Piosenka „Co ja zrobiłem że się ożeniłem” zespołu Baciary to kwintesencja góralskiego humoru, autoironii i ludycznego spojrzenia na życiowe zakręty, a w szczególności na instytucję małżeństwa. Utwór ten, z charakterystycznym dla zespołu żywiołowym brzmieniem, stał się jednym z ich najbardziej rozpoznawalnych hitów, regularnie porywającym publiczność na koncertach i biesiadach.

Centralnym motywem tekstu jest gorzka refleksja protagonisty nad podjętą decyzją o ślubie, wyrażona już w pierwszym wersie: „Co ja zrobiłem, że się ożeniłem, chybam pijany był”. To wyznanie od razu nadaje ton całej opowieści – komediowy, nieco tragikomiczny, ale przede wszystkim szczery w swoim ludowym, prostym przekazie. Wina za niefortunny wybór partnerki (zamiana Marysi na Krysię) zrzucona jest na stan upojenia alkoholowego, co stanowi klasyczny motyw w tego typu narracjach, pozwalający na usprawiedliwienie bohatera i wzbudzenie sympatii słuchaczy. Pytanie „jak ja teraz będę żył?” nie jest jednak wyrazem głębokiej rozpaczy, lecz bardziej brawurowej bezradności, typowej dla gawędziarza, który z dystansem opowiada o własnych perypetiach.

Refren „heja hej kawalerowie, heja heja hej” działa jak wezwanie do braci w niedoli, lub raczej braci w wolności, przypominając o beztrosce stanu kawalerskiego. Jest to moment, w którym męska publiczność może solidaryzować się z wokalistą, widząc w jego losie echo własnych obaw czy doświadczeń. Ten chóralny okrzyk podkreśla również biesiadny charakter utworu, zachęcając do wspólnego śpiewu i zabawy.

Dalsza część utworu rozwija komiczną intrygę. Protagonista przedstawia się jako ofiara, zmuszony do życia jednocześnie z żoną i narzeczoną, co wywołuje agresywną reakcję kobiet: „jak mnie zobaczą to zaraz płaczą i chcą mnie w mordę bić”. Ten hiperboliczny obraz przemocy ze strony wzburzonych partnerek dodatkowo wzmacnia humorystyczny wydźwięk piosenki. Bohater, choć fizycznie zagrożony, zdaje się to opowiadać z przymrużeniem oka, co jest typowe dla folkloru, w którym konflikty międzypłciowe często przedstawiane są w sposób satyryczny.

Najbardziej barwny fragment piosenki opisuje drogę do ołtarza, gdzie protagonistę, nadal w stanie upojenia, „moja baba jędza wziena mnie do księdza, takiego pijanego”. Określenie „baba jędza” jest tu pieszczotliwie prześmiewcze, a scena, w której ksiądz i przyszła żona „coś ugodali, cosi napisali, jo nie wiedzioł nic z tego”, doskonale oddaje poczucie bezwolności i braku kontroli nad własnym losem, jakie często towarzyszy bohaterom ludowych opowieści. Kulminacja następuje, gdy „na drugą niedziele, ksiądz głosi w kościele, a jo spodek z ambony”, co jest obrazem desperackiej, choć bezskutecznej próby ucieczki przed nadchodzącym przeznaczeniem. Finał, „na trzecią niedziele jest moje wesele, już zek stracony”, to ostateczne pogodzenie się z losem, ale znowu nie bez nuty humoru i rezygnacji, która jest jednocześnie wyzwoleniem. Określenie „już zek stracony” zamyka klamrą całą opowieść, podkreślając nieuchronność małżeństwa.

Piosenka Baciary to doskonały przykład wykorzystania gwary góralskiej, co dodaje jej autentyczności i lokalnego kolorytu. Zespół Baciary, znany z czerpania z tradycji podhalańskiej muzyki i łączenia jej z nowoczesnymi rytmami, stworzył utwór, który idealnie wpisuje się w klimat wesel i imprez tanecznych. Choć tekst dotyka tematu męskiego „uwięzienia” w małżeństwie, robi to w sposób na tyle lekki i autoironiczny, że staje się powszechnie lubiany, zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Popularność utworu potwierdzają liczne wykonania na żywo, covery oraz remixy dostępne na platformach internetowych, świadczące o jego ponadczasowym charakterze i zdolności do angażowania szerokiej publiczności. To swoisty hymn kawalerów, ale też piosenka, która pozwala z humorem spojrzeć na małżeńskie realia.