Dermot Kennedy w piosence „The Killer Was A Coward” snuje nastrojową i wielowymiarową narrację, która od dosłownej opowieści o zemście przechodzi w głęboko osobiste wyznanie o miłości i przezwyciężaniu smutku. Sam artysta potwierdził, że utwór jest fikcyjną historią, którą stworzył na potrzeby muzyki. Mimo to, fani i krytycy nadali mu wiele warstw interpretacyjnych, odwołując się do uniwersalnych ludzkich doświadczeń.

Początkowe wersy wprowadzają słuchacza w mroczny, niemal baśniowy świat, gdzie „zabójca był tchórzem” i „dokonywał mrocznych czynów w mrocznych wieżach” („See the killer was a coward / Dark deeds in dark towers”). Ten tchórzliwy złoczyńca ucieka przed wymiarem sprawiedliwości. Władze wyruszają na pościg, pozostawiając miasto w rękach „jednego człowieka” („And they left one man to hold it down”). Ku zaskoczeniu, po ich powrocie, to właśnie ten pozostawiony człowiek zasiada na tronie, stając się „pieprzonym klonem zabójcy” („Looks like the killer's fucking clone”). Ten nowy „król” ma swoje własne pomysły, ale też jedną rzecz, za którą by zabił, by ją poznać („But there's one thing he'd kill to know”), co sugeruje, że władza, nawet uzurpatorów, często wiąże się z głębokimi, nierozwiązanymi pragnieniami lub brakami. Cała ta sekwencja może być interpretowana jako walka z zewnętrznym złem lub, bardziej metaforycznie, z wewnętrznymi demonami.

W narrację wkracza „bohater z tłumu”, którego serce bije głośno z determinacji, ponieważ „zabójca zabrał jego przyjaciela” („Says the killer took his friend”) i postanawia położyć temu kres („And decides that this is where it ends”). To osobista strata jest motorem jego działania. Bohater, jak duch, prześlizguje się obok straży, a jego serce „niesie ładunek” („And his heart is carrying a charge”) – to ładunek emocji, zemsty i żądzy sprawiedliwości. Kulminacją jest zabójstwo króla: „Wbija mu nóż w podstępne serce / Krzyk rozdarł morze i niebo” („He stabs him in his cunning heart / The scream tore sea and sky apart”). Jednak gorzka konkluzja „Więc chcecie strachów? Wciąż mamy ich kilka / Przynajmniej zabójca tańczy z diabłem” („So you want fears? We still got several / At least the killer's dancing with the devil”) zdaje się sugerować, że prawdziwe źródło zła (pierwszy, tchórzliwy zabójca) być może uniknęło ostatecznej kary, a strach nigdy całkowicie nie znika. Ten fragment poddaje w wątpliwość definitywne zwycięstwo bohatera w aspekcie walki ze złem w ogóle, podkreślając jego cykliczny charakter.

Wielu słuchaczy zwraca uwagę na nagłą zmianę tonu, która następuje w drugiej części piosenki, przechodząc od epickiej opowieści o walce do intymnej pieśni miłosnej. Wersy takie jak „The hero did it for days / When you don't know if the moon'll even come / And then it lays down / And I'm telling you, man, it's sweet when it does” opisują trudną walkę, która w końcu przynosi ulgę i spokój. Ten fragment, w połączeniu z następującymi po nim osobistymi refleksjami, przesuwa interpretację z areny bitwy na pole wewnętrznych przeżyć. Dermot Kennedy jest znany ze swojej emocjonalnej wrażliwości i umiejętności tworzenia tekstów, które rezonują z uniwersalnymi tematami.

Werset „And when I think of you I think of spirit definded / I think of all the love we shared in a very dark time” jawnie adresuje słowa do bliskiej osoby, sugerując, że walka bohatera symbolizuje osobistą batalię o zachowanie miłości i nadziei w obliczu przeciwności. To zmaganie „bohatera” jest przedstawione jako czyn dokonany „dla lata / dla długich dni ze słońcem we włosach / dla ognisk i rodziny / dla frazy «nigdy mnie nie opuszczaj»” („The hero did it for the summer / For long days with that sun in your hair / For fires and family / For the phrase "don't ever leave me"”). Te obrazy podkreślają, że stawka w tej walce to najprostsze, najbardziej ludzkie radości i więzi, które zło próbuje zniszczyć.

Refren „Sorrow won't be finding me no more / When you're coming home now” jest potężną deklaracją nadziei i triumfu nad smutkiem. „Powrót do domu” może być tu interpretowany zarówno dosłownie, jako powrót ukochanej osoby, jak i metaforycznie – jako powrót do spokoju ducha, do stanu, w którym ból i rozpacz przestają dominować. Piosenka, choć oparta na fikcyjnym konflikcie, zyskuje głębię dzięki tej osobistej optyce, sugerując, że największym zwycięstwem jest odnalezienie ukojenia i miłości pośród życiowych burz. Niektórzy fani interpretują "zabójcę" jako metaforę depresji lub uzależnienia, a "bohatera" jako wewnętrzną siłę do zmiany lub wsparcie bliskiej osoby w walce z tymi "tchórzliwymi chorobami", które porywają przyjaciół i zakłócają spokój. Nawiązania do filmów takich jak „Gladiator” również pojawiają się w interpretacjach fanów, podkreślając heroiczny, lecz tragiczny aspekt walki.

„The Killer Was A Coward” w ostatecznym rozrachunku jest hymnem o odwadze i odporności ludzkiego ducha, który mimo ciemności i tchórzostwa, potrafi odnaleźć sens i ukojenie w miłości i wsparciu bliskich. To opowieść o nadziei, która przebija się przez mrok, przypominając, że po najciemniejszych dniach, nadejście światła jest zawsze najsłodsze.