Interpretacja Piosenka Królewny - Barbara Krafftówna

Piosenka „Piosenka Królewny”, w mistrzowskim wykonaniu niezapomnianej Barbary Krafftówny, to uroczy, choć zaskakująco głęboki portret młodzieńczego zauroczenia, ubranego w ramy bajkowej prostoty. Utwór, którego tekst napisał wybitny polski poeta dziecięcy Jan Brzechwa, a muzykę skomponował Mieczysław Janicz (znany również jako Sławomir Jaworski), został wydany w 1964 roku na płycie „Kot w butach: Bajka muzyczna”. Ten kontekst – muzycznej bajki – jest kluczowy dla zrozumienia jej beztroskiego, niemal naiwnego charakteru.

Tekst piosenki, choć krótki i powtarzalny, jest esencją nagłego, niekontrolowanego uczucia. Królewna śpiewa o „osobie mi nieznanej”, w której „niespodzianie jestem zakochana”. To podkreślenie zaskoczenia, nieznajomości obiektu uczuć, a jednocześnie absolutnej pewności co do ich istnienia, oddaje uniwersalne doświadczenie pierwszej miłości, często irracjonalnej i pojawiającej się bez wyraźnego powodu. Ów tajemniczy „pan Baraban” staje się symbolem idealizowanego obiektu westchnień, figury na tyle enigmatycznej, by mogła pomieścić wszelkie fantazje zakochanego serca. Imię „Baraban” samo w sobie brzmi zabawnie i nieco absurdalnie, co nadaje piosence lekkości i humorystycznego tonu, charakterystycznego dla twórczości Brzechwy.

Powtarzające się frazy, takie jak „W serduszku mym od rana odczuwam kołatanie, jestem zakochana w panu Barabanie”, doskonale ilustrują obsesyjny wręcz charakter zauroczenia, które dominuje nad codziennością i fizycznie manifestuje się w postaci przyspieszonego bicia serca. Ta prostota i bezpośredniość wyrazu, pozbawiona zbędnych ozdobników, pozwala słuchaczowi natychmiast utożsamić się z emocjami bohaterki, niezależnie od wieku.

Barbara Krafftówna, aktorka o niezwykłej wszechstronności, znana zarówno z ról dramatycznych, jak i komediowych, w tym z kultowego „Kabaretu Starszych Panów”, nadała tej piosence niepowtarzalny urok. Jej interpretacja Królewny z pewnością była naznaczona charakterystycznym dla niej połączeniem subtelności, błyskotliwości i nieco dziecięcej wrażliwości. Krafftówna potrafiła zagrać każdą postać z autentycznością, wydobywając z niej zarówno komizm, jak i liryzm. W wywiadach podkreślała, że marzenie o teatrze było w niej od zawsze, a już jako dziecko inscenizowała bajki, budując trony z dywanów i przebierając się w suknie matki. Ta autobiograficzna nuta doskonale rezonuje z rolą Królewny, która z pewnością jest ucieleśnieniem dziecięcych fantazji o miłości i bajkowych bohaterach.

Chociaż „Piosenka Królewny” nie jest typowym utworem z „Kabaretu Starszych Panów” (gdzie Krafftówna wykonywała hity takie jak „W czasie deszczu dzieci się nudzą” czy „Przeklnę cię”), to jej wykonanie doskonale wpisuje się w jej dorobek artystyczny. Krafftówna, obdarzona niezwykłą zdolnością do transformacji i kreowania wyrazistych postaci, z pewnością uczyniła Królewnę postacią żywą i niezwykle sympatyczną, pełną wdzięku w swojej naiwnej deklaracji. Jej głos, ekspresja i sceniczna charyzma sprawiły, że ta prosta piosenka o miłości do „pana Barabana” stała się małym arcydziełem, zapadającym w pamięć i budzącym uśmiech na twarzy słuchaczy. To właśnie dzięki jej talentowi, postać Królewny, zakochanej w nieznajomym o zabawnym imieniu, pozostaje w pamięci jako symbol niewinnego, ale intensywnego uczucia, które potrafi całkowicie zawładnąć młodym sercem.