Interpretacja Ostatnie lato - Artur Drzewiecki

Utwór "Ostatnie lato", choć wspaniale wykonany przez Artura Drzewieckiego, swoje liryczne i muzyczne korzenie zawdzięcza Andrzejowi Brzeskiemu. To właśnie jego wrażliwość tchnęła życie w opowieść o dwojgu ludzi u schyłku życia, którzy decydują się na podróż, która odmienia ich świat. Piosenka jest głęboko wzruszającą medytacją nad niespełnionymi pragnieniami, odnalezioną radością i ulotnością szczęścia.

Tekst rozpoczyna się od codziennej, niemal prozaicznej sceny: propozycji wyjazdu rzuconej przez mężczyznę i początkowej nieufności kobiety. Jej słowa: "coś ty stary / Już tyle wiosen razem sobie tak drepczemy / A jeszcze nigdy żeśmy nigdzie nie jechali" doskonale oddają lata spędzone w rutynie, wypełnionej codziennymi obowiązkami i być może brakiem śmiałości, by zrealizować wspólne marzenia. To echo życia wielu par, które poświęcają młodość na wychowywanie dzieci – symbolizowane przez frazę "A wszyscy z gniazda już na swoje odlecieli". Ten moment staje się punktem zwrotnym. Decyzja o wyruszeniu w nieznane, finansowana oszczędnościami "co zbierali całe życie", jest aktem odwagi, a zarazem pragnienia nadrobienia straconego czasu.

Refren "To było pierwsze i ostatnie takie lato" to serce utworu. Jest to stwierdzenie pełne nadziei, ale i ukrytego smutku. To lato staje się symbolem odnowy, rozkwitu uczuć, które przez lata mogły przygasnąć pod ciężarem codzienności. Metafora "jak by się dzwony rozdzwoniły przy niedzieli" podkreśla doniosłość i niezwykłość tego wydarzenia, jego niemal sakralny charakter. Zmysłowe obrazy "Morza szumiały i pachniały słodko kwiaty" malują idylliczny pejzaż, kontrastujący z szarością poprzednich lat. To lato ma moc uzdrowicielską, "wygładziło stare zmarszczki, stare troski", przywracając parze młodość ducha i lekkość bytu. Jest to "Lato miłości" – delikatne, rozleniwione, wolne od trosk.

Kolejne zwrotki opisują ich podróż przez "roztańczone miasta gwarne", na "złote plaże od gorąca rozpalone". Obserwacje partnerów – jej zachwyt palmami, jego radość z słoności morza – ukazują prostotę i szczerość ich szczęścia. Ich oczy, "znowu młode i błyszczące", widzą świat z nową, dziecięcą fascynacją. Rzym czy Izmir otwierają się przed nimi, a słońce "Prosto do morza zachodzące biegło" niczym w filmie, co symbolizuje spełnienie romantycznych wyobrażeń, być może czerpanych z telewizyjnych ekranów. To już nie czas na marzenia, bo wszystkie się spełniają. Scena, w której on "gładził pieszczotliwie ją po twarzy / A drugą ręką mocno ściskał ją za rękę", jest niezwykle intymna i wzruszająca, świadcząc o odnowionej bliskości i czułości.

Ostatnia zwrotka przynosi świadomość, że ten cudowny czas ma swój kres. "Mewy budziły okrzykami ich o świcie" – każdy dzień jest darem, który należy w pełni wykorzystać. Zachłyśnięcie się życiem "jak szampanem" jest intensywne, pełne pasji, ale towarzyszy mu melancholijne poczucie przemijania, ponieważ życie, podobnie jak ich podróż, "w zakręt swój ostatni już skręcało". Piosenka Artura Drzewieckiego, z tekstem Andrzeja Brzeskiego, to hołd dla miłości, która potrafi przetrwać próbę czasu i na nowo rozkwitnąć, nawet gdy zegar życia wybija ostatnie godziny. To przypomnienie, że nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń i czerpanie radości z każdego, nawet ostatniego, lata. Utwór ten, dostępny na kanałach YouTube Artura Drzewieckiego, stał się dla wielu słuchaczy źródłem refleksji nad własnym życiem i odwagą do realizacji odkładanych na później pragnień.