wskazuje na ich unikalne podejście do sztuki i brak zrozumienia ze strony otoczenia. Zwracają się do słuchacza z prośbą o ciszę ("Quiet, no discussions, please hush") i ostrzeżeniem "Don't make decisions for me, you don't know nothin'", co wzmacnia motyw samowystarczalności i odrzucenia zewnętrznych wpływów.

W zwrotce Charli XCX i Troye Sivan kontynuują ten arogancki ton, który sama Charli XCX opisała jako "braggy" – chwalący się. Wyrażenia takie jak "Woo, kill it, I'm so deadly, deadly" i "Ooh, I'm zooming like a jet ski, zoom zoom" to czysta manifestacja ich siły i niezrównanego stylu. Wers "Little dose of napalm, blow it up, yeah" dodaje element destrukcji i bezkompromisowości, sugerując, że ich twórczość ma siłę wybuchową i zmienia zasady gry. Kwestie "No one on my level / I play nice 'cause I'm too clever / I won't show it, never, never, but it's crystal" ujawniają podwójną naturę – pozorną uprzejmość skrywającą głęboką świadomość własnej wyższości. Ignorują konkurencję, pytając "She might sell, but what's she selling? / Does she last long?", co podważa wartość płytkich sukcesów innych artystów i stawia pod znakiem zapytania ich trwałość w szybko zmieniającym się świecie muzyki. Widzą, że "they write about me" i "they all see me", ale jednocześnie "Too scared so they don't play me", co odzwierciedla frustrację z powodu niezrozumienia lub niechęci do przyjęcia ich awangardowego stylu przez bardziej konserwatywne media czy słuchaczy.

Most piosenki przynosi chwilę triumfu i ulgi. "Ooh, but I'm feeling so good / Better than I ever could" to oddech po walce, potwierdzenie osiągnięcia wewnętrznego spokoju i radości. Wzmianka o "Had bad people in my business, gone now / Cage, prison, now it's gone away" sugeruje uwolnienie się od toksycznych relacji lub ograniczeń, które wcześniej krępowały artystów. To odnalezienie wolności, zarówno twórczej, jak i osobistej. Odrzucenie "fame" ("Think I care about the fame? Na-na-na-na") podkreśla ich autentyczność i skupienie na sztuce, a nie na zewnętrznym uznaniu.

Produkcja utworu przez A. G. Cooka i Ö (Nömak) nadaje mu futurystyczne, synth-heavy brzmienie, często określane jako hyperpop, electronica czy industrial. Krytycy zauważyli, że brzmienie piosenki sprawia, że "można sobie wyobrazić „2099” jako artefakt odkryty w odległej przyszłości", a głos Troye Sivana dodaje "naturalnej, upiornej zwiewności". Sam teledysk do utworu, wyreżyserowany przez Bradley & Pablo, przedstawia Charli XCX i Troye Sivana pędzących na skuterach wodnych i wykonujących oszałamiające akrobacje. Charli XCX określiła go jako "najlepszy teledysk w historii". Pojawiły się nawet teorie fanów, że sceneria wodna może symbolizować wzrost poziomu mórz w 2099 roku.

Podsumowując, „2099” to nie tylko piosenka, ale i manifest artystycznej wizji Charli XCX i Troye Sivana. To odważne spojrzenie w przyszłość, pełne bezczelnej pewności siebie, innowacyjnego brzmienia i bezwzględnego odrzucenia kompromisów. To utwór, który utwierdza ich pozycję jako pionierów, którzy nie boją się wyznaczać własnych ścieżek w świecie popu.