Interpretacja Party of the first part - Bauhaus

Utwór "Party of the first part" zespołu Bauhaus, pochodzący z albumu The Sky's Gone Out z 1982 roku, stanowi fascynujące studium faustowskiego paktu w kontekście bezwzględnego przemysłu muzycznego. Co ciekawe, cały dialog, który tworzy tekst piosenki, jest w rzeczywistości samplowany bezpośrednio z kanadyjskiego animowanego programu telewizyjnego z 1978 roku zatytułowanego „The Devil and Daniel Mouse”. Ten niezwykły wybór źródła nadaje piosence dodatkową warstwę intrygi i dowodzi zamiłowania Bauhaus do artystycznych eksperymentów i niekonwencjonalnych narracji.

Piosenka przedstawia dramatyczną rozmowę pomiędzy młodą, aspirującą piosenkarką a demonicznym producentem muzycznym, E.L. Guberem z "Devil May-Care Music Production" – którego imię w oryginalnym materiale animacji brzmiało „Beelzebub Scratch”. To od razu sygnalizuje jego złowieszczą naturę. Producent, reprezentujący bezduszny system, wabi naiwną artystkę obietnicami sławy, fortuny, fanów, złotych płyt, koncertów i światowych tras. Jest to klasyczny obraz pokusy, gdzie kusiciel oferuje wszystko, czego pragnie dusza, w zamian za ostateczną cenę. Młoda kobieta, zdesperowana, by zostać gwiazdą, z łatwością ulega, nie wczytując się w szczegóły kontraktu. Jej deklaracja „Oh, I give up. I can trust you... Ok, I'll sign” jest tragicznie ironiczna i odzwierciedla gorączkę i brak rozwagi, z jakimi wielu artystów wchodzi w układy z branżą, nie do końca rozumiejąc ich konsekwencje.

Moment, w którym Guber nalega na użycie krwi zamiast atramentu do podpisania kontraktu, to punkt zwrotny, który ostatecznie ujawnia prawdziwą naturę transakcji: „We always use...blood, it's more permanent”. Niewinność piosenkarki, która waha się i pyta, czy nie mogą poczekać na „Dana” (prawdopodobnie ojca lub kogoś, kto mógłby ją uchronić), jest brutalnie zderzona z bezlitosną perswazją Gubera. Groźba odejścia na rok – „Oh, sure...I'll be back next year. Come along, Wease” – zmusza ją do ostatecznej kapitulacji.

Druga część utworu przenosi nas w przyszłość, w moment rzekomego triumfu piosenkarki. Odpowiada ona na pytania o nagły sukces, mówiąc: „Well, I feel like being a big star is really great you know. It's like, fabulous. Lonely, too, sometimes”. Ta krótka fraza, „Lonely, too, sometimes”, to subtelne pęknięcie w fasadzie sukcesu, sugerujące, że sława nie przyniosła jej prawdziwego spełnienia, a być może nawet zwiastuje nadchodzącą pustkę. Zdumiewające jest to, że nawet na szczycie, kiedy słyszy „You're at the top now, sweetie”, jej odpowiedź brzmi: „Yeah, but where do I go from here?”. To pytanie, wypełnione egzystencjalnym niepokojem, sygnalizuje uświadomienie sobie, że osiągnięcie celu nie przyniosło spokoju, a może wręcz przeciwnie – otworzyło drzwi do nowej, straszliwej rzeczywistości.

W tym momencie Guber ujawnia całą potworność umowy. Zgodnie z „kontraktem”, dokładnie o północy, w chwili jej największego triumfu, „the party of the first part, that's you, agrees to render up her soul Now and forever more To the party of the second part, that's me”. Wyrażenia „party of the first part” i „party of the second part” to legalistyczny żargon, który w tym kontekście nabiera groteskowo złowieszczego znaczenia, czyniąc z prawniczej formalności instrument potępienia. Zakończenie utworu, z pytaniem „Shall we go?”, pozostawia słuchacza z poczuciem nieuchronnego losu i przypomina o wiecznej cenie krótkotrwałej chwały.

"Party of the first part" doskonale oddaje mroczną, teatralną estetykę Bauhaus, zespołu znanego z eksplorowania ciemniejszych stron ludzkiej psychiki i kultury. Chociaż Bauhaus często był szufladkowany jako prekursor gothic rocka, na albumie Mask (wydanym rok wcześniej niż The Sky's Gone Out) rozszerzali już swoje brzmienie, włączając klawisze, gitary akustyczne i rytmy funku. Wykorzystanie sampli z kreskówki do stworzenia tak ponurej narracji jest typowe dla ich awangardowego podejścia. Piosenka jest potężną przestrogą przed mirażem łatwej sławy i ucieleśnieniem cynizmu, z jakim przemysł rozrywkowy traktuje artystów, wykorzystując ich marzenia i ostatecznie pochłaniając ich duszę.