Interpretacja Hallelujah - Black Veil Brides

Hallelujah Black Veil Brides to utwór, który stanowi prawdziwe wyzwanie dla współczesnej kultury, będąc jednocześnie osobistym manifestem zespołu. Andy Biersack, wokalista Black Veil Brides, otwarcie przyznał, że tekst piosenki jest silnie zakorzeniony w idei cancel culture oraz jego fascynacji obecnym stanem dyskursu, w którym często „priorytetyzujemy ideologiczną pewność ponad serce i duszę ludzkości”. Jest to pierwszy singiel z nadchodzącego siódmego albumu zespołu i zwiastuje ich „najcięższy i najbardziej jadowity” materiał do tej pory, jednocześnie będący „najbardziej szczerym i uczciwym” nagraniem, jakie stworzyli.

Utwór rozpoczyna się od prowokacyjnego „Hallelujah, my soul”, które natychmiast buduje napięcie, zważywszy na kontekst reszty tekstu. Pierwsza zwrotka uderza w hipokryzję i powierzchowność społeczeństwa, opisując je jako tych, którzy „worship the screen, the digital shrine” i „demanding purity while rotting inside”. Jest to bezpośrednia krytyka cyfrowego świata, gdzie łatwo jest osądzać i oczekiwać nieskazitelności, jednocześnie ukrywając własne wady. Biersack, wychowany w katolicyzmie, choć obecnie niepraktykujący, zauważa, że to religijne tło w naturalny sposób wpływa na jego twórczość, tworząc ramy dla „niekwestionowanego autorytetu”. Słowa „The saints are all sinners with halos for show” doskonale oddają tę powierzchowność, gdzie „grzechy są zapomniane w momencie, gdy odpuścisz”. Wokalista wyraża osobiste cierpienie i frustrację, mówiąc „I pray for my failure, I beg for my blood”, ale „heaven stays silent, the gates remain shut”, co sugeruje poczucie osamotnienia i braku wsparcia ze strony zewnętrznych sił czy instytucji.

Refren „Hallelujah, my soul / Been crucified for letting go” jest sarkastycznym wyrazem podziękowania za wewnętrzną wolność, która jednak kosztuje cierpienie i odrzucenie. Przesłanie „Some day you'll praise what you hate / And suffer exemplary” to ostrzeżenie dla tych, którzy obecnie krytykują i osądzają – nadejdzie czas, gdy ich postawa się odwróci, a oni sami doświadczą konsekwencji swojej nienawiści. To przewidywanie, że autentyczność w końcu zwycięży, a fałszywe idole upadną.

Druga zwrotka kontynuuje ten temat, piętnując tych, którzy „mark the forgotten, they spit on the weak” i pozwalają „brave new saviors tell you just how to think”. To odniesienie do konformizmu i ulegania modom oraz narracjom narzuconym przez media i opiniotwórców. Podkreśla, że mimo pozorów, „saints always sin”, co utwierdza w przekonaniu o wszechobecnej hipokryzji.

Najbardziej osobisty i zarazem buntowniczy jest fragment bridge'u: „I was the outcast, the ghost of my muse / The artist who's buried beneath the accused / Now I'm a fire they'll never contain”. Te wersy mówią o transformacji artysty – od bycia odrzuconym i niezrozumianym, po potężną siłę, której nie da się stłamsić. Jest to deklaracja niezależności i odwagi bycia sobą, nawet jeśli wiąże się to z byciem „oskarżonym” przez resztę społeczeństwa. Biersack odniósł się do tego, mówiąc, że przesłanie zespołu od samego początku, od pierwszej płyty w 2010 roku, było „szczerym wezwaniem do broni dla wszystkich tych, którzy czują się inni”. Nowy album jest „naturalną ewolucją tej samej idei”, podkreślając znaczenie bycia wiernym sobie ponad strach przed „masową histerią”.

Użycie chóru gospel One Voice Ensemble, który wspiera wokal w utworze, dodaje ironicznego, a zarazem epickiego wymiaru do piosenki. To kontrast między tradycyjnym, religijnym „Hallelujah” a jego nowym, punkowym, niemal bluźnierczym zastosowaniem, które podkreśla walkę o indywidualność i odrzucenie dogmatów. Samo brzmienie utworu jest mocne, ostre i pełne pasji, co fani przyjęli z entuzjazmem, nazywając go jednym z najlepszych w dorobku zespołu. Gitary są „grube i karzące”, perkusja „grzmi”, a wokal Andy'ego Biersacka „przecina chaos z mieszanką klarowności i przekonania”.

Hallelujah Black Veil Brides to więc nie tylko utwór muzyczny, ale manifest przeciwko fałszowi, konformizmowi i opresyjnym systemom, zarówno cyfrowym, jak i ideologicznym. To hymn dla tych, którzy zostali „ukrzyżowani za odpuszczenie”, ale jednocześnie znaleźli w sobie siłę, by stać się „ogniem, którego nigdy nie powstrzymają”. Jest to wezwanie do autentyczności i przyjęcia własnej „skruszonej” duszy, wierząc, że pewnego dnia nawet ci, którzy nienawidzili, będą zmuszeni to chwalić.