Interpretacja Almost unreal - Roxette

Utwór „Almost Unreal” szwedzkiego duetu Roxette, wydany w maju 1993 roku, to pop-rockowa ballada, która, pomimo swojego przebojowego charakteru, ma za sobą dość zawiłą historię powstania i mieszane uczucia samych artystów. Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki maluje obraz głębokiego zauroczenia i ucieczki od codzienności w ramiona ukochanej osoby. Podmiot liryczny zaprasza swoją drugą połówkę, aby porzuciła zgiełk miasta i chłód świata zewnętrznego, znajdując ukojenie i schronienie we wspólnym cieple. Frazy takie jak „Babe, come in from the cold and put that coat to rest, step inside, take a deep breath and do what you do best” oraz „kick off them shoes and leave those city streets” to wyraźne wezwanie do intymności i poczucia bezpieczeństwa, sugerujące, że świat zewnętrzny jest pełen trudów i wyzwań.

Centralnym punktem tekstu jest refren, w którym podmiot liryczny wyraża niemal nadprzyrodzony wpływ ukochanej osoby: „I love when you do that hocus pocus to me, the way that you touch you've got the power to heal, you give me that look it's almost unreal”. Słowa te podkreślają magnetyzm i uzdrawiającą moc miłości, która wydaje się wręcz magiczna („hocus pocus”), nierealna w swoim pięknie i intensywności. Dotyk partnera ma moc uzdrawiania, a jego spojrzenie wprowadza w stan, który jest „prawie nierealny”. To uczucie przekracza granice zwykłego zakochania, stając się czymś transcendentnym, wymykającym się racjonalnemu wyjaśnieniu.

W kolejnych zwrotkach pojawia się motyw nieuniknionych trudności życia („we can't stop the rain”), co wzmacnia potrzebę schronienia i bliskości. Poszukiwanie „miejsca przy ogniu” symbolizuje ciepło, bezpieczeństwo i wspólne przezwyciężanie przeciwności. Podkreślone jest również silne poczucie przeznaczenia – „I do believe love came our way and fate did arrange for us to meet” oraz wzruszające wyznanie: „sometimes I feel, strange as it seems you've been in my dreams all my life”. Sugeruje to, że spotkanie z tą osobą było czymś więcej niż przypadkiem; było pisane w gwiazdach, wyczekiwane i idealnie pasujące do długotrwałych pragnień.

Końcowe wersy, „It's a crazy world out there, let's hope our prayers are in good hands tonight”, dodają do osobistej opowieści o miłości szerszy kontekst globalnego niepokoju. Pomimo schronienia w miłości, podmiot liryczny jest świadomy szaleństwa otaczającego świata i wyraża nadzieję na jego lepszy los, niejako włączając ich prywatne szczęście w większą, uniwersalną modlitwę.

Ciekawostką jest geneza utworu, która nadaje tekstowi dodatkowy wymiar. Piosenka, napisana przez Pera Gessle, wokalistę Roxette, pierwotnie miała być motywem przewodnim do filmu Disneya „Hocus Pocus” (pol. „Hokus Pokus”) z Bette Midler w roli głównej. To właśnie ten kontekst wyjaśnia powtarzające się w tekście sformułowanie „hocus pocus”. Ostatecznie jednak Disney zrezygnował z Roxette na rzecz grupy En Vogue, a potem postawił na utwór śpiewany przez Sarah Jessicę Parker. Gessle nie zmarnował utworu; po lekkiej modyfikacji tekstu, usuwając większość bezpośrednich odniesień do filmu, piosenka trafiła na ścieżkę dźwiękową innej produkcji – filmu „Super Mario Bros.” z 1993 roku.

Co ciekawe, sami członkowie Roxette mieli dość sceptyczny stosunek do „Almost Unreal”. Marie Fredriksson w notatkach do kompilacji „Don't Bore Us, Get to the Chorus!” z 1995 roku określiła utwór jako „nie jeden z naszych najbardziej natchnionych momentów”. Per Gessle zaś dodał, że „w pewnym sensie nadal lubię tę piosenkę… ale gdybyście chcieli stworzyć parodię Roxette, prawdopodobnie brzmiałaby właśnie tak”. Pomimo tej autoironii, utwór osiągnął umiarkowany sukces komercyjny, wchodząc do pierwszej dwudziestki list przebojów w wielu krajach europejskich, w tym w Skandynawii, Irlandii i Wielkiej Brytanii, choć w Stanach Zjednoczonych radził sobie gorzej. Warto również wspomnieć, że Marie Fredriksson nagrywała wokale do tej piosenki w marcu 1993 roku, będąc w dziewiątym miesiącu ciąży, co dodaje osobistego wymiaru jej wykonaniu. Obecność „Almost Unreal” jako bonusowego utworu na japońskiej edycji albumu „Crash! Boom! Bang!” (gdzie błędnie nazwano go „It’s Almost Unreal”) także świadczy o jego specyficznym statusie w dyskografii zespołu. Piosenka, choć może nie była opus magnum Roxette w oczach samych twórców, pozostaje intrygującym przykładem ich zdolności do tworzenia chwytliwych melodii z głębokim, choć pierwotnie adaptowanym, tekstem, który wciąż rezonuje z uczuciem nadzwyczajnej miłości.